Γραφειοκράτες ως το κόκκαλο ή επικύνδινοι διαχειριστές;
Είναι το ερώτημα που βασανίζει μερίδα από Έλληνες ιδιώτες που μάταια προσπαθούν να ανοίξουν “αγορές” εν μέσω κρίσης.
Το ελληνικό παράδοξο που αποδεικνύει ότι παρά τα χαστούκια και την ύφεση, εξακολουθούμε να βάζουμε εμπόδια και να διώκουμε το επιχειρείν απ όπου κι αν αυτό προέρχεται εις το όνομα της “βασιλευομένης αρτηριοσκλυρηντικής γραφειοκρατίας”.
Κι ενώ η λίστα είναι μακρά με περιπτώσεις που άλλοτε σε κάνουν να θλίβεσαι και να απορείς “γιατί πρέπει εσύ να πληρώνεις πανάκριβα αυτό το σύστημα”, πολλές φορές τα όρια ξεπερνιούνται και σε κάνουν να λυγίζεις απέναντι σ’ ένα σύστημα που σου κάνει (αν είσαι επιχειρηματίας και συναλασσόμενος με το κράτος) σκληρό bullying “μπούλιγκ” (εκφοβισμό στην Ελληνική).
Ο συντοπίτης μας Γιώργος Κελαράκης είναι εκπαιδευτής πιλότων και ιδιοκτήτης εδώ και αρκετά χρόνια μιας μικρής επιχείρησης που εκπαιδεύει επιτυχώς χειριστές για την πολιτική αεροπορία.
Η έδρα του είναι στο Ηράκλειο (Cretan eagle aviation).
Εκατοντάδες χειριστές μικρών αεροσκαφών αλλά και επαγγελματίες πιλότοι σήμερα, έχουν ξεκινήσει την καριέρα και το χόμπι τους οι ερασιτέχνες από αυτή τη σχολή.
Ο ίδιος έχει χάσει λεφτά για να μπορέσει να την κρατήσει ζωντανή σ’ ένα περιβάλλον όχι και τόσο φιλικό.
Μέσα στα χρόνια της κρίσης,προσπάθησε να ανοίξει τα “φτερά” του σε νέες και συνάμα πολλά υποσχόμενες αγορές.Στράφηκε επιλεκτικά σε χώρες της Αφρικανικής ηπείρου.
Δαπάνησε χρόνο και χρήμα.
Είχε και εξακολουθεί να έχει όραμα να πετύχει να φέρει σπουδαστές από χώρες όπως η Αίγυπτος, η Νιγηρία, η Λιβύη.
Τα αιτήμα από την Νιγηρία έφτασαν τα 3000!!!
Ναι,τόσοι ήθελαν να έρθουν στην Κρήτη για να ξεκίνησουν την σταδιοδρομία τους στον αεροπορικό χώρο,με ότι αυτό συνεπάγεται.
Δίδακτρα,και φόροι για το κράτος, θέσεις εργασίας και εισφορές πάλι για το κράτος, ενοίκια άρα πάλι φόροι για το κράτος και όλες τις δαπάνες της καθημερινής τους διαβίωσης άρα έμμεσους και άμεσους φόρους πάλι για το κράτος.
Χρήματα δηλαδή που συντηρούν το σύστημα των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.
Με βάση αυτά, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, ότι οι πόρτες για τον κύριο Γ. Κελαράκη, θα έπρεπε αυτονόητα να είναι όχι απλά ανοιχτές αλλά διάπλατα, μιας και ο μικρός αυτός επιχειρηματίας θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως ένας καλός “πελάτης” για το κράτος, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση τους ψάχνει ή θα έπρεπε να τους αναζητά ως θησαυρό σωτηρίας.
Κι όμως. Το κράτος όχι μόνο δεν βοηθά, δεν εξυπηρετεί και δεν λειτουργεί, αλλά βάζει εμπόδια, διώκει και αδιαφορεί.
Δικό τους είναι το “μαγαζί”; Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς…
Με έγγραφα του ακόμα από το 2013 προς τον τότε Υπ.Εξωτερικων Βαγγέλη Βενιζέλο, ο κ Κελαράκης αναζητά την επικοινωνία με την πρεσβεία μας στην Νιγηριά, ώστε να δοθούν τα απαραίτητα έγγραφα για να ανοίξει η πόρτα στους 3000 νέους να ξεκινήσουν τις σπουδές τους στην χώρα μας.
Μάταια.
Αδιαφορία,απαξίωση,εμπαιγμός.
Οι 3000 έμειναν με την επιθυμία,ο πρωταγωνιστής μας, με τα χαρτιά στο χέρι σαν τον μουτζούρη, που κρατά ο χαμένος και το κράτος σε βαθιά ύπνωση ,να χάνει λεφτά όπως παραπάνω περιγράψαμε.
Τις τελευταίες εβδομάδες η υπόθεση αυτή “φουντώνει” περαιτέρω…
Ένας ηλικιακά νέος Αιγύπτιος επιχειρηματίας, ο οποίος διατηρεί μεταξύ άλλων στη χώρα του και ένα ιδιωτικό κέντρο συμβουλευτικής και κατεύθυνσης σπουδών για νέους, αναζητά βίζα για την σύζυγό του και τα πέντε τέκνα του, ώστε να έρθουν στην Κρήτη για τρεις μήνες.
Ο ίδιος είναι μαθητευόμενος πιλότος στον ΚΡΗΤΙΚΟ ΑΕΤΟ, η γυναίκα του επιθυμεί να απολαύσει για το ίδιο διάστημα (3 μήνες) τις διακοπές της και τα παιδιά τους να πάνε σε κατασκηνώσεις στο νησί, να μάθουν τα Ελληνικά μιας και όπως μας εξηγεί ο ίδιος είναι φιλέλληνας και βέβαια να χαλάσουν χρήματα στον τόπο μας, αφού εδώ θα ζήσουν, λίγο πριν ο ίδιος βρει τη δυνατότητα να στέλνει εδώ, μέσω του γραφείου του σπουδαστές και φοιτητές σε διάφορες ειδικότητες.
Στο αίτημα του για χορήγησης σχετικής άδειας, οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπ Εξωτερικών του απάντησαν θετικά, μόνο για λίγες μέρες στην περίπτωση της συζύγου του. Όχι στα παιδιά(!!!)
Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο.´Αλλωστε είναι εύκολα τα συμπεράσματα.
Μια ερώτηση μόνο προς πάσαν κατεύθυνση.
Πως είναι δυνατόν η χώρα μας να περιθάλπτει (και καλώς) τις ατέλειωτες στρατιές των ανθρώπων που ως παράνομοι μετανάστες βρίσκονται και “λιάζονται” στις Ελληνικές πλατείες, να ανοίγουν και να κλείνουν τα κέντρα κράτησης με ότι αυτό συνεπάγεται και την ίδια ώρα να μην επιτρέπουν στον νόμιμο προσωρινό επισκέπτη που διεκδικεί με τα χαρτιά του να αφήσει λεφτά στον τόπο, να ανοίξει μια νέα αγορά εργασίας και επένδυσης να το πράξει ως απλά αυτονόητο(;)
Αδιόρθωτοι, αυτοκαταστροφικοί, και σίγουρα θλιβεροί.
Τ´ακούει κανείς;
Ο Κωνσταντίνος Γ. Συλιγάρδος είναι Δημοσιογράφος