Συχνές είναι οι αναφορές ότι για να ολοκληρωθεί ο κύκλος που άνοιξε η μεταπολίτευση το ’74 πρέπει να κυβερνήσει η αριστερά. Όχι γιατί ο Έλληνας θα γίνει αριστερός, αλλά γιατί θα φανεί στην πράξη πως η συνταγή των τελευταίων δεκαετιών, η «ισχυρή» αντιπολίτευση και οι «μαχητικές» διεκδικήσεις, που οδηγούν σε απώλεια ανταγωνιστικότητας και κλείσιμο επιχειρήσεων είναι αποτυχημένη. Βολικά «ξεχάσαμε» τον ιδρώτα που έχυναν οι γονείς μας για να κερδίσουν τον επιούσιο και αφεθήκαμε στην ζεστή αγκαλιά των πολιτικών που είχαν «κάτι» για τον καθένα μας. Προνόμια για όλες τις οργανωμένες συντεχνίες, επιχειρηματιών, υπαλλήλων, επαγγελματιών, συχνά αντικρουόμενα μεταξύ τους και πάντα χωρίς αίσθηση των παρενεργειών που δημιουργούν στην πραγματική οικονομία. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος μας, αυτά μας έφεραν ως εδώ, αυτά, αν δεν αλλάξουμε, θα μας οδηγήσουν από το περιθώριο, έξω από την Ευρώπη.
Μετά τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε το όνειρο πολλών, για κυβέρνηση αποτελούμενη από άτομα «εκτός συστήματος», από ανθρώπους που στόχο άλλο από την προσφορά στην κοινωνία, δεν έχουν. Όμως αλλοίμονο, τα όσα είδαμε τους επτά μήνες της διακυβέρνησης Τσίπρα, πραγματικά ξεπέρασαν κάθε… προσδοκία. Αφήνοντας κατά μέρος (αποτελούν ανεξάρτητο θέμα) τα καμώματα του οικονομικού επιτελείου με τις δημιουργικές ασάφειες και τις θεωρίες παιγνίων στην επτάμηνη(!) διαπραγμάτευση, ψάχνουμε να βρούμε τις δράσεις των υπολοίπων υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος.
Δυστυχώς επί επτά μήνες το μόνο που κατάφεραν να παρουσιάσουν σαν έργο, είναι η κατεδάφιση του εκσυγχρονισμού που επιχειρήθηκε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κυρίως, αλλά και στη δευτεροβάθμια με τον διωγμό της αριστείας, της «ρετσινιάς». Για να μην μείνει παραπονούμενος κανείς, επέβαλαν 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, καθώς ο πόθος της ελληνικής οικογένειας για βελτίωση της ζωής των παιδιών της μέσω των γραμμάτων, θεωρήθηκε… αμαρτία. Κατά τα λοιπά, ως μεγάλο «εκσυγχρονιστικό» υπουργικό έργο, άξιο δημοσίων πρωθυπουργικών συγχαρητηρίων, ήταν το κλείσιμο των ορυχείων Κασσάνδρας, της μοναδικής τα τελευταία χρόνια άμεσης ξένης επένδυσης στη χώρα μας (1 δις ευρώ), καταργώντας με μία υπογραφή δύο χιλιάδες άμεσες και τρεις έμμεσες θέσεις εργασίας. Α’ μη το ξεχάσω άνοιξαν και την ΕΡΤ…
Τελικά, η συμφωνία της 13ης Ιουλίου που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο, ένα μας δίδαξε. Αυτό που μας έλεγαν οι μανάδες μας με πολλούς τρόπους, εδώ αναφέρω αυτόν που προτιμώ «Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια». Μας τρέλαναν με τις δυναμικές διαπραγματεύσεις, για τα μαγικά που θα έκαναν στους ευρωπαίους, για τα χρυσά κουτάλια που στο εξής θα χρησιμοποιούσαμε. Μας δίχασαν, μας γέλασαν και μόλις είδαν τα δύσκολα, οι μισοί υπέγραψαν ότι βρήκαν μπροστά τους και οι άλλοι μισοί θέλουν να μας σώσουν στον παράδεισο της σοσιαλιστικής δραχμής. Τελικά ο (αριστερός) φιλόσοφος Δημήτρης Ραυτόπουλος τα είπε όλα σε μια φράση «Ήταν η χειρότερη κυβέρνηση της δημοκρατίας και η πιο παλαβή».
- Ο Κώστας Ν.Πολυχρονάκης είναι Director of Operations POLEFL