Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια ξαναπαίζεται ακριβώς το ίδιο δράμα με την Ελλάδα. Χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ ή συμφωνία για νέα χρηματοδότηση και νέα μέτρα.
Στην πενταετία όμως που μεσολάβησε η Ελλάδα φάνηκε ανήμπορη να υλοποιήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε δεσμευθεί και έχει δημιουργήσει ένα κλίμα δυσπιστίας απέναντι στους δανειστές, το οποίο οξύνθηκε ακόμη περισσότερο με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Οι δανειστές μας, και κυρίως η γερμανική πλευρά, επαναλαμβάνουν την γνώριμη τους διαπραγματευτική τακτική τα τελευταία χρόνια. Ωθούν τα πράγματα στα άκρα, εξαντλώντας κάθε χρονικό περιθώριο, και έτσι η πίεση στην αντίπαλη πλευρά αυξάνεται σε τέτοιο σημείο ώστε να υποκύψει και να δεχθεί τις ζητούμενες μεταρρυθμίσεις. Το έργο αυτό το βιώσαμε τόσο στις διαπραγματεύσεις του 2010 όσο και σε όλες τις αναθεωρήσεις της τρόικα τα τελευταία χρόνια.
Η εμπειρία του παρελθόντος έχει δείξει ότι η καθυστέρηση δεν ευνοεί τον ανίσχυρο, ο οποίος τελικά σύρεται σε λύσεις που του επιβάλλουν. Κάτω από αυτό το πρίσμα δείχνει ακατανόητη η πρακτική καθυστέρησης της ελληνικής κυβέρνησης, αφού εξαντλούνται τα όποια διαπραγματευτικά όπλα μας και ωθούμεθα σε αναγκαστικές λύσεις.
Πόσο κοντά όμως βρισκόμαστε στην επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους – δανειστές μας και πόσο μακρινή ή κοντινή είναι η απειλή του Grexit ;
Οι εσωτερικές αντοχές της ελληνικής οικονομίας εξαντλούνται μαζί με τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους. Ήδη η κυβέρνηση προχώρησε στην αναγκαστική δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων διαφόρων κρατικών φορέων και αναμένεται να επιστρατεύσει σύντομα και τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων.
Ουσιαστικά δηλαδή εξαντλεί και την τελευταία σταγόνα διαθέσιμης ρευστότητας στην προσπάθεια της να κρατηθεί όρθια μέχρι να τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις.
Η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ σήμερα σίγουρα αποτελεί την καλύτερη επιλογή για τον δυτικό κόσμο αφού οι συνέπειες θα είναι μεγάλες τόσο σε οικονομικό όσο και σε γεωπολιτικό επίπεδο. Το βέβαιον όμως είναι ότι η Ε.Ε. είναι σαφέστατα καλύτερα προετοιμασμένη από ότι ήταν το 2010.
Ο δανεισμός της Ελλάδας βρίσκεται πλέον στα χέρια των κρατών και όχι των αγορών, και έτσι μία αναταραχή στις αγορές φαντάζει λιγότερο πιθανή. Η πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης είναι πλέον γεγονός από τον Μάρτιο και θα αποτελέσει ένα μαξιλάρι ικανό να απορροφήσει πιθανές αναταράξεις των αγορών.
Οι συνέπειες μίας μη-συμφωνίας θα είναι μάλλον οδυνηρότερες για την χώρα μας, αφού συνεχίζει να βρίσκεται εκτός αγορών, ο μετασχηματισμός της οικονομίας δεν επιτεύχθηκε ενώ παράλληλα οι πολίτες είναι οικονομικά εξαντλημένοι από την φορολογική αφαίμαξη των προηγούμενων ετών.
Ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, και το σημαντικότερο είναι ότι έχει χαθεί η όποια αξιοπιστία και εμπιστοσύνη είχε κτισθεί με τόσο κόπο και θυσίες στο παρελθόν. Ας ελπίσουμε οι κυβερνώντες να συνειδητοποιήσουν επιτέλους την κρισιμότητα της καταστάσεως και να αντιδράσουν ανάλογα.