\”Να έρθει σε έναν τίμιο συμβιβασμό\” ο ένας, \”να δηλώσει οτι έχει μετανιώσει\” ο δεύτερος, \”μα, δεν γίνεται έτσι, δες τους αναρχικούς απεργούς πείνας του παρελθόντος\” ο τρίτος, \”κάνει σίγουρα απεργία πείνας;\” ο τέταρτος, \”η επιστολή είναι σίγουρα δική του;\” ο πέμπτος.
Και κάπως έτσι συνεχίζονται οι…βαρύγδουπες γνώμες και…αναλύσεις για τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό από αρθρογράφους, δημοσιογράφους και κοινή γνώμη.
Με σηκωμένο το δείκτη του χεριού, δείχνουν, υποδεικνύουν, αναμοχλεύουν και διαστρεβλώνουν, με καταπληκτική -χειρουργική κάποιες φορές- μονομέρεια για το θέμα του Ρωμανού.
Δεν λέω ότι πρόκειται για μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Εδώ συνέβη στη περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν θα είχαμε ανάλογα δείγματα για τον νεαρό \”τρομοκράτη\”;
Άλλωστε \”για το καλό\” του δεν γράφονται όλα αυτά;
Ας τα πάρουμε (ξανά) τα πράγματα από την αρχή: Ο Νίκος Ρωμανός σήμερα διανύει το 21ο έτος της ηλικίας του. Στα 15 του χρόνια είδε τον φίλο του Γρηγορόπουλο να ξεψυχά στα Εξάρχεια από το όπλο του Κορκονέα. Στα 20 του συνελήφθη, χτυπήθηκε, βασανίστηκε απο την Ελληνική Αστυνομία και λίγο καιρό αργότερα καταδικάστηκε για ένοπλη ληστεία σε τράπεζα. Στα 21 του πλέον, μέσα από τη φυλακή, ο Νίκος Ρωμανός καταφέρνει μέσα από γραπτές εξετάσεις να πετύχει την εισαγωγή του στο ΤΕΙ της Αθήνας (τμήμα διοίκησης επιχειρήσεων).
Παίζοντας δηλαδή με τους \”κανόνες του παιχνιδιού\”. Με ακριβώς αυτούς τους κανόνες, δηλαδή του ίδιου \”παιχνιδιού\”, ζητά να του χορηγηθούν οι εκπαιδευτικές άδειες.
Ποιος αλήθεια μπορεί να κατηγορήσει γι αυτό το γεγονός ένα παιδί 21 ετών;
Η άρνηση της Πολιτείας το μόνο που προσφέρει είναι στην ενίσχυση των επιχειρημάτων του. Η άκαμπτη στάση της…αστικής μας δημοκρατίας μυρίζει μονάχα εκδίκηση και υποκρισία.
Εκδίκηση γιατί αποκαλύπτεται ότι οι κανόνες του \”παιχνιδιού\” δεν ισχύουν για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας. Και υποκρισία διότι τελικά η Δημοκρατία εκδικείται.
Και αυτά τα απλά πράγματα τα αποδεικνύει με το πιο τρανταχτό τρόπο ένας πιτσιρικάς στα 21 του.
Άραγε η κοινωνία μας δεν φέρει καμία ευθύνη για αυτο που συμβαίνει; Μήπως τελικά δεν άκουσε το μήνυμα που έστειλε η νεολαία τον Δεκέμβρη του 2008;
Η απάντηση δυστυχώς είναι θετική.
Πόσοι απο αυτούς έχουν συναντήσει ή έστω μιλήσει με απεργό πείνας που γλίτωσε απο το θάνατο; Πόσοι εχουν σκεφτεί πραγματικά τι σημαίνει να θυσιάζεις την ίδια σου τη ζωή για το δίκιο σου;
Κανείς.
Γιατί όπως σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις οι \”ειδικοί\” μιλούν και γράφουν εκτός του πραγματικού πλαισίου. Δεν θέλουν να αντικρίσουν την αλήθεια. Βλέπουν τα περιφερειακά ζήτημα, αυτά που δεν απαντούν σε καμία πραγματική απορία, αυτά που δεν μπορούν είτε να προσφέρουν είτε να προσθέσουν κάτι στη συζήτηση.
Άλλωστε το ζήτημα είναι να τελειώσει και αυτή η ιστορία χωρις πολλά-πολλά και κυρίως χωρίς παρατράγουδα.
Για να συνεχίσουμε με την επόμενη.
Λεωνίδας Σακλαμπάνης
Δημοσιογράφος Flashnews.gr