Διαβάστε τι έγραψε:
Επειδη ορισμένοι θεώρησαν την επιστολή μου προς την ΚΕ της ΔΗΜΑΡ ως δήλωση αποχώρησης απο το κόμμα, θέλω να πω οτι αν είχα πάρει μια τετοια αποφαση θα το δήλωνα καθαρα και δημόσια. Δεν ειναι μυστικό οτι οι σχεσεις μου με την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ εδώ και καιρό βρίσκονται σε οριακό σημείο . Υπάρχει , όμως, ένας ολόκληρος κόσμος που αντιδρά και αυτη την κρισιμη στιγμή υψώνει το ανάστημα του. Αυτούς δεν μπορω να τους αποχωριστω.
“Οπως φαίνεται πάντως ο Νίκος Μπίστης εξακολουθεί να είναι μεν μέλος της ΔΗΜΑΡ, από την άλλη ωστόσο θα συνεχίσει να ασκεί την σκληρή κριτική του στην ηγεσία του κόμματος για τις αποφάσεις της. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγο νωρίτερα πάλι σε ανάρτηση του «έσφιγγε το χέρι του γραμματέα, Σπύρου Λυκούδη για την γενναία στάση του» όπως λέει στην ΚΕ του κόμματος.
Διαβάστε τι λέει για τον Σπύρο Λυκούδη:
Να ξεκινήσω απο το αυτονόητο: σφίγγω το χέρι του Σπύρου για την γενναία στάση του στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ. Όσοι παρακολουθουσαμε την συμπεριφορά του φίλου μας του Σπύρου τους τελευταίους μήνες, ακούγαμε τα λόγια του, τα πίσω απο τα λόγια του, την γλώσσα του σώματος, βλέπαμε οτι βίωνε με δραματικό τροπο μια αντίφαση που αντικειμενικα προέκυπτε απο τον ρόλο του Γραμματέα της ΚΕ του κόμματος. Έπρεπε να μέριμνα για την ενότητα του κόμματος και ταυτόχρονα να συνδιαμορφώνει την πολιτική γραμμή. Απο την στιγμή που η γραμμη στράβωσε η θεση του ηταν δύσκολη.
Ηταν επιφυλακτικός στο » παρών» στα μέτρα παρά το γεγονός οτι το υπερασπίστηκε δημόσια ελπίζοντας οτι πρόκειται για μια στιγμιαία παρεκτροπή. Ηταν απολύτως αρνητικός στον τορπιλισμο του » Φόρουμ Διαλόγου για την Κεντροαριστερα» παρά το γεγονός οτι προτίμησε να μιλήσει επι της διαδικασίας. Ηταν απο τους πιο σταθερούς υποστηρικτές της τρικομματικής κυβέρνησης και την στήριξε μέχρι την Τετάρτη το βραδυ με δημόσιο και καθαρό λόγο ελπίζοντας οτι θα αποφευχθεί αυτο που μέρα την μέρα ερχόταν πιο κοντά. Ας προσθέσουμε σε όλα αυτα και την στενή προσωπική του σχεση με τον Φώτη Κουβελη. Και όμως τελικά η δύναμη των πραγμάτων, η » σκληρότητα» της πολιτικής και η ελευθερία της γνώμης είχαν τον τελευταίο λόγο. Θα μείνει ενα ερώτημα να «βασανίζει» τον Σπύρο, πόσο μάλλον που δεν μπορει πρακτικα να απαντηθεί πλέον. Αν και νομίζω οτι ιστορικά έχει απαντηθεί απο εκατομμύρια κομμουνιστές που συγκρούστηκαν κάποια στιγμή με το κόμμα τους για θεμελιώδη ζητήματα:
«Έπρεπε να μιλήσει δημόσια πριν την ζημιά; Έπρεπε απο την πρώτη στιγμή να διαφοροποιηθεί με όποιο κόστος; Θα μπορούσε με μια τετοια στάση και με το κύρος του να αποτρέψει η έστω να δυσκολέψει τα χειρότερα ; » . Η δικη μου απάντηση ειναι δεδομένη και αποτέλεσε αντικείμενο μιας φιλικής διαφωνίας με τον Σπύρο τους τελευταίους μήνες. Αυτο δεν σημαίνει οτι ηταν εύκολη αποφαση για τον Γραμματέα της ΚΕ. Και η εκτίμηση μου για την στάση του που συμπυκνώθηκε στην ομιλία του το Σάββατο στην ΚΕ ειναι δεδομένη.
nocomments.gr