Όσο πλησιάζουμε στις ημερομηνίες των εκλογικών διαδικασιών (5 και 12 δεκεμβρίου 2021) του Κινήματος Αλλαγής, αρχίζει ο κάθε υποψήφιος να παρουσιάζει το πολιτικό του αφήγημα και ταυτόχρονα να εκθέτει την μέχρι τώρα πορεία του στο ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια στο Κίνημα Αλλαγής. Προσπαθεί ο καθένας τους να αναδείξει εκείνα τα χαρακτηριστικά με τα οποία θα προσπαθήσει να κερδίσει τους δημοκρατικούς πολίτες.
Μέχρι τώρα ο Ανδρέας Λοβέρδος, προσπαθώντας να αναπτύξει Αντι-ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά, το μόνο που κατόρθωσε είναι να δείξει από νωρίς την εργαλειοποίηση του από τη Νέα Δημοκρατία και απο τα συστημικά ΜΜΕ που τον στηρίζουν φανερά πλέον και χωρίς ντροπή.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει μάλλον ο Νίκος Ανδρουλάκης ο οποίος θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι άνθρωπος των μηχανισμών, ότι έχει ιδεολογικο και πολιτικό αφήγημα, έχει πρόταση εξουσίας, ότι τόσα χρόνια δεν δούλευε αυτός και οι οπαδοί ως πεμπτοφαλαγγίτες στο ΚΙΝΑΛ σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες με συνέπεια την πίεση σε χαμηλά ποσοστά του Κινήματος, ότι δεν διακατέχεται από πολιτικό ρεβανσισμό, ότι έχει πάρει ξεκάθαρες θέσεις σε μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά θέματα όπως το “Metoo”, το μεταναστευτικό, την μετά Covid εποχή, πράσινη οικονομία και κλιματική αλλαγή.
Το σημαντικότερο είναι ότι πρέπει να πείσει πως προτείνει την διεύρυνση και συσπείρωση του προοδευτικού χώρου όταν προκρίνει έναν ξεπερασμένο πολιτικό λόγο με καταγωγή από τα φοιτητικά αμφιθέατρα, χωρίς όραμα, με αυταρχικότητα και έκθεση της προσωπικής εικόνας ως φέρελπι νέου. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση που έκανε: «Όχι» σε επαγγελματίες πολιτικούς που θα είναι 40 χρόνια στη Βουλή. Είναι δήλωση βαθιά αντιδημοκρατική όταν πρόκειται για αιρετούς, πολιτικά και ηλικιακά ρατσιστική και τεκμηριώνει μία πολύ συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση εκ μέρους του.
Ο απλός πολίτης θα μπορούσε πολύ εύκολα να απαντήσει ότι δεν θέλει σαραντάχρονο ηγέτη με κοντά ένα εκατομμύριο ευρώ πόθεν έσχες (καλό θα ήταν να μάθουμε ποιά επαγγελματική δραστηριότητα μπορεί να προσκομίσει τέτοια κέρδη).
