Ήδη από την εισαγωγή καταλαβαίνει κανείς πως κάτι δεν πάει καλά στην περίπτωση του Μ. Α. Τόμας, καθηγητή νομικής και δασκάλου σε κυριακάτικο σχολείο των ΗΠΑ, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται «ψυχοπαθής» και κοινωνικά δυσλειτουργικός.
Απόδειξη ένα περιστατικό από τα χιλιάδες που έχει βιώσει στη μέχρι τώρα ζωή του:
Κάποτε, περιγράφει ο ίδιος, σε μία επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον χρησιμοποίησε μία κυλιόμενη σκάλα, η οποία για κάποιο λόγο ήταν κλειστή. Όταν ένας εργάτης στο μετρό επιχείρησε να του κάνει παρατήρηση για την παραβατική πράξη του, πράγμα που και έκανε, έφερε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας στα πρόθυρα μίας κρίσης που παραλίγο να τον οδηγήσει στο φόνο:
«Στάθηκα για μια στιγμή, αισθανόμενος την οργή να κατακλύζει το κέντρο λήψης αποφάσεων του εγκεφάλου μου.
Ξαφνικά, ένιωσα να με πλημμυρίζει μία αίσθηση νηφάλιας αποφασιστικότητας. Άρχισα να τον ακολουθώ από πίσω [εννοεί τον εργάτη του μετρό], με την αδρεναλίνη στα ύψη και το στόμα μου στεγνό.
Μετά βίας κατάφερνα να διατηρήσω εστιασμένη την περιφερειακή μου όραση, βρισκόμενος σε υπερδιέγερση και αντιλαμβανόμενος τα πάντα γύρω μου, ακόμη και την παραμικρή κίνηση από το πλήθος που με περιέβαλε.
Ευχόμουν να στρίψει σε κάποιο ερημικό διάδρομο, όπου θα μπορούσα να τον ξεμοναχιάσω. Ένιωθα τόσο σίγουρος για τον εαυτό μου, τόσο εστιασμένος σε αυτό που είχα να κάνω.
Εικόνες περνούσαν με αστραπιαίους ρυθμούς από το μυαλό μου… εικόνες όπου τον στραγγάλιζα, με τα χέρια μου περασμένα σφιχτά γύρω από το λαιμό του και τα δάκτυλά μου να πιέζουν μανιασμένα την καρωτίδα του.
Πόσο δίκαιη ένιωθα πως ήταν η πράξη μου! Την αμέσως επόμενη στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν υπό το κράτος μίας ισχυρής φαντασίωσης μεγαλομανίας.
Στο τέλος, τίποτα δεν είχε σημασία… Ο εργάτης είχε χαθεί από το πεδίο της όρασής μου.
Οι ενοχές είναι κάτι ξένο για μένα… Δεν υπήρξα ποτέ θύμα κακοποίησης στην παιδική μου ηλικία ούτε έχω περάσει χρόνο σε αναμορφωτήρια και φυλακές. Είμαι ένας ολοκληρωμένος δικηγόρος και καθηγητής δικαίου, ένας ευυπόληπτος ακαδημαϊκός που δημοσιεύει συχνά σε επιθεωρήσεις νομικού περιεχομένου, ασχολείται με τις πλέον προηγμένες νομικές θεωρίες, δωρίζει το 10% των εισοδημάτων του σε φιλανθρωπίες και διδάσκει σε κυριακάτικο σχολείο της εκκλησίας των Μορμόνων.
Έχω μία υπέροχη σχέση με την οικογένειά μου την οποία αγαπώ, αλλά και πολλούς καλούς φίλους…
Μήπως σε αυτό το πορτρέτο αναγνωρίζετε τον εαυτό σας; Σύγχρονες έρευνες έχουν αποδείξει ότι 1 στα 25 άτομα είναι κοινωνικά απροσάρμοστα και παρουσιάζουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές.
[…]
Εάν με γνωρίζατε θα με συμπαθούσατε. Διαθέτω χαμόγελο που προσιδιάζει σε χαρακτήρες τηλεοπτικής διαφήμισης, με λαμπερή οδοντοστοιχία και καλοσυνάτα χαρακτηριστικά.
Είμαι το ραντεβού που θα λάτρευαν οι γονείς για την κόρη τους και μετά χαράς θα καλούσαν στο σπίτι τους».
Συμπέρασμα: η κανονικότητα είναι ο βαθμός μηδέν της τερατωδίας…
iefimerida.gr