Πολλά έχουν ειπωθεί για την α-πολιτική στάση των νέων. Επηρεασμένοι από τις βιοποριστικές τους αγωνίες και τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος το οποίο φροντίζει για την ανάδειξη ατόμων γνωστών κυρίως για τις καλλιτεχνικές, αθλητικές και άλλες τους ενασχολήσεις και όχι για τις πολιτικές τους απόψεις, οδηγούνται στην δυσαρέσκεια και στην αποχή.
Η υποτιθέμενη τους αδιαφορία για τα κοινά είναι περισσότερο μύθος παρά αλήθεια. Απλά η κριτική στην οποία αρκούνται αδυνατεί έως τώρα να μετουσιωθεί σε μια νέα σαφή πολιτική θεώρηση.
Η νέα γενιά σκέφτεται πολιτικά. Μπορεί να δηλώνει αδιάφορη, εκφράζει όμως σε κάθε ευκαιρία τις ανησυχίες της για την απασχόληση, την κοινωνική δικαιοσύνη, τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, το περιβάλλον. Διεκδικεί το δικαίωμα στην γρήγορη και ελεύθερη πληροφορία, χρησιμοποιεί την τεχνολογία για κοινωνική δικτύωση και διακίνηση ιδεών, νοιάζεται για τα πολιτιστικά δρώμενα, συμμετέχει σε εθελοντικές οργανώσεις και πρωτοστατεί στις πορείες διαμαρτυρίας. Αν μη τι άλλο, τα προαναφερθέντα φανερώνουν μια στάση εξόχως πολιτική.
Γιατί, όμως, ενώ δεχόμαστε ότι οι νέοι έχουν πολλά να πουν, τελικά δεν βρίσκεται χώρος να εκφραστούν στην πολιτική σκηνή σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο; Όλοι δηλώνουν ότι επιθυμούν τη συμμετοχή των νέων. Τους δίνουν όμως πραγματικά την ευκαιρία; Υπάρχει η δυνατότητα για αξιοκρατική ανέλιξη τους σε θέσεις ευθύνης; Τους δίνεται ένα σταθερό βήμα έκφρασης; Υπάρχουν δομές τις οποίες μπορεί να χρησιμοποιήσουν χωρίς όρους και κομματικές προϋποθέσεις; Το κρισιμότερο ερώτημα, τελικά, είναι αν το πολιτικό σύστημα επιθυμεί πραγματικά την ενεργοποίηση αυτής της κρίσιμης μάζας της κοινωνίας.
Το πολιτικό σύστημα οφείλει να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα έμπρακτα και να πείσει κάθε αξιόλογο νέο πως υπάρχει χώρος γι’ αυτόν. Να δημιουργήσει μηχανισμούς ίσων ευκαιριών. Ο νέος που έχει διάθεση και ικανότητες πρέπει να νιώσει ότι αξίζει να συμμετάσχει και ότι δεν θα συναντήσει εμπόδια στην ανέλιξη του λόγω ηλικίας ή λόγω έλλειψης πόρων. Ότι οι ιδέες του θα υλοποιηθούν.
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο αλλά είναι βέβαιο ότι μια κοινωνία που τους αγνοεί έχει πάντα άδικο.
Γιάννης Αναστασάκης
Πολιτικός Μηχανικός
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Ηρακλείου
με τη \”Δύναμη Πολιτών\” του Β. Λαμπρινού