Έρχονται και εκείνες οι εθνικές επέτειοι που πάντα με συγκινούσαν από παιδί και ακόμα με συγκινούν. Είναι σημαντικές μέρες, για να θυμόμαστε σημαντικές στιγμές , στιγμές της ιστορίας που δείχνουν το σθένος και την αγωνιστικότητά μας. Στιγμές που προκαλούν συγκίνηση .
Τα παιδιά τις ζουν μέσα από τις σχολικές γιορτές. Σε όσα σχολεία οι γιορτές αυτές είναι ανοιχτές για τους γονείς μας δίνεται η δυνατότητα να τα καμαρώσουμε. Νιώθουν πολύ σπουδαία με το μικρόφωνο στο χέρι. Εχουν τον πρώτο λόγο, όταν λένε το ποίημα τους. Νιώθουν σπουδαία και περήφανα όσο τους το επιτρέπουμε .
Καμιά φορά χαλάει όλα αυτό και το χαλάμε εμείς οι γονείς. Λες και όταν το παιδί κρατάει το μικρόφωνο να πει το ποίημα του είναι η δική μας προσωπική στιγμή προβολής και αξιολόγησης από τους άλλους . Και νιώθουμε άγχος τη στιγμή που το λέει πολλοί από εμάς, γιατί αν κάνει λάθος, το νιώθουμε σαν προσωπική αποτυχία. Σα να εκτεθήκαμε οι ίδιοι. Για αυτό και οι επιπλήξεις καμιά φορά από μερικούς γονείς για το ότι το παιδί τους δεν είπε << καλά >> το ποίημα του. Για αυτό και η γκρίνια που μας πιάνει να μουρμουρίζουμε πως << σου είπα να το διαβάσεις περισσότερες φορές >> , << είδες πόσα λάθη έκανες >> και αλλα τέτοια .
Ολο το κακό ξεκινάει από το γεγονός , νομίζω , πως πολλοί από εμας βλέπουμε το παιδί ως εικόνα και προέκταση του εαυτού μας . Κάθε λάθος του << χαλάει >> τη δική μας εικόνα που με τόσο κόπο <<φτιάξαμε>>. Πόσο υποκριτικό είναι όλο αυτό ;
Πόσο έχουμε ξεχάσει πως ήταν όταν ήμασταν και εμείς παιδιά. Και αν και οι δικοί μας γονείς έκαναν τέτοια λάθη όπως να μας συγκρίνουν με άλλους ή να μας επιπλήττουν σε κάθε λάθος , ξεχνώντας τον έπαινο σε κάθε επιτυχία , ας μην κάνουμε τα ίδια λάθη.
Τα παιδιά περνούν τις δικές τους δοκιμασίες στο σχολείο . Μέσα σε αυτά το άγχος της αποδοχής από τους άλλους , το άγχος του να τα πάνε καλά. Και αυτά το θέλουν ,γιατί καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια καθημερινά .
Μην τους ακυρώνουμε κάθε προσπάθεια με ένα επικριτικό σχόλιο. Μην τους μηδενίζουμε ό,τι κάνουν, γιατί εμείς έχουμε δικά μας << κολλήματα >> και φοβόμαστε μη χαλάσει << η εικόνα>>. Ποια εικόνα; Και ποιος νοιάζεται στην τελική ; Σημασία έχει το μέσα και όχι η επιφάνεια . Από επιφάνεια και από << δήθεν >> έχουμε χορτάσει όλοι νομίζω .
Ας αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν τα λάθη τους στα ποιήματα, στα μαθήματα. Ας τα αφήσουμε να πάρουν και τον << κακό >> βαθμό χωρίς να παθαίνουμε υστερία .
Γονείς ψυχραιμία … ( και το λέω για να το ακούω και εγώ )
Ψυχραιμία και να μιλάμε και μεταξύ μας . Να μιλάμε και με το δάσκαλο και με όποιον θεωρούμε ικανό να μας βοηθήσει στο δύσκολο έργο μας .
Ψυχραιμία . Ως γονείς είμαστε κάτι σαν τους αιώνιους φοιτητές . Διαβάζουμε , διαβάζουμε και πτυχίο δεν παίρνουμε ποτέ ,γιατί έτσι είναι .
Ψυχραιμία .Όλοι στον ίδιο ρυθμό χορεύουμε . Κανείς δεν είναι μόνος .
*H Ελένη Νίκα είναι φιλόλογος