«Η άνοδος του επιπέδου των παρεχόμενων υπηρεσιών προϋποθέτει αντίστοιχη βελτίωση της ανάλογης εκπαίδευσης, διαφορετικά θα μαθαίνουμε άτυπα, εμπειρικά και πολύ πολύ αργά» γράφαμε χθες με την ευκαιρία της τελετής παράδοσης – παραλαβής του πρώην δημαρχείου Νικηφόρου Φωκά στο οποίοι θα στεγαστεί η Σχολή Ξεναγών. Ταυτόχρονα, ο υφυπουργός Τουρισμού κ. Κόνσολας δήλωνε «Θα είμαστε η πρώτη χώρα στον κόσμο που κάνει Σχολές Ξεναγών σε επίπεδο ανώτατης βαθμίδας. Θα δώσουμε στους επισκέπτες αυθεντικές εμπειρίες μέσα από την παροχή δεξιοτήτων. Θα πρέπει να υπάρχει εξειδίκευση ξεναγών για τη γαστρονομία, το περιβάλλον, για την πολιτιστική κληρονομιά, για τον θρησκευτικό τουρισμό, για τον περιβαλλοντικό, καταδυτικό και ορειβατικό τουρισμό. Το όνειρο είναι πολύ μεγάλο και το Ρέθυμνο έχει ξεχωριστή θέση».
Εδώ βρίσκεται το «μυστικό» των όσων απαιτούνται για την αναβάθμιση του τουριστικού μας προϊόντος ή του να έρθουν «καλύτεροι» τουρίστες αν προτιμάτε. Όλοι γνωρίζουμε για παράδειγμα τα προαπαιτούμενα του καταδυτικού τουρισμού, να ξέρει κάποιος κολύμπι, να είναι δύτης, να γνωρίζει τις κατάλληλες τοποθεσίες με «μαγικούς» βυθούς, αλλά και πρώτες βοήθειες διά παν ενδεχόμενο. Δυστυχώς, αυτές είναι οι μισές γνώσεις, αφού θα πρέπει να εξηγεί τι δείχνει στους πελάτες του, να έχει γνώσεις ιχθυολογίας, γεωλογίας, ιστορίας των συγκεκριμένων περιοχών. Ανάλογες θα πρέπει να είναι οι γνώσεις όσων ειδικεύονται στον θρησκευτικό, οινικό, αγροτοτουρισμό, αλλά και κάθε άλλο θεματικό είδος. Φεύγουμε δηλαδή από την γνωστή και ιλαρή ιστορία της «παλιάς, παλιότερης και παλαιότατης πέτρας» των πρωτόλειων του τουρισμού χρόνων και πάμε σε μια καθαρά επαγγελματική διαχείριση η οποία αποτέλεσμα θα έχει θετικό αποτέλεσμα και μάλιστα διπλό: οι επισκέπτες μας αντί για απλές εκδρομές θα βιώνουν εμπειρίες, κάτι που φυσικά, κοστίζει κάτι παραπάνω. Γιατί όπως είναι γνωστό κανένας δεν κάνει φιλανθρωπία, μας πληρώνουν τόσο, όσο αξίζουμε.
Υπάρχει βέβαια και η σημερινή μέθοδος, η άτυπη ή εμπειρική, όπως λέμε, στην οποία οι έξυπνοι μαθαίνουν από τα λάθη τους και οι υπόλοιποι απλά γκρινιάζουν. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων, μα είναι λίγοι. Όπως και να ΄χει, δεν υπάρχει κανένας λόγος στη σημερινή εποχή να επιμένουμε εμπειρικά. Ένα παραπάνω που επιτέλους η πολιτεία δείχνει να σκύβει πάνω από τα πραγματικά του τουρισμού προβλήματα, φέρνοντας και προσαρμόζοντας στην Ελλάδα καλές πρακτικές από χώρες του εξωτερικού όπως το γαλλικό «κάθε χωριό και προορισμός».
Όλοι για παράδειγμα έχουμε ακούσει για την ομορφιά της γαλλικής ενδοχώρας, με τα κρασιά και τα υπέροχα τυριά της στα οποία συρρέουν άνθρωποι απ όλο τον κόσμο, όλο τον χρόνο. Γιατί να μην μπορεί η Κρήτη να κάνει κάτι παρόμοιο, σε τι υστερεί; Σε τίποτα είναι η απάντηση, αν εξαιρέσουμε την καθοδήγηση (για να ξεκινήσει), τα κίνητρα (για να στηριχθεί) και φυσικά την οργάνωση (για να στεριώσει).
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations