Πρόκειται για τα διηγήματα: «Τ’ Aγνάντεμα» και «Όνειρο στο κύμα». (Τα διηγήματα μάλιστα αυτά εμπεριέχονται στα σχολικά βιβλία και διδάσκονται αντίστοιχα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο.)
Πρώτη παρουσίαση: Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011, ΟΜΜΑ Στούντιο, Ηράκλειο Κρήτης.
Πώς ξυπνάει η μνήμη; Κι όταν ξυπνήσει πώς ανασύρονται οι ακριβείς πτυχές της νοσταλγίας, του ονείρου, της μοναξιάς, της ηδονής – εμπρός και μέσα στο κενό της ύπαρξης, που συνιστά –εν τούτοις– το σώμα του Ποιητή;!
Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη δεν αφήνει περιθώρια παρ-ερμηνειών. Απαιτεί προσήλωση, σεβασμό και προ πάντων αφιέρωση και προσευχή.
Η Μαρινέλλα Βλαχάκη και ο Αντώνης Περαντωνάκης στον λόγο, μαζί με τον Λεωνίδα Μαριδάκη στην ζωντανή επί σκηνής μουσική συνοδεία, τολμούν (με πλήρη επίγνωση του ρίσκου) ν’ αναμετρηθούν με το μέγεθος του σκιαθίτη κοσμοκαλόγερου και να ισορροπήσουν:
«…επάνω στον βράχον της ερήμου ακτής…,ανάμεσα σ’ ένα μονοπάτι κι έναν κρημνόν…», όπου αυτός «…συχνά επατούσε τα σύνορα…»!
Ο Θ. Αθανασιάδης-Νόβας, γράφοντας το 1962 για τον Παπαδιαμάντη, δίνει μάλλον το καίριο στίγμα της δραματουργικής ενάργειας του λόγου του:
«…Δύναμή του είναι η κίνηση των ηρώων του… Πώς σκηνοθετεί, πώς φωτίζει, πώς κινεί τα πρόσωπά του, έμψυχα και άψυχα, μέσα σ’ ελάχιστη ώρα και σ’ ελάχιστο χώρο και σ’ ελάχιστο φως. Και μ’ ελάχιστα λόγια. Αυτή η μικρή ιστορία χωρίς ιστορία είναι σκηνοθετημένη σ’ ένα πολλαπλό «ανάμεσα»:
ανάμεσα στους βράχους και στη θάλασσα, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ανάμεσα στα νιάτα και στα γηρατιά, ανάμεσα μοιρολογιού και ποιμενικού άσματος, ανάμεσα ζωής και θανάτου.
Είναι ένα μυστικό «περίπου», όπου πριν προφτάσεις να καταλάβεις τι συμβαίνει έχουν όλα συμβή. Και στο βάθος αυτού του ανεκλάλητου «περίπου» η Μοίρα – πολυσάλευτη και ασάλευτη – υπό μορφή καραβιού…που κινείται και δεν προχωρεί…
Τέτοια (ανατριχιαστική) σκηνοθεσία δεν ξαναγίνεται. Έχει το ρίγος της τραγωδίας και το θάμπος του παραμυθιού…»