Σε μια περίοδο που ο κοινός αγώνας για την απελευθέρωση, ένωνε τους Έλληνες, τους συσπείρωνε και δημιουργούσε “δεσμούς φιλίας και αγάπης” ανάμεσα σε ανθρώπους και οικογένειες.
Ένας τέτοιος δεσμός φιλίας δημιουργήθηκε, εξελίχθηκε και διατηρήθηκε από την περίοδο της κατοχής, μεταξύ των οικογενειών του εκλιπόντος βουλευτού Χανίων της ΝΔ Μανούσου Βολουδάκη και του πρώην δημάρχου Χανίων Τάσου Βάμβουκα.
Η φιλιά των πατέρων των δύο και ο αντιστασιακός τους αγώνας δημιούργησε στενούς δεσμούς που διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα με τον Τάσο Βάμβουκα να εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για τον Μανούσο Βολουδάκη που έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη (8/2) το πρωί. “Στο πένθος της τοπικής μας κοινωνίας, εκφράζω και τη δικιά μου λύπη για την απώλεια του αγαπητού φίλου Μανούσου Βολουδάκη. Ο Μανούσος ήταν άνθρωπος με αρχές και αξίες, αγαπούσε τον τόπο μας, νοιαζόταν για τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους και αγωνιζόταν με πείσμα για τα πιστεύω του”.
Ο Τάσος Βάμβουκας περιγράφει μια άγνωστη ιστορία την περίοδο της αντίστασης, με πρωταγωνιστές τον πατέρα του και τον πατέρα του Μανούσου Βολουδάκη. Στην ιστορία υπάρχει αναφορά και στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, νέος και αυτός τότε, που είχε φυλακιστεί με τον πατέρα του Τάσου Βάμβουκα στις φυλακές της Αγυιάς.
Περιγράφει ο Τάσος Βάμβουκας:
“Στο πατρικό του Μανούσου…Μια μικρή ιστορία από την Κατοχή στα Χανιά
Με τον Μανούσο μας συνέδεαν ισχυροί φιλικοί και οικογενειακοί δεσμοί που έρχονται από την περίοδο της Γερμανικής κατοχής.
Θα διηγηθώ μια μικρή ιστορία την οποία είχα μοιραστεί με τον Μανούσο και αφορούσε τις οικογένειές μας, όπως μου την είχε διηγηθεί ο πατέρας μου.
Την περίοδο της Γερμανικής κατοχής το πατρικό μας σπίτι στον Άγιο Ιωάννη είχε επιταχθεί από τους κατακτητές για να χρησιμοποιηθεί σαν λέσχη. Η οικογένεια του πατέρα μου μεταφέρθηκε αναγκαστικά στον πρώτο όροφο της πατρικής οικίας του Μανούσου, η οποία επίσης είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς. Η οικογένεια του Μανούσου εξαναγκάστηκε τότε να μεταφερθεί στο ισόγειο του σπιτιού της επί της Ανδρέα Παπανδρέου, που είναι ένα υπέροχο κτίσμα της εποχής του μεσοπολέμου.
Ο πατέρας μου και ο πατέρας του Μανούσου, δύο εικοσάχρονοι τότε νέοι, συμμετείχαν σε μια αντιστασιακή νεολαιίστικη οργάνωση. Χρησιμοποιούσαν μάλιστα τους χώρους του πατρικού του Μανούσου για συνεδριάσεις, καλύπτοντάς τις με δήθεν πάρτι, για να μην κινούν υποψίες.
Κάποια μέρα του 1944 επισκέφθηκαν την οικία Βολουδάκη Γερμανοί στρατιώτες με σκοπό να συλλάβουν τον πατέρα μου, έχοντας πληροφορηθεί για τη δράση του. Στη συνέχεια τον μετέφεραν στις φυλακές της Αγιάς, όπου παρέμεινε για έξι μήνες ως μελλοθάνατος στο ίδιο κελί με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μέχρι την απελευθέρωση. Γλίτωσε, όμως, όπως έλεγε από τον βέβαιο θάνατο με άμεση εκτέλεση χάρη στα αντανακλαστικά της γιαγιάς μου κατά τη σύλληψή του. Όταν ήρθαν οι Γερμανοί στην οικία Βολουδάκη η γιαγιά μου, βλέποντας ότι τον συλλαμβάνουν, έσπευσε να του φέρει την καπαρντίνα του για να την πάρει μαζί του στη φυλακή. Ο πατέρας μου όμως μέσα στην καπαρντίνα του είχε ένα όπλο γερμανικό και κατάφερε με νοήματα να υποψιαστεί κάτι η γιαγιά μου και να την πάρει πίσω”.
Καταλήγοντας αναφέρει: “Στο πατρικό του Μανούσου πριν από σχεδόν 80 χρόνια δημιουργήθηκε ένας κρίκος που συνέδεσε από τότε τους δύο γονείς μας, τις οικογένειές μας και εμάς. Ένας κρίκος που λίγο έλειψε να σπάσει εξαιτίας μιας καπαρντίνας, αλλά τελικά άντεξε για πολλά χρόνια. Καλό ταξίδι, Μανούσο.”.
