Με αφορμή την καταγγελία του Νίκου Ανδρουλάκη σχετικά με την απόπειρα υποκλοπής των τηλεφωνικών συνομιλιών του, επανήλθε στην παραπολιτική επικαιρότητα η καταλληλότητα και ικανότητα του ως πολιτικού αρχηγού.

Σε πολιτικό επίπεδο, εγκλωβίστηκε στην ρητορική του “…ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας..” (νυν και πρώην πρωθυπουργούς εκλεγμένους από τον λαό) μεταθέτοντας την συζήτηση σε πρόσωπα και όχι σε πολιτικές και εθνικές θέσεις. Η θέση αυτή τελικά, όπως αποδείχθηκε από τις δημοσκοπήσεις, δεν εξυπηρέτησε τον επικοινωνιακό σκοπό του Ανδρουλάκη, που ήταν η ανάδειξη του συγκριτικού πλεονεκτήματος του “νέου και φρέσκου προσώπου”. Ο λαός θέλει σταθερότητα, ηρεμία και όχι πειραματισμούς, οπότε αγανακτισμένος θα ψηφίσει σε τελική ανάλυση το πρώτο κόμμα.

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κος Ανδρουλάκης είναι η συνοχή του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Πολλά από τα ιστορικά ή μη στελέχη του δεν μπορούν να ξεχάσουν την διχαστική του πορεία τα τελευταία δέκα χρόνια και αυτό υποδαυλίζεται και από τα προσκείμενα σ΄ αυτόν στελέχη που έχουν αποκτήσει ιδιοκτησιακή αντίληψη του κόμματος και προκαλούν απέχθεια στους δημοκρατικούς πολίτες με αλαζονικές συμπεριφορές. Η συστηματική απομάκρυνση στελεχών και απλών μελών του Γιώργου Παπανδρέου, του Ανδρέα Λοβέρδου, του Παύλου Γερουλάνου, του Χάρη Καστανίδη αλλά και του Παύλου Χρηστίδη, μάλλον επιβεβαιώνει την θεωρία, ότι “θέλω μικρό κόμμα αλλά δικό μου” και “δεν θέλω εσωτερικό διάλογο”.

Αυτό που θα πρέπει να αξιολογήσει ο κος. Ανδρουλάκης, είναι ότι η περίοδος χάριτος από το λαό έχει λήξει και θα πρέπει να αναθεωρήσει πολλές από τις πρακτικές, θεωρίες, αντιλήψεις και πολιτικές στάσεις του.

Ο χρόνος θα δείξει……  

Ιπποκράτης Μανουδάκης

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook