Μας εντυπωσιάζει η μεγάλη σιωπή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (τουλάχιστον των περισσοτέρων) για την περίφημη ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών συστημικών τραπεζών. Η Κυβέρνηση θριαμβολογεί. Σαν να μην έχει αντίπαλο. Οι δηλώσεις των κομμάτων περνάνε στα ψιλά. Σε κάποια μονόστηλα. Και η όποια ενασχόληση μοιάζει να είναι αντικείμενο παραπολιτικών στηλών.
Τη διετία 2012 – 2013, το ελληνικό δημόσιο διέθεσε 25 δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Με αυτό το ποσό και τις τότε τιμές των μετοχών το Ελληνικό Δημόσιο έγινε ο βασικός μέτοχος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Πάνω από το 50% του μετοχικού κεφαλαίων των τεσσάρων συστημικών τραπεζών. Απέκτησε, έτσι, τον πλήρη έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Όπως παραδέχθηκε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο τέλος του 2013 το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ήταν ένα από τα καλύτερα κεφαλαιοποιημένα στην Ευρωζώνη.
Τον Απρίλιο του 2014 ξένοι επενδυτές επένδυσαν άλλα 8,3 δις ευρώ (warrants κλπ). Έτσι απέκτησαν το 27% του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Εκείνη τη χρονική περίοδο η συνολική χρηματιστηριακή αξία του τραπεζικού συστήματος ανερχόταν σε 31 δις ευρώ. Τότε, η αξία των μετοχών του δημοσίου είχε μειωθεί σε 18,5 δις ευρώ από τα αρχικά 25 δις. Αίτιο η μείωση της τιμής των μετοχών.
Ήρθε η ώρα των «αλχημιστών» οικονομολόγων. Και των αργυραμοιβών των ξεπεσμένων και ξεπερασμένων ιδεών και ιδεοληψιών. Των ανιαρών μονολόγων, των πομφολύγων και των φληναφημάτων. Και των υποκλοπών των συνεδριάσεων κορυφαίων ευρωπαϊκών οργάνων. Και των plan b! Με διαφορετικό, όμως, περιεχόμενο κάθε φορά. Και με διαφορετικούς συντάκτες και συντονιστές. Με μερικούς από αυτούς να αρνούνται ή να απαρνούνται τη συμμετοχή τους. Με ακατανόητες επιστροφές 11 δις ευρώ από Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το Φεβρουάριο του 2015. Αυτά που είχαν ταχθεί για τυχόν ανάγκες των τραπεζών. Με τυχοδιωκτική αναζήτηση «θερμών» λιμανιών στις βόρειες θάλασσες. Με κατακλυσμιαία φυγή καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Αυτή τη φορά κυρίως από μικρομεσαίους. Με την πανούκλα των capital controls, που εμείς προκαλέσαμε και εμείς αποφασίσαμε. Με πλήρη κατάρρευση της εμπιστοσύνης των εταίρων μας. Και με «σκληρές» διαπραγματεύσεις που τα αποδεχθήκαμε όλα. Αφού προηγουμένως τα είχαμε εμείς οι ίδιοι προτείνει. Πιο πολλά από αυτά που μας είχαν αξιώσει.
Και κατέφθασε ο Νοέμβρης του 2015. Ο «θρίαμβος» της ανακεφαλαιοποίησης! Οι ξένοι διέθεσαν περίπου 9,1 δις ευρώ και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας 1,2 δις ευρώ. Η αξία του τραπεζικού συστήματος ανέρχεται πια σε 11,5 δις ευρώ. Έτσι, η αξία των μετοχών, που διακρατούν οι παλαιοί μέτοχοι (μεταξύ των οποίων ο πιο μεγάλος είναι το Δημόσιο), υπολογίζεται σε 1,2 δις ευρώ. Δηλαδή, τα 25 δις ευρώ, που διέθεσε το Ελληνικό Δημόσιο το 2012-2013, αξίζουν σήμερα λιγότερο από 1,2 δις ευρώ!
Πώς έγινε αυτό το ανοσιούργημα; Η τιμή της μετοχής της Εθνικής Τράπεζας ανερχόταν τις τελευταίες μέρες σε 36 – 37 λεπτά. Η ανακεφαλοποίηση της Εθνικής έγινε με τιμή 2 λεπτά ανά μετοχή! Η τιμή της μετοχής της Τράπεζας Πειραιώς ήταν 6 – 7 λεπτά. Η ανακεφαλαιοποίηση έγινε με τιμή 0,33 του λεπτού ανά μετοχή!
Με αυτά και άλλα το ελληνικό δημόσιο έχασε 24 δις ευρώ. Δηλαδή, χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων. Το κυριότερο; Έχασε τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών. Τώρα πια είναι μέτοχος μικρής μειοψηφίας. Υπολογίζεται ότι σήμερα κατέχει κάτι λιγότερο του 10% του τραπεζικού συστήματος. Και οι Έλληνες μέτοχοι, μικροί και μεγάλοι, έχασαν τα λεφτά τους. Το τραπεζικό σύστημα δεν είναι πια ελληνικό!
Μήπως όλα έγιναν για να σωθούν οι καταθέσεις; Αυτό ισχυρίζεται η Κυβέρνηση. Και στο σκεπτικό της επικαλείται ως απειλή την έναρξη ισχύος Οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που την κυρώσαμε, σαν ένα από τα προαπαιτούμενα, το δραματικό καλοκαίρι του 2015. Με την Οδηγία κάθε τράπεζα και οι μέτοχοί της έχουν την ευθύνη διάσωσης των καταθέσεων. Όχι πια το δημόσιο. Ποιο είναι το ψέμα; Η συγκεκριμένη Οδηγία κυρώθηκε με την ακόλουθη αιτιολογία: «…να προστατευθούν οι καταθέσεις». Δηλαδή, η υπόσχεση εγγύησης των καταθέσεων μετατράπηκε σε απειλή και κατά των καταθετών και κατά των φορολογουμένων.
Το ερώτημα απλό και αμείλικτο: Γιατί σιωπούν τόσοι πολλοί; Και ποιος θα πληρώσει γι’ αυτό το εθνικό έγκλημα;