Στα βασικά πορίσματα της έρευνας σημειώνεται σημαντική αύξηση της εθελοντικής προσφοράς των Ελλήνων κατά 44% μετά το 2010 και μέχρι σήμερα, εξαιτίας της αναγκαστικής συμβίωσης με την κρίση, όμως παράλληλα εξάγεται ότι μόνο το 15% είχε -αραιά, είτε συχνότερα- συμμετάσχει σε δράσεις, έναντι του σαρωτικού 85% το οποίο δεν διερεύνησε μέχρι τώρα το ενδεχόμενο του εθελοντισμού.
Στον αντίποδα, ευτυχώς, ποσοστό της τάξης του 34% θεωρεί πολύ πιθανό να συμμετάσχει στο μέλλον σε ανθρωπιστικές αποστολές, γεγονός που «φωτίζει» αισιόδοξα μια κοινωνία που «βλέπει το αύριο της» σε αξίες όπως η αλληλεγγύη και η ανιδιοτέλεια… Σε τελική ανάλυση, μας έμεινε και τίποτε άλλο;
Ο Έλληνας, όμως, δεν λαβώθηκε μόνο από τη βολή του και το πελατειακό κλίμα μέσα στα οποία είχε μάθει, αμέριμνος, δεκαετίες να ζει. Θαμπωθήκαμε και από συμπεριφορές, πρόσωπα, χειρισμούς και είδωλα στα οποία βλακωδώς επαφιόμασταν.
Κι αν ένα πρόσωπο μπορεί να συμπυκνώσει το πλασματικό αυτό αίσθημα ασφάλειας, αισιοδοξίας, εθνικής δυναμικής, που μονίμως αφήνουμε στα χέρια λαοπλάνων δημοσιοσχεσιτών, αυτό δεν είναι άλλο από της –μονίμως ασκούσας πολιτική ακόμη και εκτός πολιτικού στίβου- Γιάννας Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη, κατά πολλούς -ακόμη και σήμερα- σιδηράς κυρίας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 που μας γέμισαν περηφάνια και χρέη.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξετάσω, ψηλαφίσω, απορήσω αν είχε οικονομικά οφέλη ή βλέψεις από τη διοργάνωση, προσωπικά η ίδια η «κυρία 2004». Αν και σίγουρα εθελόντρια δεν τη θεωρώ, προσωπικά δεν με αφορά παρά ο αντίκτυπος της εικόνας που εκπέμφθηκε με το πέρας της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, και μέχρι να πραγματοποιηθεί η εν λόγω έρευνα – τα τελευταία δηλαδή 9 χρόνια. Αυτός λοιπόν ο αντίκτυπος, άφησε ένα είδωλο που εν πολλοίς αμαύρωσε την έννοια του εθελοντισμού στα μάτια του –πάντα καχύποπτου- Έλληνα.
Μου αρκούν, ωστόσο, οι δηλώσεις της προ εβδομάδων σε αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο, όπου, με αφορμή το «δράμα της» (σ.σ.: είναι και ο τίτλος του βιβλίου της που λίαν συντόμως θα κυκλοφορήσει και μεταφρασμένο στα Ελληνικά) απαρίθμησε τι την ενοχλεί στη Ελλάδα της. Στην Ελλάδα που, όπως είπε, μετά την επιτυχία της, το 2004, έλαβε τη «σκυτάλη» αλλά αυτή έπεσε από τους ιθύνοντες…
Αρκετούς μήνες πριν από την τηλεοπτική της εμφάνιση σε δίαυλο της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, η λαμπερή Γιάννα είχε γράψει και άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της «Huffington Post», όπου ουσιαστικά διατεινόταν πως οι Έλληνες θα έπρεπε να διδαχθούν από τα δικά της πεπραγμένα, όπως οι Αμερικανοί διδάσκονται ανατρέχοντας στον Αβραάμ Λίνκολν.
Τούτων δοθέντων και λεχθέντων, επιστρέφοντας στα της έρευνας του Human Grid, θα είμαι ευθύς: H έμφαση στις απαντήσεις των ερωτηθέντων όσον αφορά στην άποψή τους για την προσφορά και τον εθελοντισμό, δίνεται στα οφέλη προς την κοινωνία και όχι στα προσωπικά οφέλη του ατόμου που συμμετέχει σε μία δράση.
Μου φαντάζει κάτι παραπάνω από απλό: Έχουμε κάνει βήματα, δειλά μεν, ως λαός, αποκτώντας σιγά – σιγά εθελοντική συνείδηση. Βρισκόμαστε πολύ πίσω, όμως, από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο… Είναι γιατί απλά φοβόμαστε. Μην εξαπατηθούμε. Όπως τότε…; Εξαπατηθήκαμε; Αφεθήκαμε; Υπερεκτιμήσαμε;
Είπαμε, είναι οι συμπεριφορές, τα πρόσωπα, οι χειρισμοί και τα είδωλα. Είναι και η ανοχή μας, οι λευκές μας επιταγές, η ευπιστία μας, η συνήθεια, η εθνική μας μεγαλομανία…
Είναι και η Γιάννα… που θέλει, ως φαίνεται, σύντομα να επανέλθει –απαστράπτουσα- ξεκούραστη πλέον από τις ΗΠΑ, στα εγχώρια πολιτικά πράγματα.
Ήθελε, άραγε, από τότε;
Βαγγέλης Λιακόγκονας
www.aixmi.gr