Όπου:
πρώτη ύλη = γλυκόζη
εργάτες παραγωγής = ινσουλίνη
υπεύθυνος προσωπικού = πάγκρεας
μηχανές παραγωγής = υποδοχείς των κυττάρων
περίσσεια πρώτη ύλη = αποθηκευμένο λίπος και αυξημένο σάκχαρο στο αίμα
Στο εργοστάσιο…
Έστω ότι…
Έρχεται η πρώτη ύλη την οποία την παίρνουν οι εργάτες παραλαβής. Αυτοί ελέγχονται από έναν, εξειδικευμένο σε θέματα προσλήψεων, υπεύθυνο προσωπικού.
Η πρώτη ύλη πρέπει να πάει στις αντίστοιχες μηχανές παραγωγής.
Όταν για κάποιον λόγο η πρώτη ύλη αυξηθεί υπερβολικά, τότε πριν ακόμα φτάσουν οι εργάτες στις μηχανές παραγωγής θα προκληθεί μια «σύγχυση».
Οι εργάτες δεν θα προλαβαίνουν να κάνουν τη μεταφορά προς τις μηχανές και η πρώτη ύλη τελικά θα συσσωρευτεί.
Βλέποντας αυτή την κατάσταση ο υπεύθυνος προσωπικού, θα προσλάβει περισσότερους εργάτες ώστε να μεταφερθεί όλη αυτή η ποσότητα της πρώτης ύλης, που εξακολουθεί να έρχεται
Κάποια στιγμή όμως ο υπεύθυνος προσωπικού θα «ξετιναχθεί» οικονομικά και δεν θα μπορεί να προσλάβει άλλους εργάτες.
Κάποιοι από τους εργάτες (που τώρα πια είναι και περισσότεροι), θα αλλάξουν πόστο και θα αναγκαστούν να αποθηκεύσουν την πρώτη ύλη όπου βρουν προκειμένου να χρησιμοποιηθεί άλλη φορά, αφού οι μηχανές παραγωγής «μπλόκαραν».
Και τελικά, με μια υπερβολικά απότομη και συνεχόμενη αύξηση της πρώτης ύλης, έχουμε :
1. μηχανές να χαλάνε και να μην τη επεξεργάζονται πια,
2. περίσσεια εργατών που άλλαξαν πόστο και που από παραλήπτες έγιναν αποθηκάριοι
3. αποθηκευμένη πρώτη ύλη που καταλαμβάνει χρήσιμο χώρο μέσα στο εργοστάσιο και που είναι ανίκανη να παράγει νέα προϊόντα και
4. έναν υπεύθυνο προσωπικού πελαγωμένο κι εξαντλημένο, αφού το μόνο που ξέρει είναι να κάνει προσλήψεις.
Ας αναγάγουμε τώρα, όλη αυτή την ιστορία, στον οργανισμό μας
Η πρώτη ύλη είναι η γλυκόζη την οποία τη λαμβάνουμε από την τροφή, κυρίως από τους υδατάνθρακες (αμυλώδη, φρούτα, ζάχαρη κι επεξεργασμένα τρόφιμα-μπισκότα, πατατάκια, κ.ά)
Η ινσουλίνη αναλαμβάνει να παραλάβει τη γλυκόζη και να τη μεταφέρει σε ειδικούς υποδοχείς, κυρίως στους μύες και στα νευρικά κύτταρα.
Το πάγκρεας ελέγχει την επάρκεια της ινσουλίνης και την παραγωγή της.
Όταν εμείς τρώμε πολύ τότε στον οργανισμό θα δημιουργηθεί μια «σύγχυση» σε αυτόν τον μηχανισμό.
Τα κύτταρα υποδοχείς θα απευαισθητοποιηθούν και θα γίνουν ανθεκτικά στην ύπαρξη της ινσουλίνης, δεν θα δέχονται δηλαδή τη γλυκόζη.
Η γλυκόζη θα συσσωρεύεται συνεχώς στο αίμα και τα επίπεδά της θα αυξάνονται.
Βλέποντας την κατάσταση αυτή το πάγκρεας θα δίνει εντολή για περισσότερη παραγωγή ινσουλίνης.
Όμως κάποια στιγμή το πάγκρεας «κουράζεται» και τότε η εμφάνιση σακχαροδιαβήτη ή μεταβολικού συνδρόμου και παχυσαρκίας, είναι πιθανή.
Από την άλλη η ινσουλίνη θα εκτελέσει πιο εύκολα τον δεύτερό της ρόλο, που είναι η απορρόφηση και αποθήκευση της περίσσειας γλυκόζης με τη μορφή λίπους, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για παροχή ενέργειας, όταν το σώμα το χρειαστεί.
Και τελικά σε μια παρατεταμένη υπερφαγική κατάσταση και ιδιαίτερα με την αυξημένη λήψη απλών σακχάρων (ζάχαρης), έχουμε:
• Οι υποδοχείς να μην ανταποκρίνονται στην παρουσία της ινσουλίνης
• Η ινσουλίνη να αποθηκεύει γλυκόζη με τη μορφή λίπους
• Περισσότερο άχρηστο λίπος στους ιστούς κυρίως της κοιλιάς (κεντρική παχυσαρκία) αλλά και παραπανίσια γλυκόζη στο αίμα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το σάκχαρο)
• Ένα ταλαιπωρημένο ζωτικό όργανο, το πάγκρεας, λόγω της υπερπαραγωγής ινσουλίνης.
Η παραπάνω αντίδραση των κυττάρων υποδοχέων των μυών και των νεύρων, ονομάζεται ινσουλινοαντίσταση
Στέλλα Η. Σαρηπαναγιώτου
Διατροφολόγος
Master Practitioner in Eating Disorders and Obesity
(Βιογραφικό σημείωμα)