Στην Ελλάδα και στην Ισπανία ο λαός δε σταματά να διαδηλώνει κατά της λιτότητας. Είναι κατανοητό, σχολιάζει ο Berns: οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης προκαλούν προβλήματα. Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με τους ευρωπαίους ηγέτες δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Στην Αθήνα και στη Μαδρίτη οι διαδηλωτές παλεύουν ενάντια στους ανεμόμυλους. Οι θυσίες πρέπει να γίνουν. Και όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα.
Για τον λόγο αυτό, το προσχέδιο προϋπολογισμού της Ισπανίας για το 2013 προβλέπει λιτότητα 39 δις ευρώ (3,6% του ΑΕΠ της) με άξονες τη μείωση δαπανών (κυρίως σε επίπεδο περιφερειών, δηλαδή σε υγεία και παιδεία) και την αύξηση φορολογίας (αύξηση ΦΠΑ).
Την εβδομάδα αυτή, η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας θα μπει το 2013 στην έκτη συνεχή χρονιά ύφεσης, παρουσίασε νέα μέτρα εξοικονόμησης ύψους 13,5 δις (6,3% του ΑΕΠ της!), βασισμένα κυρίως σε μειώσεις δαπανών (μισθοί ΔΥ, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα).
Και αν έχουν δίκιο οι διαδηλωτές, διερωτάται ο συντάκτης; Και αν η λιτότητα, που βυθίζει την οικονομία σε ύφεση, δεν βοηθά τελικά στην εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών και αντί να εγγυάται την επιστροφή (μεσοπρόθεσμα) στην ευημερία, απλά την εμποδίζει; Όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι εκφράζουν πλέον αυτή την άποψη, επισημαίνει ο Berns. Ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο έχει ήδη προειδοποιήσει την Ευρώπη για τους κινδύνους της υπερβολικής λιτότητας, επανέρχεται στο θέμα στην τελευταία του έκδοση για τις Προοπτικές της Παγκόσμιας Οικονομίας.
Οι ειδικοί του ΔΝΤ αναλύουν την αγγλική στρατηγική μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με το κείμενο «για να αγγίξει τους στόχους της, η βρετανική κυβέρνηση εφάρμοσε μια πολιτική που συνδύαζε αυστηρή λιτότητα και αυστηρή νομισματική πολιτική. Το πρωτογενές πλεόνασμα πλησίαζε το 7% του ΑΕΠ κατά τη δεκαετία του είκοσι, χάρη στις σημαντικές μειώσεις δαπανών και στη διατήρηση υψηλής φορολογίας από την περίοδο του πολέμου. Για το νόμισμά της, η Τράπεζα της Αγγλίας είχε θέσει επιτόκιο ύψους 7% το 1920 για να καταφέρει να επιστρέψει η ισοτιμία του νομίσματός της στο επίπεδο που είχε πριν τον πόλεμο, γεγονός που μεταφράστηκε σε εξαιρετικά υψηλά επιτόκια, σε συνδυασμό με την ύφεση».
Και λοιπόν; Η Μ. Βρετανία υπέφερε από παρατεταμένο πληθωρισμό ήδη πριν από τη Μεγάλη Ύφεση. Συνεισέφερε μήπως αυτή η πολιτική στη μείωση του δημόσιου χρέους;Όχι. Είχε το «αντίθετο αποτέλεσμα». Το χρέος της που άγγιζε το 140% του ΑΕΠ στο τέλος του πολέμου, συνέχισε να αυξάνεται φτάνοντας το 170% το 1930, σημειώνει ο Berns.
Η περίπτωση αυτή, κατά τους ειδικούς του ΔΝΤ, αποτελεί μια «προειδοποίηση» για τις χώρες που αποπειρώνται να θεραπευτούν μέσω της δημοσιονομικής λιτότητας και της «εσωτερικής υποτίμησης». Πρόκειται ακριβώς για τη στρατηγική που επιβάλει η Ευρώπη στις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης. Και αυτή η προειδοποίηση δεν θα ακουστεί στην Ευρώπη, καταλήγει ο Berns.
real.gr