«…….σε μια ηλικία που η ζωή πια έχει αξία όταν την κοιτάς προς τα πίσω σαν βιβλίο ζωντανό. Ένα βιβλίο που είναι γεμάτο με αναμνήσεις, μυρωδιές , ταλαιπωρίες, γέλια και δυσκολίες. Ένα βιβλίο που με το πείσμα και την δύναμη των χρόνων συνεχίζεις να ζωγραφίσεις την ζωή σου. Και μέσα στις ζωγραφιές αυτές θα ήταν άδικο να μην συμπεριλάβεις φιγούρες και στάσεις ζωής που σε ευεργέτησαν……
Ήρθε μια ατυχή στιγμή μέσα στην ησυχία πια της ηλικίας αυτής που αντιμετώπισα και πάλι την δυσκολία της κίνησης. Έχοντας σαν γεύση την δύναμη της προηγούμενης νιότης μου προσπάθησα ανεπιτυχώς να διεκπεραιώσω μια εργασία στην ταράτσα του σπιτιού μου η οποία δεν ήταν και καθόλου αναγκαία μιας και όλα ήταν πάντα τακτοποιημένα από τα παιδιά μου.
Έπεσα ένα απόγευμα στις αρχές του Οκτωβρίου και με βρήκε η νύφη μου κ ο γιος μου το βράδυ στις 9 η ώρα παγωμένη και μέσα στα αίματα. Ζούσα αλλά έτρεμα… Το ασθενοφόρο με μετέφερε στο νοσοκομείο Ρεθύμνης όπου και με περιέθαλψαν άμεσα. Λίγα κατάγματα ελαφρά στον βραχίονα ήταν το αποτέλεσμα των πολλών εξετάσεων. Με πρόσεξαν όσο μπορούσαν και σε τρεις μέρες με έστειλαν σπίτι μου όπου όμως η παραμονή μου ήταν ωρών μιας και αναγκάστηκα να ξαναμπώ στην Πνευμονολογική κλινική του Νοσοκομείου Ρεθύμνης με σοβαρά θέματα στα πνευμόνια αυτήν την φορά και λόγω της πτώσης αλλά και το οξυγόνο μου ήταν εξαιρετικά χαμηλό.
Η φροντίδα που δέχθηκα τόσο σε ψυχολογική όσο και σε επιστημονική στήριξη ήταν απαράμιλλη. Η κατάσταση μου ωστόσο επιδεινώθηκε σε σημείο τέτοιο που να μετράω ώρες…Το συγγενικό μου περιβάλλον ήταν πάντα δίπλα μου και έβλεπε τον αγώνα που έδιναν οι γιατροί της Πνευμονολογικής κλινικής για να με στηρίξουν. Δεν κατέθεσαν τα όπλα και παρόλο τον φόρτο εργασίας τους που όλοι πια ξέρουμε πόσο δύσκολο και εξουθενωτικό είναι το ιατρικό τους καθήκον, ήταν συνέχεια από πάνω μου. Έτσι το εξέλαβα εγώ που είχα διατηρήσει την επαφή με το περιβάλλον απαντώντας μόνο με νοήματα, έχοντας ταυτόχρονα πολλούς πόνους από το άσχημο πέσιμο μου κ το σπασμένο χέρι.
Δεν έλλειψε σε μένα η μέριμνα και από άλλες ειδικότητες γιατρών που προσκλήθηκαν από τους γιατρούς της Πνευμονολογικής κλινικής για να με εξετάσουν και τους ευχαριστώ για αυτό. Δεν είναι δα και τόσο εύκολο να σου προστίθενται και άλλα καθήκοντα στο ήδη επιβαρυμένο πρόγραμμα σου. Όλοι όμως ήταν όχι μόνο ευγενικοί και προσεκτικοί μαζί μου άλλα καταλάβαινα την ανάγκη τους να εφαρμόσουν τον όρκο του Ιπποκράτη που έχουν δώσει και να παρέχουν άμεσα και δυναμικά την ιατρική τους γνώση. Αισθάνθηκα το ανθρώπινο άγγιγμα στα γκρίζα πια μαλλιά μου όταν μου χάιδευαν το κεφάλι και στοργικά μου έλεγαν «όλα καλά θα πάνε κα Ειρήνη». Και το είχα ανάγκη αυτό το άγγιγμα. Ήταν για μένα η ελπίδα και δεν μού την στέρησαν γιατί βιάζονταν ή γιατί ήταν κουρασμένοι. Οι μέρες πέρασαν και ήρθε αργά αργά η βελτίωση.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω και την προσπάθεια του νοσηλευτικού προσωπικού που επάξια φορούν τις στολές τους. Πλαισιώνουν τους γιατρούς με πλήρη αφοσίωση σε αυτό που κάνουν αλλά και με επαγγελματική αξιοπρέπεια και ήθος. Όλο ερχόντουσαν και μου έλεγαν και μια καλή κουβέντα. Πώς να φροντίσεις τόσους ασθενείς που περιμένουν από εσένα να περάσεις και να ξαναπεράσεις . Αυτό που είδα εγώ ήταν χαμογελαστά και ευγενικά πρόσωπα ανθρώπων που σου απαλύνουν τα βάσανα και κάνουν το καθήκον τους γρήγορα και με επαγγελματισμό. Προσπαθούν να εξυπηρετήσουν όλους τους ασθενείς…Αλλά είναι λίγοι μπροστά στις απαιτήσεις μιας τέτοιας ανάγκης και μέριμνας…
Σας γράφω τώρα κι αυτό σημαίνει την νικηφόρα έκβαση ενός ασύμμετρου αγώνα με ένα γέρικο σώμα και με τους μάχιμους ανθρώπους της επιστήμης αλλά και της ανθρωπιάς.
Το ευχαριστώ θα μπορούσα να το πω με μια αναγγελία στην εφημερίδα. Όμως προτίμησα να κάνω αυτήν την επιστολή γιατί ήθελα να γνωρίσουν όλοι, τόσο οι συμπολίτες μου όσο και η Διοίκηση του νοσοκομείου τις λεπτομέρειες μιας πτέρυγας που με φιλοξένησε για αρκετές ημέρες που όλοι είναι μάχιμοι!
Αλλά θα ήθελα να επιστήσω και την προσοχή στους παλαίμαχους της ζωής να προσέχουν όσο μπορούν την καθημερινότητα τους και να μην βάζουν σε μπελάδες τα παιδιά τους και τους γιατρούς μας. Η ζωή είναι ωραία όταν οι σκέψεις μας είναι ωραίες και οι δράσεις μας ήσυχες…
Η Παναγία μας και ο Χριστός μας να φυλάει όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα τους γιατρούς της Πνευμονολογικής κλινικής του Ρεθύμνου που με αυταπάρνηση πολλές φορές τους είδα κάθιδρους και κατακουρασμένους από τα πολλά καθήκοντα της ημέρας που έχουν επωμιστεί να σώζουν ανθρώπινες ζωές.
Ονομαστικά αναφέρω την ομάδα της Πνευμονολογικής κλινικής που με εμπιστοσύνη και αγάπη στον συνάνθρωπο παρόλο τις δυσκολίες και δυσλειτουργίες των νοσοκομείων όπως αυτές που αποτυπώνονται στην ειδησιογραφία που μας κατακλύζει καθημερινά στην Ελλάδα σήμερα, επιμένουν να είναι γιατροί και επιστήμονες!
Κον Χρυσοφάκη Γιώργο Διευθυντή της Πνευμονολογικής κλινικής
Κον Δαυλόπουλος Ιωάννης Επιμελητής Α΄
Κα Χηράκη Σταυρούλα Επιμελήτρια Β’
Κα Χατζηαντωνίου Αργυρώ Επιμελήτρια Β’»
(Τα στοιχεία της ηλικιωμένης είναι στην διάθεση του Flashnews.gr)
