Στην πολιτική βέβαια καλές φιλίες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν προσωπικές φιλοδοξίες, ίντριγκες, \”στρατόπεδα\” και άσχετες μεταξύ τους απόψεις και γνώμες. Τολμώ να πω οτι ουδείς εκ των πολιτικών μας βλέπει καν το ίδιο του το κόμμα ως μια \”μεγάλη οικογένεια\”. Αντιθέτως, οι διάφορες καταστάσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αναδεικνύουν τις διχογνωμίες, τις έριδες, τις ζηλοτυπίες και τα \”συντροφικά μαχαιρώματα\”.
Άν λοιπόν σε ένα κόμμα υπάρχουν μύρια όσα προβλήματα συνοχής και ενότητας ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης ταυτότητας του κόμματος αυτού, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να αναγκάζεται κάποιος να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με ένα άλλο κόμμα, με το οποίο υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές, για να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ειδικών αποστολών όπως θα είναι αυτή που θα προκύψει στις 17 Ιουνίου.
Αυτό όμως που μοιάζει από δύσκολο έως αδύνατο, δηλαδή να συννενοηθούν όσοι θέλουν να προσφέρουν στην Ελλάδα, μπορεί να κατορθωθεί με μια απλή και στοιχειώδη σκέψη: Οτι τουλάχιστον για την ώρα οι κομματικές διαφορές, οι ανούσιες ιδεολογίες και εμμονές καθώς και η κούφια επιχειρηματολογία για να πειστούν οι Έλληνες οτι δήθεν ένα και μόνο κόμμα μπορεί να κάνει τη διαφορά, καλό είναι να λείψουν στο εγγύς μέλλον και για απροσδιόριστο χρονικο διάστημα.
Αυτό που τώρα επείγει είναι η εθνική στρατηγική και η προώθηση του εθνικού συμφέροντος μάλλον παρά του κομματικού. Σημασία έχει όχι να δείξουμε στη Μέρκελ μια κυβέρνηση υποτακτικών αλλά μια κυβέρνηση που μπορεί να ζητήσει ενωμένη αλλαγές και ελάφρυνση του δυσβάστακτου Μνημονίου. Που μπορεί να πείσει οτι θα κατανείμει δίκαια τα φορολογικά βάρη και που θα προστατεύσει το κοινωνικό κράτος.
Όσο αναλώνονται οι πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο σε ανόητες προεκλογικές διαφημίσεις και άνευ αντικειμένου αντιπαραθέσεις τόσο δίνεται τόπος σε δυνάμεις λαϊκισμού, δημαγωγίας και ακραίου εθνικισμού να έλθουν στο προσκήνιο με απρόβλεπτες συνέπειες για τη χώρα.
Εύχομαι από καρδιάς η επόμενη κυβέρνηση να σχηματιστεί γρήγορα και στο πρώτο ραντεβού με τους Ευρωπαίους εταίρους μας να έχει κάτι να πει. Άν όμως αντί για κυβέρνηση η Ευρώπη δει μια χώρα στην οποία οι πολιτικοί της ασχολούνται με το ποιός θα βγάλει τα μάτια του άλλου και της Ελλάδας μαζί, τότε πιθανότατα θα σκεφτούν δυο πράγματα. Πρώτον, οτι \”τα παιδία παίζει\” και δεύτερον οτι σε παιδία ανόητα χαρτζηλίκι δεν πρέπει. Όπου χαρτζηλίκι βάλτε την απαραίτητη χρηματοδότηση της χώρας για μισθούς, συντάξεις και φάρμακα.
Άραγε τα \”παιδία\” θα τολμήσουν να παίξουν με αυτά;
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός – Δημοσιογράφος