Το τέλος της πρώτης εβδομάδας καραντίνας που οδήγησε το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής κοινότητας στις Εξ Αποστάσεως διαδικασίες μας δίνει πληροφορίες για μια πρώτη αποτίμηση, έναν αναστοχασμό για το τι έγινε, τι θα μπορούσε να γίνει και τελικά ποιες πρέπει να είναι οι επόμενες κινήσεις μας. Γιατί όπως φαίνεται, μέχρι να «επιδράσει» κοινωνικά το εμβόλιο (ως φαίνεται οι εμβολιασμοί θα ξεκινήσουν με το νέο έτος, άρα για χαλάρωση των μέτρων θα φτάσει Πάσχα), η καραντίνα θα μοιάζει με ακορντεόν: θα ανοίγει και θα κλείνει.
Πρώτα τα καλά νέα: το διαδίκτυο μας δίνει άπειρα εργαλεία τα οποία κάνουν το μάθημα ευκολότερο, διασκεδαστικότερο, θα μπορούσαμε να πούμε επιδραστικότερο, αφού τα μέσα που υπάρχουν βοηθούν στην κατανόηση του. Υπάρχουν με άλλα λόγια οι δυνατότητες να μετατραπεί ακόμα και ένα βαρετό μάθημα σε πηγή χαράς, μόνο που η «πηγή» αυτή προσφέρει και γνώση. Έπειτα τα κακά, που δεν είναι τέτοια, απλά το e-learning έχει και κάποιες προϋποθέσεις. Θα δώσω για καλύτερη κατανόηση, αλλά και γιατί οι αριθμοί των ψηφιακών αιθουσών είναι παρόμοιοι με τις περισσότερες εκπαιδευτικές δομές στη χώρα, την περίπτωση του οικογενειακού εκπαιδευτηρίου.
Στο εκπαιδευτήριο μας έχουμε 15 ψηφιακές αίθουσες, 15 διαδικτυακούς χώρους ειδικά διαμορφωμένους για μάθημα. Οι μαθητές «χτυπούν» την πόρτα για να μπουν μέσα, έχουν μεγάφωνο (αυτιά) ανοιχτό, μικρόφωνο (στόμα) και κάμερα κλειστά και βλέπουν τον πίνακα, σα να είναι δηλαδή μέσα στην τάξη, μόνο που για να μιλήσουν πρέπει να «ανοίξουν» το μικρόφωνο τους, να πάρουν δηλαδή άδεια. Με άλλα λόγια, από πλευράς ήχου είναι σα να είναι μέσα στην τάξη (και μάλιστα… ήσυχοι), ενώ σαν εικόνα βλέπουν τον πίνακα, τι γράφει, δείχνει ή προβάλει ο εκπαιδευτικός. Το «μυστικό» της επιτυχίας είναι πρώτον να βρίσκεις τρόπους να τραβάς το ενδιαφέρον και δεύτερον να ελέγχεις ότι όλοι συμμετέχουν, αυτό το δεύτερο απαιτεί και τη μεγαλύτερη ενέργεια.
Οι πρώτες ημέρες είχαν δυσκολίες, μη φανταστείτε κάτι φοβερό, απλά τεχνικά θέματα που μπορεί, για κάποιον χωρίς εξοικείωση, να γίνουν αγχωτικά. Το καλό στην περίπτωση μας είναι ότι υπάρχει σε μεγάλη αναλογία διοικητικό προσωπικό καταρτισμένο και έμπειρο που βοηθούσε. Τέσσερα άτομα για δεκαπέντε αίθουσες. Δεκαπέντε αίθουσες έχουν και οι περισσότερες δομές της χώρας, τρεις τάξεις με τρία έως πέντε τμήματα ανά τάξη. Διοικητικό προσωπικό όμως δεν έχουν, η δουλειά μοιράζεται στους εκπαιδευτικούς. Λείπει με άλλα λόγια κάποιος που θα βοηθήσει κάποιον δεν πολυασχολείται με υπολογιστές να ξεπεράσεις τις αναπόφευκτες πρώτες δυσκολίες.
Σε κάθε περίπτωση για να δουλέψει το σύστημα, το πρώτο μάθημα που οι μετέχοντες στην Εξ Αποστάσεως εκπαίδευση πρέπει να πάρουν διατυπώνεται πολύ ωραία στο E- Learning lab του ΠΚ, στο αντίστοιχο σεμινάριο: «Να υιοθετήσετε θετική στάση ως προς τη διδασκαλία σε περιβάλλοντα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης».
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations