Η υπόλοιπη αλήθεια είναι πως δεν ξέρουν (ακόμη) τις επιπτώσεις από την ενεργοποίηση των όρων περί «πιστωτικών γεγονότων» που είναι κρυμμένοι στα συμβόλαια των παράγωγων προϊόντων. Αν ήξεραν και αν μπορούσαν να καταγράψουν επακριβώς τις μελλοντικές επιπτώσεις από μια χρεοκοπία, μερική αναδιάρθρωση ή άλλως πως ρύθμιση των χρεών των υπό εξέταση χωρών, τότε μάλλον η συμπεριφορά των κεντρικών τραπεζιτών και των σκληρών υπουργών Oικονομικών να ήταν διαφορετική, δηλαδή να μας είχαν αφήσει στην τύχη μας.
Και αυτό είναι που μας σώζει μέχρι τώρα. Αυτό είναι χρήσιμο να το έχουμε υπόψη, όσο περνάει όμως ο καιρός τα πράγματα μπορεί να μεταστρέφονται σε βάρος μας.
Είναι πλέον γνωστό πως τα CDS ή συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης έχουν ξεπεράσει τα όρια των ελεγχόμενων αγορών (π.χ. επίσημα χρηματιστήρια) και ανέρχονται σε 9-10 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Ως μια μορφή ασφάλισης, υποτίθεται πως προστατεύουν έναν δανειστή, εφόσον ο δανειολήπτης δεν πληρώσει ένα δάνειο. Η διαφορά ανάμεσα σε ένα παραδοσιακό ασφαλιστήριο συμβόλαιο και ένα CDS είναι ότι ο καθένας μπορεί να αγοράσει ένα CDS ως επένδυση, ακόμη και αν δεν έχει άμεσο ενδιαφέρον για το δάνειο. Αυτό το είδος του επενδυτή αναφέρεται συνήθως ως κερδοσκόπος.
Για να ενεργοποιηθεί το συμβόλαιο, πρέπει να συμβεί ένα «πιστωτικό γεγονός». Στην περίπτωση της ευρωζώνης υπάρχουν λοιπόν συμβόλαια – ασφάλιστρα κινδύνου που λένε (με απλά λόγια) ότι ο κάτοχος του συμβολαίου θα πάρει πίσω το ασφαλισμένο του ποσό σε περίπτωση που η Ελλάδα (ή η Πορτογαλία, η Ισπανία, κ.λπ.) κηρύξουν πλήρη, μερική ή άλλης μορφής στάση πληρωμών είτε αναδιαρθρώσουν το χρέος τους κ.λπ. Οι λεγόμενες «αγορές» θα αναγνωρίσουν τότε το γεγονός που σχετίζεται με την πιστοληπτική ικανότητα του κράτους, επί της οποίας (ικανότητας) έχουν συναφθεί συμβόλαια.
Τα παραπάνω επιχειρήματα δεν βγαίνουν εύκολα και κάθε μέρα στην επιφάνεια γιατί δεν συμφέρει τις αρχές της ευρωζώνης να αποκαλύπτεται η έλλειψη προετοιμασίας για τη συμπεριφορά των ασφάλιστρων κινδύνου που έχουν ρήτρες πάνω στο ευρώ και τις ενδεχόμενες εκτροπές κρατών προς πτώχευση, ή αναδιάρθρωση χρέους.
Η απόδειξη αυτού είναι το ότι με τόση επιμονή διακηρύσσεται από την ευρωζώνη πως δεν πρόκειται να γίνει κανενός είδους αναδιάρθρωση χρέους, παρά το γεγονός ότι κάθε τόσο οι αναλυτές, οι οικονομολόγοι και πολλοί πολιτικοί επιμένουν ότι δεν μπορούν να εξοφληθούν κανονικά τα εν λόγω χρέη. Κάθε μέρα που έχουμε μία αναφορά για αναδιάρθρωση, έχουμε αμέσως και μια διάψευση από κάποιον υψηλό αξιωματούχο της Ε.Ε., ότι δεν θα υπάρξει καμία αναδιάρθρωση! Αυτός είναι επίσης και ο λόγος που θα εξαντληθεί και η παραμικρή πιθανότητα και μεθοδολογία ώστε να δοθεί η εντύπωση και τελικά να επιτευχθεί η αποπληρωμή των δανείων προς τις χώρες της ευρωζώνης, έστω κι αν κλωθογυρίζουν οι μερίδες της χρηματοδότησης από τις κεντρικές τράπεζες προς την περιφέρεια και αντίστροφα.
express.gr