Απάντηση σε βουλευτές της Αντιπολίτευσης που, κατά τη συζήτησηγια του ιστορικού νόμου επέκτασης των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο, κατηγόρησαν   την  ΝΔ   ότι  ως κυβέρνηση πράττει, αυτό που απέρριπτε ως αξιωματική αντιπολίτευση, έδωσεο βουλευτής ΝΔ Ηρακλείου κ. Μάξιμος Σενετάκης.

Ο κ. Σενετάκης εξήγησε αναλυτικά τους λόγους που η “τμηματικήεπέκταση”, την οποία προωθούσε προ  τριετίας ο τότε   υπουργόςΕξωτερικών  του   ΣΥΡΙΖΑ  κ.  Νίκος Κοτζιάς   ήταν   επιζήμια   καιεπέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι λέει την “μισή αλήθεια” και ως συνήθως“αλλοιώνει την αλήθεια”.Διότι, εξήγησε ο  βουλευτής της  ΝΔ αν η  Ελλάδα τότε  χωρίς τιςσυμφωνίες   που   πέτυχε   η   κυβέρνηση   με   Ιταλία   και   Αίγυπτοπροχωρούσε σε μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο στοΙόνιο   και   τη   Νότια   Κρήτη,   “θα   έκανε   το   λάθος   που   επί   χρόνιααπέφευγε. 

Να  δείξουμε,  δηλαδή,   στην Τουρκία  ότι  φοβόμαστε   τοcasus   belli  και   να   αναγνωρίσουμε   εμμέσως   πλην   σαφώς   ότι   τοΑιγαίο   είναι   περίκλειστη   θάλασσα   ή   θάλασσα   ειδικών   συνθηκώνεπιβραβεύοντας   έτσι   την   πάγια   πολιτική   των   τουρκικώνδιεκδικήσεων. Αντιλαμβάνεστε ότι μια τέτοια αλλαγή στρατηγικήςδεν   θα   έκλεινε   εκκρεμότητες.   

Θα   ήταν   ευθεία   υπονόμευση   τωνεθνικών συμφερόντων”, είπε ο κ. Σενετάκης.Και αυτό θα συνέβαινε καθώς οι συνθήκες τότε δεν ήταν ευνοϊκέςγια   την   αλλαγής   της   στρατηγικής   τού   “παντού   ή   πουθενά”   πουεπικρατούσε   και   τότε   αλλά   και   μέχρι   σήμερα   στην   εξωτερικήπολιτική. Η   ΝΔ,  με  τη   νέα   στρατηγική που   εφάρμοσε,   έθεσε   ως  στόχο   νααλλάξει τις συνθήκες. “Δεν αλλάξαμε στρατηγική επειδή άλλαξανοι συνθήκες. Οι συνθήκες άλλαξαν επειδή αλλάξαμε τη στρατηγικήμας” είπε ο κ. Σενετάκης.

“Έτσι φτάσαμε να μεγαλώνουμε σήμερα την Ελλάδα!”, τόνισε ο κ.Σενετάκης.   Για   αυτό   υπερψηφίζεται   ο   νόμος   για   την   μερικήεπέκταση της κυριαρχίας στα 12 νμ από τα κόμματα της Βουλήςκαι αναγνωρίζεται από το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας έχει ως εξής:

Κυρίες και κύριοι βουλευτέςΤον Ιούλιο του 2019 ο ελληνικός λαός έδωσε εντολή διακυβέρνησηςστον   Κυριάκο   Μητσοτάκη   και   τη   ΝΔ   να   αλλάξει   πολιτικές   σεμείζονα θέματα, σε μια εποχή όπου οι συνθήκες αλλάζουν.Στα   εθνικά   μας   θέματα   ωστόσο,   φαίνεται   να   προκύπτει   κάτιπερισσότερο.   

Είναι   η  αλλαγή   στην   εξωτερική   μας   πολιτικής   πουάλλαξε τις συνθήκες…Μια τέτοια περίπτωση είναι ο νόμος που συζητάμε σήμερα. Προσέξτε. Σήμερα, δεν συζητάμε μόνο την επέκταση των χωρικώνυδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ. Αλίμονο! Αυτό είναι δικαίωμα που μαςεκχώρησε πριν από χρόνια η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.Σήμερα   συζητάμε   γιατί   ασκούμε   το   δικαίωμα  τώρα  και   γιατίμερικώς  (δηλαδή   μόνο   στο   Ιόνιο)   και   όχι  ολικώς  (δηλαδή   στανότια της Κρήτης και το Αιγαίο).Συζητάμε   όμως   και   το   πως   η   νέα   εξωτερική   πολιτική   τηςκυβέρνησης άλλαξε τις συνθήκες για να αποκτηθεί η ευχέρεια νααλλάξει   και   το   δόγμα   τού   “παντού   ή   πουθενά”   που   επικρατούσεμέχρι σήμερα – και ορθώς – στην εξωτερική μας πολιτική. Κυρίες και κύριοι βουλευτέςΤο δόγμα τού “παντού ή πουθενά” προέκυψε λόγω των συνθηκώνπου   δημιούργησε   το   τουρκικό  casus   belli  ως   αντίδραση   τηςΤουρκίας στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Δεν ήταν η επιλογή της Ελλάδας. Ήταν απάντηση στο στρατηγικόδίλημμα: Επέκταση ή πόλεμος. Η   ελληνική   διπλωματία   έπρεπε   να   βρει   τρόπο   να   διατηρήσει   τοδικαίωμα της επέκτασης έως ότου αποφασίσει να το ασκήσει, χωρίςόμως να θεωρηθεί ότι δεν το ασκεί λόγω της απειλής του πολέμου.Κατέληξε λοιπόν τότε, να παραπέμψει την άσκηση του δικαιώματοςστο μέλλον. Προσέξτε όμως! Ο λόγος δεν ήταν η απειλή πολέμου. Ο ουσιαστικός λόγος ήταν γιατί η Ελλάδα, έπρεπε να δώσει χώροκαι χρόνο στο διάλογο και την συνεννόηση που η ίδια η Σύμβαση γιατο Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει.

Αυτή, είναι μια πάρα πολύ κρίσιμη παράμετρος που παραγνωρίζεταιστο δημόσιο διάλογο. Η συνθήκη προβλέπει ότι η  οριοθέτηση των  θαλασσίων  ζωνών ηοποία είναι άμεσα συνυφασμένη με το εύρος των χωρικών υδάτων,γίνεται σε συνεννόηση και συμφωνία με τα όμορα κράτη. Και   αν   αυτή   η   συμφωνία   δεν   επιτυγχάνεται   διμερώς,   τότεσυμφωνείται η παραπομπή σε τρίτο δικαιοδοτικό όργανο.

Δεδομένης   λοιπόν   της   απροθυμίας   των   όμορων   κρατών   (πόσομάλλον της άρνησης της επιθετικής Τουρκίας) να συμφωνήσουν μετην Ελλάδα την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, η μονομερήςάσκηση του δικαιώματος από την Ελλάδα θα ερχόταν σε σύγκρουσημε   το   ίδιο   το   πνεύμα   της   Διεθνούς   Συνθήκης   που   της   τοπαραχωρούσε. Πολύ   περισσότερο   θα   συγκρούονταν   με   αυτή   καθαυτή   τηστρατηγική   επιλογή   της   χώρας   να   προτάσσει   το   Διεθνές   Δίκαιοστις διεθνείς σχέσεις της.

Να είναι διεθνώς, μια νομοταγής χώρα.Όπως   λοιπόν   η   στρατηγική   επιλογή   του   σεβασμού   του   ΔιεθνούςΔικαίου   δεν   υποκρύπτει   ενδοτισμό,   αλλά   αντιθέτως,   αποπνέειρεαλισμό. Έτσι και το δόγμα τού “παντού ή πουθενά” ήταν, μέχρισήμερα, μια επιλογή σωφροσύνης και ρεαλισμού. Ωστόσο,   είναι   αλήθεια,   ότι   η   παραπομπή   της   επίλυσης   ενόςπροβλήματος   στο   μέλλον   δεν   είναι   λύση.   

Είναι   διαιώνιση   μιαςεκκρεμότητας.   Και   οι   εκκρεμότητες   κάποια   στιγμή   πρέπει   νακλείνουν. Αυτό υποτίθεται ήθελε να κάνει ο κ. Κοτζιάς με την επέκταση των12 ν.μ. στο Ιόνιο.Ο   κ.   Κατρούγκαλος   που   τον   διαδέχθηκε   τότε,   σήμερα   ζητάεξηγήσεις από τη  κυβέρνηση της ΝΔ  επειδή τότε  ως αξιωματικήαντιπολίτευση   αντέδρασε   στην  άκαιρη  αλλαγή   του   δόγματος“παντού ή πουθενά”.Ως συνήθως ο κ. Κατρούγκαλος και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε την μισή αλήθεια.Συμφωνούν   με   την   τμηματική   άσκηση   κυριαρχίας   για   ναισχυριστούν ότι η ΝΔ ως κυβέρνηση εφαρμόζει μια ορθή πολιτικήτου   ΣΥΡΙΖΑ   που   λανθασμένα   η   ΝΔ   απέρριπτε   ως   αξιωματικήαντιπολίτευση.Αποκρύπτουν   ωστόσο   ότι   οι   συνθήκες   τότε   δεν   ευνοούσαν   μιατέτοια αλλαγή. Και ως συνήθως αλλοιώνουν την αλήθεια.

Ποια είναι η αλήθεια; Αν   η  Ελλάδα  τότε,   χωρίς   συμφωνίες   με   τις   όμορες   χώρες,προχωρούσε σε μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο στοΙόνιο και τη Νότια  Κρήτη,   όχι μόνο  θα  δυσαρεστούσε τις   Ιταλία,Αλβανία Αίγυπτο. Αλλά το κυριότερο, θα έκανε το λάθος που επίχρόνια απέφευγε.Αντιλαμβάνεστε ότι μια τέτοια αλλαγή στρατηγικής δεν θα έκλεινεεκκρεμότητες.   Θα   ήταν   ευθεία   υπονόμευση   των   εθνικώνσυμφερόντων.Και   εδώ   ακούσαμε   το   άλλο   μέρος   της   κριτικής.   Γιατί   η   πάγιαστρατηγική τού “παντού ή πουθενά” αλλάζει με τη στρατηγική τηςτμηματικής   επέκτασης   κυριαρχίας.   

Γιατί   από   το   “πουθενά”   δενπάμε κατευθείαν στο “παντού”Η απάντηση είναι απλή κυρίες και κύριοι βουλευτές.Είναι   οι  τρεις   συμφωνίες   που   πέτυχε  ο  υπουργός  Εξωτερικών   κ.Νίκος Δένδιας με την Ιταλία, την Αίγυπτο και την Αλβανία.Συμφωνίες   που   προέκυψαν   με   την   παρότρυνση   του   Κυριάκου Μητσοτάκη.

Συμφωνίες που μετέβαλαν τις συνθήκες και επέτρεψανσήμερα την σταδιακή και χωρίς εθνικούς κινδύνους, επέκταση τηςεθνικής μας κυριαρχίας. Μέχρι την ολοκληρωτική…Έτσι φτάσαμε να μεγαλώνουμε σήμερα την Ελλάδα!Έτσι αλλάζουμε τις συνθήκες στην περιοχή! Διότι η αλλαγή των συνθηκών ήταν ο στόχος της νέας στρατηγικήςπου σχεδίασε και εφάρμοσε η νέα κυβέρνηση της ΝΔ.Μια   στρατηγική   που   άρχισε   να   ξεδιπλώνεται   τον   περασμένοΦεβρουάριο στον Έβρο.

Τότε που ακυρώθηκε η εργαλειοποίηση του λαθρομεταναστευτικού,τόσο με την αποτροπή των ατάκτων στα σύνορα, όσο και με τηναναγνώριση   της   ΕΕ   όταν   τα   ελληνικά   σύνορα   είναι   ευρωπαϊκάσύνορα.Στρατηγική που εφαρμόστηκε στο Αιγαίο το περασμένο καλοκαίρι. Τότε, που οι Ένοπλες Δυνάμεις όχι μόνο ακύρωσαν την προσπάθειααμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά μετέφεραν το φόβογια τις επιπτώσεις ενός θερμού επεισοδίου στην άλλη πλευρά.

Στρατηγική   που   ανέδειξε   τον   κίνδυνο   του   νεοοθωμανικούεπεκτατισμού και συμπαρέσυρε μια σειρά από χώρες, προεξέχουσαςτης   Γαλλίας,   στη   συγκρότηση   ενός   αντιτουρκικού   ανασχέσεωςαυτής της επεκτατικότητας.Στρατηγική   που   ενεργοποίησε   το   εργαλείο   των   ευρωπαϊκώνκυρώσεων.Το αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής βλέπουμε σήμερα.

Είναι η απομόνωση   της   Τουρκίας   που   την   εξαναγκάζει   να   συρθεί   στοτραπέζι   της   συνεννόησης   για   την   οριοθέτηση   των   θαλασσίωνζωνών   στη   βάση   του   Διεθνούς   Δικαίου   κατά   το   πρότυπο   τωνσυμφωνιών με την Ιταλία, την Αίγυπτο, την Αλβανία. Αποτέλεσμα   αυτής   της   στρατηγικής   είναι   και   ο   νόμος   που υπερψηφίζεται σήμερα σχεδόν καθολικά από όλα  τα κόμματα τουΕλληνικού   Κοινοβουλίου   και   αναγνωρίζεται   από   το   μεγαλύτερομέρος του ελληνικού λαού.

Σας ευχαριστώ

 

 

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook