Πότε θα πάρουμε την δόση; Θα πάρουμε ολόκληρη την δόση; Δεν θα πάρουμε την δόση! Κι αν δεν πάρουμε την δόση; Δόση στην ελληνική πολιτική σημαίνει χρήμα, δανεισμό, προς αγορά χρόνου παραμονής στην εξουσία κατ’ εθισμό.
Αυτό ακριβώς που στην ιατρική ονομάζεται εθισμός, στην σύγχρονη ελληνική πολιτική σκηνή, θα τo ονόμαζα νόσο των δόσεων. Δεν είναι τυχαίο ίσως που η λέξη εξουσία περιλαμβάνει την …ουσία. Ο εθισμός στην εξουσία οδηγεί στον πολιτικό παραλογισμό που βιώνουμε εμφατικά τις τελευταίες μέρες.
Έναν παραλογισμό που αναδεικνύει την ρύση του Κων/νου Καραμανλή «… ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;» ως απόλυτα επίκαιρη στις μέρες μας. Η απάντηση είναι εύκολη.
Οι πολιτικοί, οι διαχειριστές της πολιτικής για να ακριβολογήσω, των τελευταίων τριάντα χρόνων σε διαρκή και πρωτόγνωρη διαπλοκή, με ισοπεδωτικούς εναγκαλισμούς, κατόρθωσαν την κρίση αξιών να την μεταλλάξουν σε οικονομική και σήμερα με της αποφάσεις των, σε κρίση επιβίωσης για πολλούς συμπολίτες μας. Και θέλουν να μας πείσουν ότι κυβερνούν… ότι αυτό σημαίνει κυβέρνηση…!
Η θεραπεία για τον ιδιότυπο αυτό εθισμό περιλαμβάνει τολμηρές λύσεις, βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς, με στόχο την αποκατάσταση της χαμένης αξιοπιστίας και την περιχαράκωση της χρηστής διοίκησης για τις μελλοντικές γενεές. Το φάρμακο, είναι η συνταγματική αναθεώρηση. Άλλωστε η νέα μεταπολίτευση (προσφιλής έκφραση των νεοσσών της σύγχρονης πολιτικής σκηνής) προϋποθέτει συντακτική Βουλή.
– Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από τον Ελληνικό λαό. Το κύρος της άμεσης εκλογής, αποτελεί θεμελιώδες αξίωμα της δημοκρατίας, αποκλείοντας υπόγειες διαπραγματεύσεις, τεχνητούς συσχετισμούς, και κομματικές συναλλαγές.
– Καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικού νόμου από τις επόμενες κιόλας εκλογές. Η αποτύπωση όλων των πολιτικών τάσεων, η εκπροσώπηση όλων των απόψεων, ενδυναμώνει την συμμετοχή των πολιτών, και κυρίως αποδυναμώνει τα άκρα. Προφυλάσοντας την Δημοκρατία από την «δολοφονική» ψήφο της οργής και την «δηλητηριώδη» ψήφο του φόβου.
– Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, σε συγκεκριμένη ημερομηνία, γνωστοποιούμενη κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων και προ της ψήφου εμπιστοσύνης. Καταργείται με αυτόν τον τρόπο η δυνατότητα του εκάστοτε πρωθυπουργού να διαλύει τη Βουλή στηριζόμενος στις δημοσκοπήσεις και τις εκλογικές εκτιμήσεις της κομματικής αυλής, της παρέας του πρωινού καφέ.
– Κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος «περί ευθύνης υπουργών» και της ασυλίας των βουλευτών. Οι πολιτικοί που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους ως δημοκρατικό, τιμητικό αξίωμα, ως καθήκον, ως προσφορά, δεν έχουν ανάγκη από τείχη προστασίας.
– Καθιέρωση ασυμβίβαστου υπουργού – βουλευτή. Οι βουλευτές επιβάλλεται να ασχολούνται αποκλειστικά με το νομοθετικό τους έργο και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Οι υπουργοί με την εφαρμογή του κυβερνητικού έργου χωρίς να υπολογίζουν πολιτικό κόστος, δίνοντας άμεσες λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας του Έλληνα πολίτη. Επιτέλους έχουμε ανάγκη από κυβερνήτες του παρόντος με οράματα και προσανατολισμούς μέλλοντος..
– Καθιέρωση θητείας σε όλα τα επίπεδα εκπροσώπησης της κοινωνίας. Είναι η μοναδική τακτική εξυγίανσης θεσμών και λειτουργιών.
Η θέσπιση θητείας από το επίπεδο του συνδικαλιστή έως και του
ανώτατου άρχοντα διασφαλίζει την συμμετοχή, την προσφορά
και την δημιουργία, ως θεμελιώδη αξιώματα της
πραγματικής συμμετοχικής δημοκρατίας .
– Κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα. Μοναδικός, ασφαλής, τρόπος μετατροπής των κομμάτων από κρατικοδίαιτους σχηματισμούς, σε κυψέλες προβληματισμού σύνθεσης και δημοκρατίας. Από κλειστά λόμπυ ανεπάγγελτων κληρονόμων, σε λειτουργικούς θεσμούς. Κόμματα ανοικτά στην κοινωνία, ελκυστικά στις νεότερες γενεές.
Η νόσος της δόσεων, ο εθισμός στην εξουσία δηλαδή, όπως κάθε εθισμός έχει εξελικτική πορεία. Η συνταγματική αναθεώρηση αποτελεί το μονόδρομο της απεξάρτησης. Ο εθισμός ξέρουμε όλοι που οδηγεί.
ΧΑΡΗΣ Χ.ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗΣ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΟΡΘΟΠΑΙΔΚΟΣ
[email protected]