Με αίτησή τους στο υπουργείο Γεωργίας, όπως προβλέπει το σχετικό άρθρο 5 του Ν. 3147/2003, οι αυθαίρετοι κάτοχοι αυτών των εκτάσεων που δεν είναι ωστόσο δασικές ή αναδασωτέες, μπορούν να προχωρήσουν στην εξαγορά τους, σύμφωνα με την αντικειμενική ή την αγοραία αξία τους, εάν είτε τις καλλιεργούν επί 10 χρόνια είτε το ίδιο χρονικό διάστημα έχουν οικοδομήσει σ’ αυτές κτίσματα. Το Δ’ Τμήμα του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου αμφισβητώντας τη συνταγματικότητα της επίμαχης νομοθετικής ρύθμισης παραπέμπει το θέμα για οριστική κρίση στην Ολομέλεια του ΣτΕ.
Οι σύμβουλοι Επικρατείας τονίζουν ότι παρότι σκοπός της συγκεκριμένης διάταξης είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος το μέσο που επελέγη απ’ το νομοθέτη συνίσταται στην «εκποίηση χωρίς δημοπρασία των δημοσίων εποικιστικών εκτάσεων σε πρόσωπα που κατέλαβαν τις εκτάσεις αυτές αυθαιρέτως, το οποίο συνιστά απόκλιση από τις συνταγματικές αρχές του κράτους δικαίου και της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου αλλά και από τις αρχές προστασίας του περιβάλλοντος».
Επιπλέον, όπως σημειώνουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, «η επιλογή του μέσου αυτού δεν δικαιολογείται χάριν της λυσιτελούς εξυπηρετήσεως των επιδιωκόμενων σκοπών». Σύμφωνα με το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, θα έπρεπε να είχε την πρόνοια ο νομοθέτης να συμπεριλάβει στη σχετική ρύθμιση τον όρο να συνεχιστεί η καλλιέργεια των εκτάσεων αυτών στο διηνεκές ή για μεγάλο χρονικό διάστημα επαρκές για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, όπου έχουν ανεγερθεί κτίσματα σε περιοχές εντός σχεδίου πόλεως, χωρίς την πρόβλεψη κανενός κριτηρίου ως προς την πολεοδομική διαχείριση των περιοχών, το ΣτΕ διακρίνει ξεκάθαρα ακόμη και προσπάθεια εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων.