«Είναι στην φύση του ανθρώπου να σκέφτεται λογικά και να λειτουργεί παράλογα» είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας Anatole France. Και πόσο πιο πολύ, θα επιβεβαιωνόταν ο συγγραφέας αν ήταν Έλληνας; Και αυτό διότι , τα τελευταία πέντε χρόνια, η λογική αποτελεί ένα στοιχείο προς εξαφάνιση στη σκέψη του Έλληνα πολίτη.
Και μακάρι να ήταν μόνο αυτά τα τελευταία χρόνια θα έλεγε κανείς, αφού ιστορικά σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής κρίσης, ο άνθρωπος και δη ο Έλληνας κατέφευγε για ένα περίεργο λόγο στα άκρα. Ωστόσο, κάποια στιγμή επανέρχονταν στην πραγματικότητα, σταθμίζοντας τις καταστάσεις και προσπαθώντας να ξανά φτιάξει από το μηδέν, όλα αυτά που θα έπρεπε να είχαν γίνει για καιρό. Και αυτό γιατί αν μη τι άλλο, είμαστε ένας λαός που τον περιτριγυρίζει μια εφηβική και νεανική ανωριμότητα. Πρέπει πρώτα να φάμε το χαστούκι μας ξανά και ξανά και μετά να επανέλθουμε.
Αν λοιπόν μεταφέραμε, αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην ελληνική πολιτική σκηνή του σήμερα θα παρατηρούσαμε, ότι τελικά η λογική με την πολιτική συνεχίζουν να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες . Μα και ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, όταν βλέπει ακραίες φωνές να έχουν λόγο στην Βουλή των Ελλήνων και της Δημοκρατίας αλλά και όταν οι περισσότεροι κολακεύονται από τα εύκολα και ωραία λόγια κυβερνώντων και μη, ξεφεύγοντας τελείως από την ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα ;
Ας προσθέσουμε όμως άλλο ένα επιχείρημα. Σίγουρα όλοι, έχουμε διαπιστώσει την διάσπαση ή μάλλον τον “ τεμαχισμό” του κεντροαριστερού χώρου τα τελευταία χρόνια. Ένας πολιτικός χώρος με τεράστιο παρελθόν, που ώθησε την χώρα μας αλλά και την Ευρώπη στην πολιτική της ευθύνης, της λογικής και της προόδου, καθίστανται σήμερα μία μικρή πολιτική φωνή στην κοινωνία. Σίγουρα, η αγανάκτηση και η τιμωρία του εκνευρισμένου και αποπροσανατολισμένου λαού απέναντι σε αυτή, είναι βασικές πήγες του προβλήματος. Μήπως όμως πρέπει να στραφεί το δάχτυλο και στην ίδια τη κεντροαριστερά ; Μήπως μέσα στις δυσκολίες που περνάει ο λαός μας έχασε και αυτή με την σειρά της, την λογική που διακατείχε και τον προσανατολισμό της;
Απόδειξη; Δεκάδες κινήσεις και κόμματα του χώρου “ξεφυτρώνουν” συνεχώς για να λύσουν το πρόβλημα, χωρίς παράλληλα να το λύνουν αλλά καθυστερώντας την λύση του. Μικροκομματικά συμφέροντα, παλαιοκομματικές αντιλήψεις , έλλειψη οράματος και οργάνωσης, φέρουν σήμερα αυτόν τον πολιτικό χώρο να μην ξεπερνά το 10% συνολικά εντός του κοινοβουλίου.
Συνεπώς, η διαμόρφωση μιας πραγματικά προοδευτικής κοινωνίας και μιας ευρωπαϊκής εκσυγχρονιστικής χώρας ολοένα και αναβάλλεται. Και θα αναβάλλεται για καιρό αν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του κέντρου και οι πραγματικά προοδευτικές φωνές της αριστεράς αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι, μόνο κάτω από μία νέα κοινή πολιτική “σκέπη” θα αποτελέσουν την μόνη και αποτελεσματική <<μέση λύση >>που υπάρχει. Ένα πολιτικό μόρφωμα που θα εκλείπουν τα λάθη του παρελθόντος και οι λογικές του παλαιοκομματισμού.
Επιβάλλεται λοιπόν από την ιδία την ιστορία, η Δημοκρατική Παράταξη να ξανά διαμορφώσει με την δική της πένα το μέλλον βάζοντας φρένο σε δεξιές πολιτικές στασιμότητας και αριστερές στάσεις ωχαδερφισμού.
Μόνο έτσι το <<ανώριμο παιδί>> θα γίνει επιτέλους ένας υπεύθυνος πολίτης.
Ο Στυλιανουδάκης Χρήστος είναι Φοιτητής Νομικής ΔΠΘ