Παλιά δε βγάζαμε τις αυτοκτονίες οι δημοσιογράφοι. Εμείς τα… “κοράκια” (χρησιμοποιώ έναν από τους χαρακτηρισμούς που μας αποδίδουν) αντιλαμβανόμασταν ότι επρόκειτο για ένα πολύ λεπτό, ευαίσθητο για την οικογένεια του αυτόχειρα θέμα, με κοινωνικές προεκτάσεις και  το καλύτερο που θα είχαμε να κάνουμε (ερχόμενοι κόντρα στην “κορακίσια” φύση μας) ήταν να σωπάσουμε και να αφήσουμε την κάθε οικογένεια να επουλώσει τις πληγές της χωρίς να βγάζουμε το δράμα της, βορά στα ΜΜΕ στα οποία εργαζόμασταν.

Με τη διαδικτυακή δημοσιογραφία να κερδίζει συνεχώς έδαφος και τώρα πια να κυριαρχεί, άρχισαν να σβήνουν σιγά – σιγά οι κόκκινες γραμμές, θες γιατί ενεπλάκησαν στον χώρο πολλοί άνθρωποι που δεν ήταν δημοσιογράφοι; θες γιατί δόθηκε χώρος σε ανθρώπους που ήταν κακοί δημοσιογράφοι ή ήταν «φρέσκοι» δημοσιογράφοι που δεν έχουν σωστή καθοδήγηση; θες γιατί το ρημάδι το “κλικ” έγινε αρχισυντάκης; Άρχισαμε λοιπόν να βγάζουμε τις αυτοκτονίες ως γεγονότα. Τουλάχιστον όμως δε θα βγάζαμε ονόματα στοιχεία, φωτογραφίες. Αυτό δα έλειπε… να μιλάμε και για τα αυτονόητα.

Και να που ήρθε η ώρα μετά τις κόκκινες γραμμές να “σβήσουν” και τα αυτονόητα…. Και βλέπεις να αναπαραγάγονται (ευτυχώς ακόμα από λίγους) στοιχεία και φωτογραφίες, αυτόχειρα, είτε για το κλικ είτε γιατί τόσο τους κόβει είτε για έναν ακόμα χειρότερο λόγο, των συνδυασμό και των δυο.

Αναρωτιέμαι τι μας επιφυλάσσει ο πάτος του βαρελιού…

*(παρεμπιπτόντως είναι: ο υπηρετών, του υπηρετούντος, κλίνεται) και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook