φίλε Νίκο,

Δύσκολες μέρες περνούν, ποιος μπορεί να το πιστέψει ακόμα και σήμερα τι έχει συμβεί, πόσο μας συγκλονίζει και πόσο θα μας σημαδεύει η απώλειά σου.

Αν και ‘’πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα’’ όπως αναφέρεται στην εξόδιο ακολουθία, πώς να συμβιβαστούμε με αυτή την αλήθεια; πώς να μην την θεωρήσουμε παραδοξότητα;

Ο πόνος είναι βαρύς! δεν ξέρω αν είχες μια ξεχωριστή επίδραση σε μένα, δεν ξέρω αν ήταν η κοινή Σφακιανή καταγωγή, δεν ξέρω αν ήταν η φιλία των γονιών μας ή η δική μας φιλία, μα νομίζω ότι δεν ήταν μόνο αυτά γιατί όλη η πόλη μας πενθεί.

Όχι μόνο που ξεχώρισες από τις σπουδές σου, όχι μόνο γιατί έχτισες μια θαυμάσια οικογένεια, όχι μόνο που πέτυχες επαγγελματικά και αναδείχτηκες κοινωνικά, μα νομίζω γι αυτόν τον πληθωρικό σου χαρακτήρα, την σκωπτική σου διάθεση, το ευφυές χιούμορ σου, την ευγενική σου φυσιογνωμία κι ας ήταν η άποψή σου απόλυτη, Σφακιανή και μονοκόμματη αλλά και καθαρή, λογική και εμπεριστατωμένη.

Δεν ξέρω με σιγουριά πόσο θα ήθελες αυτό τον χαιρετισμό, δεν ξέρω πόσο θα χαμογελούσες ειρωνικά για την αμφισβήτηση του αναπόφευκτου που επιχειρούμε, μα νομίζω ότι εμείς πάντα θα χαιρόμαστε να μιλάμε για σένα, πάντα θα καμαρώνουμε που σε γνωρίσαμε, πάντα θα υπερηφανευόμαστε για την φιλία μας μαζί σου .

Και να ξέρεις ακόμα ότι πάντα θα χαιρόμαστε μαζί με την Κατερίνα σου για τις επιτυχίες που θα έρθουν, των χαρισματικών σου παιδιών, του Γιώργου και της Σόνιας, και θα συμπαρασταθούμε μαζί με τα αδέλφια σου τον Μανούσο και την Λιάνα, τον Κώστα και την Νίκη, τον Ιωάννη και την Ελένη στον κ Γιώργο και την κα Δέσποινα και τον κ Ιωάννη και την κα Σοφία για να αντέξουν αυτή την δυσκολία.

φίλε Νίκο καλό κατευόδιο.

Λευτέρης Κοπάσης