Η αισιοδοξία μου, για όσους με γνωρίζουν, είναι παροιμιώδης, μιας και στις δυσκολότερες καταστάσεις προσπαθώ να βρω και κάποια σημεία, θετικά. Πιστεύω στην καλή πλευρά του Έλληνα, στο κοφτερό του μυαλό, στην ανθρωπιά, μα και στην ευρηματικότητα του. Πιστεύω ότι πράγματι έχουμε στην κατοχή μας όχι μόνο ένα από τα καλύτερα – ωραιότερα οικόπεδα του πλανήτη, μα κάτι πολύ περισσότερο: ένα απέραντο μουσείο με ποικίλη θεματολογία από τις απαρχές της ιστορίας ως τις μέρες μας, μια κουλτούρα – παράδοση με ηθικές και κοινωνικές αξίες θετικές, και μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες εθνικές κουζίνες παγκοσμίως. Η αισιοδοξία μου, πιστεύω βάσιμη, πηγάζει από το ότι από την ίδρυση του κράτους μας έως και σήμερα ελάχιστες είναι οι χρονικές περίοδοι που ασχοληθήκαμε με την οικονομική μας πρόοδο πραγματικά. Με την όποια ιδεολογία να κυριαρχεί επί των λογικών αποφάσεων, τη διχόνοια και τον διχασμό σαν κύριο πολιτικό εργαλείο περάσαμε 200 χρόνια με φτώχια, μιζέρια και υπανάπτυξη. Χρειάστηκε να περάσουμε τρία μνημόνια για να εμπιστευτούμε, αναγκαστικά, έναν άνθρωπο που από τη μια δεν υπόσχεται θαύματα, ενώ από την άλλη προσπαθεί να «επιβάλει» και στην Ελλάδα τα όσα ισχύουν στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο.
Πως μπορεί να μην κάνει κάποιον αισιόδοξο το γεγονός ότι έστω και με πισωγυρίσματα, έστω και με καθυστερήσεις όχι μόνο δεν καταστραφήκαμε, μα μεγαλώσαμε, αναπτυχθήκαμε, προοδεύσαμε. Φανταστείτε τι είμαστε ικανοί να καταφέρουμε αν πετάξουμε τα βαρίδια που μας κρατούν πίσω, αφιερώνοντας όλη μας την ενέργεια στην πρόοδο, την πρόοδο τη δική μας, των παιδιών μας και της χώρας μας.
Μοναδική πηγή στεναχώριας η αστείρευτη διχόνοια, το μίσος που ποτίζει τον πολιτικό μας λόγο και ανθίζει τον διχασμό στον κοινωνικό διάλογο, παλαιότερα στα καφενεία, σήμερα στα κοινωνικά δίκτυα. Πολιτικολογία για την πολιτικολογία, ατέρμονη εκφορά λόγου με μοναδικό σκοπό όχι την καθοδήγηση στην επιτυχία, μα την καθύβριση του πολιτικού αντιπάλου. Η τακτική αυτή γίνεται για δύο λόγους: πρώτον γιατί ο πολιτικός κύκλος στην Ελλάδα είναι απροσδιόριστος, κάθε κόμμα που φεύγει από την εξουσία μόλις δει καλές δημοσκοπήσεις ζητά εκλογές. Η δεύτερη απότοκο της πρώτης, οι Έλληνες «τσιμπάμε», αντί να τιμωρούμε επιβραβεύουμε τους θρασύτατους ψεύτες, αυτούς που απλά βρίζουν τους αντιπάλους τούς και μας υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Δυστυχώς, αν και παριστάνουμε τους «ξύπνιους», στην άρνηση μας να παραδεχτούμε το λάθος μας καταπίνουμε αμάσητες τις απίθανες δικαιολογίες, όπως ακριβώς και τις υποσχέσεις τους.
Είδαμε χθες και στην πολιτεία μας σκηνές που συνήθως βλέπουμε στην τηλεόραση. Νεαρά παιδιά που αυτοπροσδιορίζονται σαν άνθρωποι προοδευτικοί, είναι βέβαιο, να συλλαμβάνονται σαν κοινοί κακοποιοί γιατί αδυνατούσαν να «υποταχτούν» στην «εξουσία». Νέα παιδιά με μυαλά φουσκωμένα από την αδίστακτη κομματική προπαγάνδα που εθελοντικά γίνονται καύσιμο στην πυρά της διχόνοιας. Διχόνοια: από τους πολιτικούς, με «αγάπη» στην κοινωνία.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations