Του Κωνσταντίνου Συλιγάρδου
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ.
Και λέω ΠΑΣΟΚ διότι για μένα δεν υπάρχει κανένα άλλο «όνομα» για το κίνημα που εκπροσώπησε από ιδρύσεως του τον κεντρώο πολιτικό χώρο.
Εκεί δηλαδή που ανήκει το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας αποδεδειγμένα με τις όποιες «απιστίες» δεξιά ή αριστερά ή ακόμα και με αποχή κατά περιπτώσεις και κατά τις εκάστοτε πολιτικές συγκυρίες.
Το ένα από τα δυο παραδοσιακά ισχυρά κόμματα είδε τα εκλογικά ποσοστά του να διαλύονται μετά το βατερλό της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, την χρεοκοπία της χώρας στην οποία την οδήγησε ενώ θα μπορούσε να είχε αποφύγει ( σας παραπέμπω στο βιβλίο του Μιχάλη Ιγνάτιου το οποίο αποκαλύπτει πως τότε ο ΓΑΠ απέφυγε την σανίδα σωτηρίας που απλόχερα του προσέφεραν οι Ευρωπαίοι και αποφάσισε να οδηγήσει την χώρα στο γκρεμό και στην κόλαση του Δ.Ν.Τ και των μνημονίων ) και φυσικά το ΠΑΣΟΚ στο ΚΙΝΑΛ μετέπειτα και ο ίδιος σε ΚΙΔΗΣΟ όπου ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί Παπανδρεϊκοί του γύρισαν την πλάτη αφήνοντας τον έξω από την Βουλή.
Σήμερα τόσο ο κ.Μητσοτάκης όσο και ο κ. Τσίπρας προσπαθούν να κατακτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μερίδια από αυτά που άφησε να φιλοροούν η περίοδος Γ. Παπανδρέου.
Ο Τσίπρας το πέτυχε την περίοδο 2014 και το 2019 ο Μητσοτάκης.
Άλλωστε δεν θα μπορούσε ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ ) να σχηματίςουν τα εκλογικά ποσοστά τους που είδαμε το βράδυ των εθνικών εκλογών χωρίς τους πολιτικά «άστεγους» από τα συντρίμμια του καταστροφικού «σεισμού»Παπανδρέου.
Σήμερα το παραδοσιακά κεντρώο κόμμα της χώρας προσπαθεί να ανακτήσει την χαμένη του πολιτική δόξα έστω και ως ΚΙΝΑΛ, έστω και χωρίς τον Πράσινο ήλιο που ακόμα και η κόρη του Μάνου Λοΐζου,Μυρσίνη, είχε ζητήσει να μην χρησιμοποιεί το τραγούδι του πατέρα της βλέποντας τις πολιτικές που υλοποιούσε ο τότε ηγέτης του.
Θα τα καταφέρει ή όχι θα το δούμε σύντομα.
Αρκετές ( σίγουρα όχι όλες ) οι υποψηφιότητες που δίνουν πιθανότητες ανάκαμψης στο πολιτικό φορέα πλην σίγουρα του Γιώργου αν τελικά τα καταφέρει ως το τέλος.
Είναι βέβαια και μια πιθανότητα που κάνει Μητσοτάκη και Τσίπρα να τρίβουν τα χέρια τους, διότι μόνο αυτοί εξυπηρετούνται απόλυτα από μια τέτοια εξέλιξη.
Μερικές από τις υποψηφιότητες αυτές ήδη έχουν πολλούς λόγους ως πολλά υποσχόμενες για την επόμενη μέρα στο κίνημα η οποία δημιουργεί ανησυχία και στα δυο γειτονικά πολιτικά στρατόπεδα ( ΝΔ & ΣΥΡΙΖΑ ) εξ ου και κυρίως στην Κουμουνδούρου που εκφράζουν ψυθιριστά άλλοτε και άλλοτε «φωναχτά» με διάφορους τρόπους χωρίς όμως να το λένε ποιον θα ήθελαν και ποιον όχι.
Ξέρουν ότι αν υπάρξει νικητής που θα είναι διεισδυτική η παρουσία του προς τα Αριστερά, όχι μόνο εξατμίζει την οποία πιθανότητα για την δεύτερη φορά Αριστερά αλλά πολύ περισσότερο ζωντανεύει τον εφιάλτη επιστροφής τους σε μονοψήφια ποσοστά.
Γι αυτό και έχουν περισσότερη αγωνία, υψηλότερους παλμούς,και κάποιοι ακόμα και εφιάλτες.
Από την άλλη πλευρά στο στρατόπεδο Μητσοτάκη όπου επίσης υπάρχουν προτιμήσεις δείχνουν να επιθυμούν ένα νέο αρχηγό ποιο συνενοήσιμο και πρόθυμο για …συμφωνίες(…)
Αλλά φαίνεται πως δεν έχουν υπολογίσει ότι αν είναι να ψηφίσουν οι πολίτες στο κίνημα τον άνθρωπο που θα συνεργαστεί με την ΝΔ γιατί να μην πάνε απευθείας στην ΝΔ ( στο κεντρικό κατάστημα δηλαδή, και όχι σε κάποιο περιφερειακό υποκατάστημα )
Ότι κι αν προσπαθούν να πετύχουν με τις διαδικασίες εκτιμώ ότι οι εξελίξεις είναι προδοαγεγραμμένες από μόνες τους.
Η κούρσα δείχνει ότι το «ζευγάρι» δεν απειλείται για ένα λόγο.
Οι φίλοι και ψηφοφόροι του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα θέλουν ξεκάθαρα πράγματα με ανοιχτούς ορίζοντες.
Υποψήφιοι που συνδέθηκαν στο παρελθόν με κακές στιγμές ή φέρουν την ευθύνη διάλυσης του κινήματος, την αποτυχία ανασύνταξης του τα τελευταία χρόνια, και σήμερα μπαίνουν σε μια κούρσα για να ανακόψουν την προσπάθεια αλλαγής σελίδας ως φαντάσματα του παρελθόντος νομίζω ότι από τους εκλέκτορες δεν θα έχουν καμία τύχη πέραν του ότι θα επισφραγίσουν την οριστική και τυπική τους αποστρατεία.
Άλλωστε οι εσωκομματικές εξελίξεις στο συγκεκριμένο πολιτικό φορέα θα είναι καταλύτης για τα πολιτικά πράγματα της χώρας για τα επόμενα χρόνια.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Πόσο πιο επίκαιρο ;