Για τους κατοίκους της Αφρικής ήταν «ο δυτικός» που χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών τους ρωτώντας: «Μπορώ να στήσω τη σκηνή μου στην αυλή σας;».

Η απάντηση ήταν συνήθως καταφατική. Eκείνος έφτιαχνε το πρόχειρο κατάλυμά του, κοιμόταν και την επόμενη μέρα συνέχιζε το ταξίδι του. Στην πραγματικότητα είναι ένας περιπλανώμενος φωτογράφος, ο 30χρονος Μάνος Φίκαρης (manosfikaris.wordpress.com). Πριν από τρία χρόνια, πήρε την απόφαση να γυρίσει τον κόσμο για να απαθανατίσει τους ανθρώπους ανά την υφήλιο, τις συνήθειες και τα προβλήματά τους. Με ελάχιστα χρήματα και λιγοστές αποσκευές έχει ήδη διανύσει δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα στην Αφρική και την Ασία ενώ σχεδιάζει ένα νέο ταξίδι για τον Οκτώβριο.

Η αρχή έγινε τον Μάρτιο του 2011. Αφήνοντας τα πάντα πίσω του, στου Ζωγράφου όπου έμενε, με τα χρήματα που είχε μαζέψει από τη φωτογραφία και από μια περιστασιακή δουλειά σε κάποιο βιβλιοπωλείο ξεκίνησε για το πρώτο μεγάλο ταξίδι: Με καράβι στη Μικρά Ασία, ενδοχώρα Τουρκίας, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ. Διήρκεσε 9 μήνες και κόστισε 3.000 ευρώ.

«Πριν επιστρέψω σκεφτόμουν ήδη το επόμενο», λέει. Αυτή τη φορά ήταν στην Αφρική. Χωρίς σχέδιο και πάλι, παρέα με έναν Βέλγο που γνώρισε στο προηγούμενο ταξίδι γύρισε το Μαρόκο με ένα βαν σε έναν μήνα. «Είχαμε ένα στρώμα για να κοιμόμαστε, μαγειρεύαμε μέσα, συχνά παίρναμε και άλλους μαζί, αφού το οτοστόπ είναι συνηθισμένο στο Μαρόκο», λέει. Επειτα, συνέχισε μόνος για Μαυριτανία, Σενεγάλη, Γκάμπια, Γουινέα Μπισάου, συνολικά για σχεδόν 5 μήνες.

Στο Kafοuntine της Σενεγάλης τα ψάρια είναι βασική τροφή και πωλούνται με τιμή ίση με 0,30 ευρώ ανά κιλό

Κοιμήθηκε σε σταθμούς λεωφορείων στην Ινδία, στην ύπαιθρο, σε σπίτια επί πληρωμή ή ως καλεσμένος. «Τους πιο φιλόξενους ανθρώπους τους συνάντησα στο Πακιστάν», λέει στο «Εθνος». «Τόσο που σε κάνει να ντρέπεσαι το πώς τους φερόμαστε εμείς εδώ. Περπατούσα στον δρόμο και όταν με έβλεπαν ξένο -σε μέρη καθόλου εξοικειωμένα με τον τουρισμό- με φώναζαν να με κεράσουν ένα τσάι, σε χωριά όπου δεν είχαν ξενοδοχεία μου έλεγαν εδώ θα κοιμηθείς, σε μας». Και συνεχίζει: «Είδα φτώχεια, όμως, σε αυτές τις χώρες τη διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο». Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες και για τον ίδιο, άλλωστε, αφού καθημερινά αναζητούσε το πού θα κοιμηθεί και τι θα φάει. «Πάντοτε κάποια στιγμή θέλω να επιστρέφω στην Ελλάδα», εξηγεί. «Οταν, όμως, έρχομαι, η κατάθλιψη και η μελαγχολία των ανθρώπων μου φαίνονται μεγαλύτερες απ\’ ό,τι πριν…».

ethnos.gr