Σχεδόν 2,5 χρόνια μετά, δηλαδή σήμερα, στα τέλη του 2014 είναι ξεκάθαρο ότι η νίκη της ΝΔ ήταν αποτέλεσμα δυο στρατηγικών: Η πρώτη αφορά την προσήλωση στο ευρώ παράλληλα με τη δέσμευση για καμία μονομερή ενέργεια σε μνημόνιο, δανειακή σύμβαση, υποχρεώσεις προς τρίτους, ΕΕ και ΔΝΤ, ταυτόχρονα με μια πρωτοφανή για τα σύγχρονα πολιτικά δεδομένα προπαγάνδα περί καταστροφής της χώρας (της οικονομίας) στην περίπτωση που νικητής των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από την πλευρά της, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, κόμμα του 4% τότε, πράγματι βρισκόταν στα κάγκελα. Με βασικό πρόγραμμα την αντιμνημονιακή στόχευση έπιασε από την αρχή, -δηλαδή από το 2010- το σφυγμό της κοινωνίας κάνοντας το αυτονόητο: Μελετώντας απλά τι είχε συμβεί στις άλλες χώρες του κόσμου όπου κλήθηκε το ΔΝΤ να «δώσει τη βοήθειά του».
Η κατάργηση του μνημονίου, δηλαδή των νόμων που εξαθλίωσαν και εξαθλιώνουν τη κοινωνία, η ανάγκη να βρεθεί συνολικά ευρωπαϊκή λύση με ενιαίο μέτωπο με τις χώρες του νότου της ΕΕ αλλά και η «αντιμερκελική» ρητορική είχαν ως αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από «αντιευρωπαϊκό κόμμα που επιθυμεί την διάλυση της ΕΕ, την έξοδο από το ευρώ» μέχρι «τον πολιτικό σχηματισμό που επιθυμεί την εξόντωση των ιδιωτικών επιχειρήσεων».
Σε όλα τα παραπάνω άλλοι πρόσθεταν ότι ο «ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα των αναρχικών και των κουκουλοφόρων» και άλλοι πιο γραφικοί έφταναν μέχρι «την κατάργηση της αστυνομίας» κτλ.
Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι η βασική θέση του κόμματος της Κουμουνδούρου δεν έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Βασικό επιχείρημα όσων δεν επέλεξαν τελικά να δώσουν τη ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο φόβος.
Όλοι μας, λίγο πολύ, θα είχαμε βρεθεί σε πολιτικές συζητήσεις όπου οι καλόπιστοι ψηφοφόροι, χαρακτήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ «ακραίο και επικίνδυνο» ανεξάρτητα αν πολλοί από αυτούς είχαν μείνει άνεργοι ή στην καλύτερη περίπτωση είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται κατά 30-40% μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια.
Ανεξάρτητα αν στα διαλυμένα δημόσια νοσοκομεία έπρεπε να πληρώνουν είσοδο, ανεξάρτητα αν τα παιδιά τους έκαναν μάθημα σε ετοιμόρροπα σχολεία, ανεξάρτητα αν σε κάθε δύο βήματά τους στο δρόμο συναντούσαν και έναν άστεγο, ανεξάρτητα αν παρακολουθούσαν συμπολίτες μας να φτάνουν στην αυτοκτονία κτλ.
Κανείς δεν μπορεί να κακίσει τους έντιμους –δηλαδή αυτούς που ψήφισαν με βάση το κοινωνικό και όχι το προσωπικό συμφέρον- συμπολίτες μας που τελικά τρόμαξαν και δεν επιχείρησαν να κάνουν την «στροφή» από τον πρώην δικομματισμό, ψηφίζοντας δηλαδή «πρώτη φορά αριστερά» και δη ένα κόμμα του 4%.
Είναι σεβαστή και κατανοητή επιλογή, ο πολίτης να περιχαρακωθεί γύρω από το φόβο. Ειδικά στην Ελλάδα της παντοκρατορίας των ΜΜΕ των νταβατζήδων (όπως είχε πει ο πρώην πρόεδρος, νυν βουλευτής της ΝΔ Κώστας Καραμανλής).
Αυτό που πλέον δεν μπορεί να γίνει ανεκτό είναι όταν οι ίδιοι άνθρωποι που το 2012 «τρόμαξαν» με τον…ακραίο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα να φωνάζουν για τις -άλλες πραγματικές και άλλες όχι- μετατοπίσεις του προς την…σοβαρότητα.
«Θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ στις ερχόμενες εκλογές» σου λένε «αλλά θα καταργήσει το μνημόνιο; Θα επαναφέρει τους μισθούς; Θα διαπραγματευτεί με ΕΕ;» ρωτούν σήμερα όσοι ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κτλ στις κρίσιμες εκλογές του 2012 και ενώ η σημερινή συγκυβέρνηση έχει δέσει «χεροπόδαρα» με νόμους και συμφωνίες χώρα και κοινωνία.
Με λίγα λόγια οι ίδιοι που χθες αποφάσισαν είτε μέσω της ψήφου είτε μέσω της αποχής ότι μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική είναι επικίνδυνη για τη χώρα σήμερα ζητάνε….επανάσταση…Κοιμήθηκαν «μνημονιακοί», ξύπνησαν «αντιμνημονιακοί».
Θέλουν τον «ΣΥΡΙΖΑ του 2012», τον «ΣΥΡΙΖΑ που θα καταργήσει όσα μας καταστρέφουν καθημερινά» τον «ΣΥΡΙΖΑ που θα φέρει τις μεγάλες ανατροπές» αφού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ δεν τους…βγήκαν…Τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή που «ήταν ακραίος, επικίνδυνος και θα κατάστρεφε τη χώρα»!
Αδυνατούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως και τα κόμματα προσαρμόζουν και αλλάζουν θέσεις (λίγο ή πολύ) ανάλογα και με την συμβολή της ίδιας της κοινωνίας που έχουν να υπηρετήσουν.
Αν η κοινωνία μας επιθυμεί την ανατροπή των μνημονίων και σταμάτησε πραγματικά να…φοβάται τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε τότε κανένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να το πετύχει χωρίς την ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Ίσως το 2012, όταν το ζήτημα «έβραζε» να μπορούσε. Από την «κεκτημένη» ταχύτητα των χιλιάδων πολιτών που βρίσκονταν σε κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες διαδηλώνοντας ενάντια στη καταστροφική πολιτική που εφάρμοζαν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ.
Αν η κοινωνία μας θέλει πχ επαναφορά του κατώτατου μισθού, έστω και σήμερα, τότε κανένας νόμος δεν πρόκειται να τον επαναφέρει από μόνος του χωρίς να το διεκδικήσει ο πολίτης ενεργά, με τη συμμετοχή του σε σωματεία, οργανώσεις κτλ.
Προφανώς και θα πρέπει να γίνεται καθημερινή, σκληρή αλλά ουσιαστική κριτική στις μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να ψάχνουμε δικαιολογίες.
Όμως πάνω από όλα θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να αποφασίσει τι πραγματικά θέλει. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ για τους ίδιους τους….σημερινούς ριζοσπάστες είναι πλέον «κεντρώο κόμμα» τότε υπάρχουν λύσεις και πιο αριστερά. Εκτός κι αν αναζητούν ακόμα μία δικαιολογία για να υπερψηφίσουν (ή και να απέχουν) μια από τα ίδια με επιχείρημα τις κυβιστήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Συμβιβαστικές λύσεις και ταυτόχρονα μεγάλες ανατροπές πολιτικά, θεσμικά, κοινωνικά, οικονομικά με την κοινωνία στον καναπέ δεν μπορούν ούτε πρόκειται να υπάρξουν.
Λεωνίδας Σακλαμπάνης
Flashnews.gr