14 Μαρτίου, 2011 | 19:25

Κάποτε εκπροσωπούσε την εικόνα του απόλυτου sex symbol, μια εικόνα ταυτισμένη με όλη την παραφιλολογία που συνοδεύει συνήθως τον όρο αυτό. Χρειάζονταν ένας γάμος, ένα παιδί και μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της ώστε η Γωγώ να λάβει την αληθινή της διάσταση, την ανθρώπινη – πάντα όμως σε σέξι συσκευασία…

Υπάρχουν φορές που όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, νιώθεις να τον ξέρεις καλά. Το βλέμμα του; Η μυρωδιά του; Ο τρόπος που σου σφίγγει το χέρι στο πρώτο σας «χαίρω πολύ»; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η Γωγώ έγινε η «δική μου αγαπημένη Γωγώ» από την πρώτη κιόλας στιγμή που τη συνάντησα, δέκα χρόνια πριν, για τις ανάγκες μιας συνέντευξης. Αληθινή, ντόμπρα, προικισμένη με εκείνη την αντρική μαγκιά και απαλλαγμένη από το sex symbol μιας bimbo.

 «Γιατί θες να μιλήσουμε;» την είχα ρωτήσει. «Για τσάντες ή για άντρες;» «Για άντρες!» μου απάντησε παπαγαλίζοντάς μου τον ορισμό που είχε δώσει κάποτε η μεγάλη Μαλβίνα γι’ αυτούς: «Ο άντρας, Ρομίνα μου, πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίσεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα. Αντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μία τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει… Ετσι δεν είναι;». Ετσι ήταν. Και κάπως έτσι, μέσα από τα λόγια της αγαπημένης μου Μαλβίνας, το κορίτσι από το Μεσολόγγι κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Χωρίς μεγάλα λόγια και βαρύγδουπες δηλώσεις σε εκείνο μας το «αντίο» ήξερα ότι η Γωγώ θα ήταν δίπλα μου οποιαδήποτε στιγμή τύχαινε να τη χρειαστώ.

 Κι αυτή η στιγμή δεν άργησε να έρθει: έναν χρόνο αργότερα, εγώ αρχισυντάκτρια σε καθημερινή εκπομπή της ΕΡΤ, εκείνη χαμένη σε αμέτρητα επαγγελματικά στοιχήματα. Μία ώρα πριν από την έναρξη της εκπομπής η τότε καλεσμένη μού τηλεφωνεί λέγοντάς μου ότι της ήταν αδύνατον να φτάσει στο στούντιο. Και τότε της τηλεφωνώ: «Γωγώ, σώσε με! Μου ακυρώσανε τελευταία στιγμή και δεν έχω καλεσμένο. Θα έρθεις;». Θα έρθει. Μέσα σε μισή ώρα θα βρεθεί στο στούντιο. Η εκπομπή θα σπάσει ρεκόρ τηλεθέασης και η παρουσία της δίπλα μου θα σβήσει και τον παραμικρό ενδοιασμό που έτρεφα για το πρόσωπό της. Η Γωγώ ήταν πλέον φίλη…

Από τότε θα μιλήσουμε αμέτρητες φορές. Για τσάντες, που την άφηναν επιεικώς αδιάφορη, και για άντρες «που είναι δύσκολο να βρεις». Από τότε θα σκάσουμε στα γέλια με δημοσιεύματα που την ήθελαν να καρπώνεται από τα αρσενικά δώρα αμύθητης αξίας. Κι από τότε θα ανακαλύψω την πραγματική υπόσταση της Γωγώς Μαστροκώστα, αυτή μιας γυναίκας που είχε μάθει από παιδί να στηρίζεται στον εαυτό της απαξιώνοντας τα κοριτσάκια που στερημένα από έρωτα επέλεγαν μια πλούσια ζωή στο πλάι ενός πλούσιου κυρίου: «Μα πώς μπορούν να παντρεύονται μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους;» μου έλεγε κάποιες στιγμές με μια αθωότητα εντελώς δυσανάλογη με την εικόνα του απόλυτου sex symbol αρπακτικού που κάποιοι ήθελαν να της προσδώσουν: «Εγώ δεν θέλω τίποτα.

Το μόνο που θέλω είναι να ξυπνάω κάποτε και να είμαι καψούρα με τον άντρα που έχω δίπλα μου. Να τον κοιτάζω και να νιώθω την πληρότητα να με κατακλύζει! Διαφορετικά δεν θα παντρευτώ ποτέ. Θα τον βρω άραγε ποτέ αυτόν τον άντρα;». Θα τον βρει. Στο πλάι του Τραϊανού, του μοναδικού άντρα που η Γωγώ ερωτεύτηκε πραγματικά, του μοναδικού αρσενικού για το οποίο η Γωγώ θα παλέψει αληθινά: «Είμαι τρελή γι’ αυτόν! Τον γνώρισα πριν από λίγο καιρό στη Γλυφάδα μέσω μιας φίλης.

 Από την πλευρά του όμως τα πράγματα είναι ζόρικα. Φρεσκοχωρισμένος μετά από οχτώ χρόνια γάμου έχει εμένα κι άλλες δέκα. Αλλά δεν δίνω δεκάρα τσακιστή. Η ειλικρίνειά του και ο έρωτάς μου μου είναι αρκετά για να παλέψω για μια ζωή δίπλα του. Και θα τα καταφέρω. Δεν θα τα καταφέρω;». Θα τα καταφέρει, όπως ακριβώς κατάφερνε πάντα να κερδίζει τις μάχες που της επεφύλασσε η ζωή… Ηταν 11 Δεκεμβρίου του 2008 όταν η Γωγώ με τη μόλις τεσσάρων ημερών κορούλα της στην αγκαλιά της θα μάθει ότι πρέπει να αντιμετωπίσει το τέρας που ακούει στο όνομα «καρκίνος».

Κι από εκείνη τη στιγμή, και για έναν ολόκληρο μήνα, το κορίτσι που σου έδινε κουράγιο με τη μαγκιά, με τον τσαμπουκά του, θα αρχίσει να κλαίει ασταμάτητα. Με αναφιλητά, με σπασμούς και μ’ ένα «γιατί» αδύνατο να της εξηγήσεις: «Πόσο με τρομάζει, Θεέ μου, το ένστικτό μου κάποιες φορές. Θέλω απαντήσεις. Εχω ανάγκη από απαντήσεις», έλεγε και ξανάλεγε μέχρι τη στιγμή που ένα πρωινό σηκώθηκε μόνη της από το κρεβάτι, στάθηκε μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη του δωματίου της και είπε: «Οσο κι αν φοβάμαι, θα μάθω να ζω μ’ αυτό το πράγμα.

Εγώ άλλωστε έχω δίπλα μου την κόρη μου και τον Τραϊανό, τον δικό μου άγγελο. Στην αγκαλιά του μπορώ να βρω τη δύναμη να αρχίσω τον αγώνα μου…». Από τη στιγμή εκείνη τα δάκρυα στέρεψαν, το πείσμα για ζωή έγινε πιο δυνατό και η Γωγώ που ήξερα έδωσε ξανά τη θέση της στο φοβισμένο κορίτσι του «Ιασώ»: «Δεν θέλω δώρα για τον γάμο μου, ούτε για τη μικρή. Ξέρεις ότι ποτέ δεν έπαιρνα δώρα, ποτέ δεν τα αγάπησα. Εχω ανοίξει έναν λογαριασμό προκειμένου το ποσό που θα μαζευτεί να διατεθεί στην “Ελπίδα”. Τα παιδιά μας είναι το αύριο. Δεν είναι;». Είναι. Κι έκτοτε η Γωγώ θα φροντίζει να ενισχύει οικονομικά αυτά τα παιδιά του αύριο. Οι δωρεές της, ωστόσο, αποτελούν για εκείνη εφτασφράγιστο μυστικό.

 Γιατί η μικρή Βικτώρια την κρατά μακριά από την τηλεόραση

Λένε πως η ζωή δεν σου στερεί ποτέ τους ανθρώπους που εκτιμάς βαθιά. Και κάπως έτσι συνέβη με τη Γωγώ, η οποία εδώ και λίγο καιρό μετακόμισε σχεδόν δίπλα μου, κοντά στη θάλασσα που αγαπάει όσο τίποτε άλλο επειδή «ξέρει και με ταξιδεύει μακριά». Αν περάσεις κατά τύχη έξω από το σπίτι της, θα την ακούσεις να τραγουδάει παιδικά τραγούδια στη Βικτώρια, θα τη δεις να παίζει μαζί της στον κήπο σαν μικρό παιδί, θα καταλάβεις ότι τίποτα δεν αξίζει για εκείνη περισσότερο από την απλοϊκή εικόνα της οικογένειας.

Δίπλα στη μικρή της κόρη το αλλοτινό sex symbol έχει μεταμορφωθεί σε ένα κοριτσάκι που λέξη-λέξη συλλαμβάνει το μεγαλείο της ζωής και τη δύναμη της αγάπης. Για όλους και για όλα. Κι αυτός είναι ο βασικότερος ίσως λόγος που για την ώρα όλες οι επαγγελματικές προτάσεις που της έχουν γίνει την αφήνουν αδιάφορη.

Η επιστροφή της στην τηλεοπτική πραγματικότητα θα γίνει μόνο όταν βρει κάτι που θα τη συνεπάρει. Και κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμη συμβεί… Τις προάλλες περνούσα απέξω και κάπου εκεί θυμήθηκα τα πάντα: το κορίτσι του χθες, τον έρωτα με τον Τραϊανό, την «κακιά αρρώστια», τους ψεύτικους ανθρώπους. Αυτό που την ενόχλησε περισσότερο κι απ’ την αρρώστια της ήταν η μικρότητα και η μικροψυχία κάποιων ανθρώπων. Πριν από την αρρώστια της ήταν… η Γωγώ και σήμερα είναι η κυρία Δέλλα! «Πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος μας… Δεν είναι;». Είναι. Και η φίλη μου το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους. Σήμερα έχει ωραία μέρα. Γι’ αυτό, θα «αλωνίσει» όλα τα σούπερ μάρκετ προκειμένου να μαγειρέψει στον άγγελό της το καλύτερο φαγητό.

Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα. Κι αν οι γιατροί δεν της επιτρέψουν να κυοφορήσει το δεύτερο παιδί της, θα επιλέξει μια παρένθετη μητέρα για να το φέρει στον κόσμο. Θέλει να είναι γιος. Ιδιος, ολόιδιος με τον άντρα της ζωής της, για να έχει δύο Τραϊανούς μέσα στο σπίτι. Σήμερα, λέει, είναι μια διαφορετική μέρα. Και γι’ αυτό θα βγούμε να παίξουμε με τα παιδιά στον κήπο και να χορέψουμε όπως παλιά: νέες, όμορφες κι απαλλαγμένες από τα αγκάθια που η μοίρα ή οι άλλοι προσπάθησαν να μας καρφώσουν στα πόδια…

protothema