Δυστυχώς για πολλοστή φορά αποδεικνύεται πως στην Ελλάδα δύσκολα διορθώνονται κάποια πράγματα επειδή το έχουμε συνήθειο να ξεχνάμε εύκολα και να «πέφτουμε από τα σύννεφα».
Ξεχάσαμε πως πριν και μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, τα φτωχά κορίτσια που δούλευαν σαν υπηρέτριες στα σπίτια των ευκατάστατων και ευυπόληπτων πολιτών, συχνά έπεφταν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους.
Ξεχάσαμε πως οι γυναίκες που δούλευαν στα χωράφια των τσιφλικάδων (και όχι μόνο) συχνά έπεφταν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης.
Ξεχάσαμε πως μετά τον Πόλεμο όταν «επιτράπηκε» η εργασία στις γυναίκες και τα κορίτσια έπιαναν δουλειά – ως γραμματείς και όχι μόνο – συχνά έπεφταν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και εκμετάλλευσης, κάτι που δυστυχώς συνεχίζεται ίσως σε μικρότερο βαθμό και στον 21ο αιώνα.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών ήταν η σιωπή των θυμάτων.
Η σιωπή λόγω της «κατώτερης» θέσης τους έναντι του θύτη. Λόγω του ότι δεν θα τις πίστευαν. Λόγω του ότι θα τις θεωρούσαν «εύκολες» ή πως «πήγαιναν γυρεύοντας». Λόγω του στιγματισμού τους. Λόγω της ντροπής που ένοιωθαν. Λόγω του ότι πίστευαν (και πιστεύουν βάσιμα) πως δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη.
Και ήρθε “ως κεραυνός εν αιθρία” μια αναφορά παγκοσμίως γνωστής και καταξιωμένης αθλήτριας που έπεσε θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης, για να μας κάνει να «πέσουμε από τα σύννεφα».
Και το ερώτημα που τίθεται είναι:
Μόλις καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τον χτύπο μας στο χώμα, θα αλλάξει κάτι από τα παραπάνω;
