Κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας συμπεριλαμβανομένων και των κατώτατων αμοιβών, «μαχαίρι» σε 13ο και 14ο μισθό και γενικά εφαρμογή πιο «ελαστικών» μορφών εργασίας αναφέρονται μεταξύ άλλων σαν βασικά συστατικά της «συνταγής» που σύμφωνα με πληροφορίες έχει δοθεί εγγράφως σε επιστολή από εκπροσώπους της Τρόικας στο Υπουργείο Εργασίας.
Ναι μεν όλα αυτά εμφανίζονται σαν αναγκαίο κακό που εφαρμόζεται σε έκτακτες συνθήκες κρίσης, ωστόσο παρόμοια συνταγή ακολουθεί εδώ και μια δεκαετία η Γερμανία, όχι για να ξεφύγει από τα δεινά μιας κρίσης, αλλά υπακούοντας σε ένα μοντέλο «ανάπτυξης» που βασίζεται στις «θυσίες» των εργαζομένων.
Όπως αναφέρει με άρθρο του στο Έθνος ο Γιώργος Δελαστίκ, προκαλεί σοκ σε όποιον αγνοεί την ωμή, σκληρή πραγματικότητα του γερμανικού κόσμου της εργασίας: επτά (!) εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν επισήμως με μηνιαίες αποδοχές κάτω των… 400 (!!!) ευρώ και μάλιστα χωρίς η απασχόληση αυτή να τους δίνει έστω πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή είναι τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν! Αυτοί είναι που πλήρωσαν και πληρώνουν το κόστος της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τα μέτρα που κατά συρροή επιβάλλονται, ειδικά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αποτελούν στην ουσία την έκφραση ενός νέου μοντέλου «ανάπτυξης», το οποίο από χρόνια ετοιμάζεται και τίθεται σε εντατική εφαρμογή μέσα σε συνθήκες κρίσης.
Απαντώντας στο ερώτημά αυτό στο Flashnews.gr, ο Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πολυτεχνείου Κρήτης, κ. Μιχάλης Φραγκομιχελάκης, ανέφερε ότι:
\”η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης που διαπιστώνουμε σε φάση κρίσης έχει ξεκινήσει από πιο νωρίς. Υπάρχουν καταγεγραμμένες μελέτες διεθνώς που διαπίστωναν εδώ και χρόνια το πέρασμα σε ένα νέο μοντέλο «ανάπτυξης» που χαρακτηρίζεται από τη λεγόμενη ευελιξία. Αυτό το νέο μοντέλο, όσον αφορά στις εργασιακές σχέσεις, περιλαμβάνει στοιχεία που παρατηρούμε σήμερα, όπως σαφή επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, κυριαρχία του καθεστώτος μερικής και περιστασιακής απασχόλησης, μείωση των αμοιβών για το μεγαλύτερο όγκο εργαζομένων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κτλ\”
Όπως μας εξηγεί ο κ. Φραγκομιχελάκης η κρίση απλά έδωσε την ευκαιρία για να προωθηθούν με πολύ πιο γοργούς ρυθμούς και πολύ πιο έντονα μέτρα που προωθούν ένα συγκεκριμένο είδος «ανάπτυξης» σε βάρος της πλατιάς μάζας των εργαζομένων.
Η κοινωνία σε σοκ
Απομυθοποιώντας την αγγελική εικόνα της Γερμανίας της Άνγκελας Μέρκελ ο κ. Φραγκομιχελάκης, συμπληρώνει ότι
\”Δεν πρέπει να συγκαλυφτεί το γεγονός ότι εκτός από τους εργαζόμενους των 400 ευρώ, υπάρχει και μια άλλη κατηγορία εργαζομένων που ναι μεν αμείβονται κάπως καλύτερα αλλά που και αυτοί στην ουσία επιβιώνουν στο όριο της φτώχειας. Έχουν απολέσει σημαντικά εργασιακά δικαιώματα, έχουν δει τα ωράριά τους να διαλύονται, δεν έχουν σταθερότητα στην εργασία τους ,έχουν απορυθμισθεί οι συμβάσεις τους και όλα αυτά μέσα από συναινετικές διαδικασίες μεταξύ μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων και εκπροσώπων της εργοδοσίας. Οι εργαζόμενοι αυτοί, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, υπόκεινται σε πάγωμα ή μείωση των μισθών τους, αύξηση των ωρών εργασίας και συχνά απολύονται με «ήπιο» , συγκαλυμμένο τρόπο\”.
Ανάλογο τοπίο κυριαρχεί και στην Ελλάδα. Για άλλη μια φορά σύμφωνα με την εκτίμηση του Καθηγητή, τα επαπειλούμενα μέτρα για το 2012 θα μπουν σε ανάλογα περιτυλίγματα για να «περάσουν «πιο εύκολα, συνοδευόμενα από μια πολιτική του καρότου(«να πάρουμε αυτά τα μέτρα για να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον») και του μαστίγιου(«αν δεν πάρουμε αυτά τα μέτρα θα υποστούμε χειρότερα δεινά στο μέλλον»).
Καταλήγοντας ο κ. Φραγκομιχελάκης, σημειώνει ότι \”οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα βάλλονται διαρκώς και φαίνονται σαν να είναι «αποσβολωμένοι», σε κατάσταση σοκ, όμως αυτό ίσως είναι κάτι πρόσκαιρο. Εκτίμησή μου είναι ότι, αν βγει μπροστά ένα κίνημα με ξεκάθαρους στόχους και με καλύτερη οργάνωση, θα μπορέσει να βάλει εμπόδια στους κρατούντες και να ανατρέψει, να αλλάξει ριζικά όλη αυτήν την κατάσταση\”.
Κανείς φυσικά δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον, ωστόσο αυτό καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις αναγνώσεις του παρόντος. Και το παρόν δείχνει, όπως φάνηκε από τα παραπάνω, ότι η πολυθρύλητη \”ανάπτυξη\” βασίζεται στη μετατροπή των εργαζομένων σε ζητιάνους, με ή χωρίς κρίση.
Flashnews.gr/ Ελένη Ζουμαδάκη