Στην ινδική επαρχία, απ\’ όπου είναι η οικογένεια της Πουνίτα και του 28χρονου θανατοποινίτη συζύγου της, Σινχ, οι γυναίκες είναι απόλυτα εξαρτημένες από τους άνδρες τους: δεν μπορούν να μορφωθούν, ούτε να εργαστούν, ούτε καν να βγουν έξω αν δεν τις συνοδεύει ο σύζυγός τους.

Εκείνος είναι πια μακρυά, στις φυλακές του Νέου Δελχί περιμένοντας την εκτέλεση του. Εκείνη πίσω, στην επαρχία, ζει με τα πεθερικά και τις οικογένειες των αδελφών του Σινχ αλλά και τον μόλις 2 ετών γιο της.

Η οικογένεια του 28χρονου θα τη διώξει, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσει εκείνη και το παιδί της. Η δική της οικογένεια, η οικογένεια Ντεβί, δεν τη δέχεται πίσω: ο πατέρας της λέει ότι δεν υπάρχουν λεφτά να τη ζήσει.

O πατέρας της Πουνίτα λέει ότι δεν μπορεί να τη ζήσει πια

Η ίδια δεν ξέρει πια τι να κάνει.

Όσο ο άνδρας της ζούσε και εργαζόταν στο Νέο Δελχί και άλλες μεγάλες πόλεις, της έστελνε χρήματα. Της είχε πάρει κι ένα κινητό να μιλάνε. Τα λεφτά ήταν αρκετά για να αγοράζει τρόφιμα αλλά και φάρμακα για τον 2χρονο γιο της ο οποίος πάσχει από αναπνευστικά προβλήματα. Τώρα πια δεν έχει να του πάρει ούτε φάρμακα ούτε φαγητό.

Την τελευταία φορά που είδε τον άνδρα της στη φυλακή, εκείνος της είπε ότι είναι αθώος και πως θέλει εκείνη να συνεχίσει να ζει και να μεγαλώσει το παιδί τους.

H μητέρα της κλαίει συνεχώς, δεν ξέρει όμως πώς να βοηθήσει την κόρη της

Η Πουνίτα όμως πια δεν ξέρει πώς μπορεί να γίνει αυτό. Δεν ξέρει γράμματα και στις γυναίκες δεν επιτρέπεται να δουλεύουν. Συν το τεράστιο βάρος του κοινωνικού στίγματος που θα φέρει μια ζωή. Αλλά αυτό δεν την πειράζει τόσο, αρκεί να μπορούσε να βρει μια δουλειά για να ζήσει εκείνη και το παιδί της.

«Υπάρχει έστω και κάποιος που να με σκέφτεται. Εγώ ζω ακόμη κι έχω ένα μικρό παιδί που ακόμη αναπνέει», λέει μιλώντας στη «Wall Street Journal».

zougla.gr