Ήδη όμως πολλοί αφήνουν ανασφάλιστα τα οχήματά τους με κινδύνους προστίμων μα και οικονομικού ολέθρου σε περίπτωση που με υπαιτιότητά τους εμπλακούν σε ατύχημα αφού η πιο απλή ζημιά μπορεί να στοιχίσει 500 ευρώ μέχρι και δεκάδες χιλιάδες αν υπάρξει τραυματισμός του άλλου οδηγού ή επιβάτη.
Αυτή η ζοφερή εικόνα που σήμερα υπάρχει επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί στη βάση της από το κράτος, τις τράπεζες και τους ίδιους τους οδηγούς.
Το κράτος από τη μεριά του πρέπει τάχιστα να εγκαταλείψει τις ανοησίες περί απόσυρσης αφού οι εταιρείες που πουλούν αυτοκίνητα \”κόβουν\” 1000 – 1500 ευρώ από την τιμή του αυτοκινήτου λόγω απόσυρσης. Ψίχουλα δηλαδή για ένα αυτοκίνητο που κοστίζει 15-17.000 ευρώ. Και σε αυτή την κατηγορία τιμών εντάσσονται τα αποδεκτά από πλευράς ασφάλειας και οδικής συμπεριφοράς οχήματα. Όχι βέβαια ότι τα φθηνότερα μπορεί να είναι επικίνδυνα, αλλά ακόμα και τα μικρά και οικονομικά, δύσκολα πέφτουν κάτω από τις 12.000 ευρώ. Το όφελος απόσυρσης λοιπόν είναι δώρον άδωρον. Οπότε θα ήταν ευχής έργον αν μειώνονταν οι φόροι των οχημάτων. Έτσι το κράτος θα \”ισοφάριζε\” την απώλεια των φόρων με τις αυξημένες πωλήσεις.
Οι τράπεζες με τη σειρά τους πρέπει να σταματήσουν να εγκρίνουν το 10% των αιτήσεων δανείων αυτοκινήτων. Οι απαιτήσεις για εγγυήσεις από το Μπιλ Γκέϊτς ή η υποθήκη κάποιου ουρανοξύστη σίγουρα δε βοηθούν τους αγοραστές ΙΧ. Η επιμήκυνση των δόσεων για πάνω από 6 χρόνια και το λογικό επιτόκιο θα βοηθήσει τους ενδιαφερόμενους να κάνουν την αγορά που θέλουν χωρίς να πληρώσουν τα διπλάσια της αξίας του οχήματος σε τόκους και όταν πλέον η μεταπωλητική αξία αλλά και η κατάσταση του αυτοκινήτου τους θα έχουν πέσει υπό του μηδενός μετά από 7-8 χρόνια αποπληρωμής.
Τέλος, οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει αν δεν μπορέσουν στα επόμενα 5-6 χρόνια να πάρουν καινούργιο αυτοκίνητο, να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να το συντηρούν σωστά. Φθαρμένα λάστιχα, κατεστραμμένα λάδια στον κινητήρα, η αμέλεια για τα φρένα και τα ηλεκτρολογικά μπορούν να κοστίσουν ακόμη και ζωές εκτός του ότι θα αχρηστέψουν και το αυτοκίνητο.
Τέλος, οι ασφαλιστικές εταιρείες πρέπει να γίνουν αρκετά πιο ανθρώπινες όσον αφορά τα ασφάλιστρα. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να φαληρίσουν ρίχνοντας τις τιμές τους, όμως μπορούν κάλλιστα να βοηθήσουν τους ασφαλισμένους να δίνουν την ασφάλεια με δόσεις, ακόμα και σε 6 ανά εξάμηνο. Η απαίτηση όλου του ποσού μόλις εκδοθεί το ασφαλιστήριο είναι παράλογη και οδηγεί σε περισσότερα ανασφάλιστα οχήματα.
Η ίδια πολιτική πρέπει να διέπει και το \”συνάφι\” των μηχανικών, βαφέων, ηλεκτρολόγων, φανοποιών, κλπ. Οι εποχές που τα επαγγέλματα αυτά θησαύριζαν έχουν πλέον περάσει και οι λογικές τιμές χωρίς έκπτωση στην εργασία είναι απαραίτητες.
Με προσεκτικά βήματα, ο υπάρχον στόλος μπορεί να συντηρηθεί, το κράτος μπορεί να συνδράμει και οι τράπεζες μαζί με τις ασφαλιστικές μπορούν να έχουν κρίσιμο και εποικοδομητικό ρόλο. Στο χέρι όλων είναι να περάσουμε την κρίση όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός-Δημοσιογράφος