Υποκρισία είναι η ιδιότητα η οποία επιτρέπει σε κάποιον να προσποιείται και να αποκρύπτει τον πραγματικό (κακό) του εαυτό. Βασικά είναι δεξιότητα (αν και μερικοί είναι φυσικά ταλέντα) και σαν τέτοια είναι επίκτητη, όσο περισσότερο… προπόνηση κάνεις, τόσο … καλύτερος γίνεσαι. Σαν γενική δεξιότητα διδάσκεται, όχι μονάχα να αποκρύπτεις τα δικά σου συναισθήματα αλλά και να εμφανίζεις σαν δικά σου ξένα. Αυτό πια είναι τέχνη, η υποκριτική. Οι καλύτεροι εκπρόσωποι της κάθε χρόνο τέτοια εποχή κερδίζουν… Όσκαρ.
Η διπλωματία είναι μία άλλη διάσταση της υποκρισίας, αυτή θετική και χρήσιμη, καθώς επιτρέπει να διαχειριζόμαστε πολιτισμένα καταστάσεις που διαφορετικά θα οδηγούσαν σε σύγκρουση. Στην τελευταία περιπέτεια της χώρα μας όμως, σαν να μην έφταναν τα δικά μας, στο προσφυγικό – μεταναστευτικό, η υποκρισία και η έλλειψη διπλωματικότητας αρχίζει να ξεφεύγει από τα όρια. Συχνά αναφέρεται το γεγονός ότι η ζημιά για τη χώρα από την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο οικονομική, κινδυνεύει να μετατραπεί σε δύσκολα αναστρέψιμη καταστροφή.
Η ζημιά έγινε με την γεωμετρική αύξηση των ροών από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη, μέσω φυσικά της χώρας μας. Ας προσπεράσουμε το γιατί, έχει άλλωστε συχνά αναφερθεί και ας ασχοληθούμε με το τι μας περιμένει. Όπως φαίνεται από τις δηλώσεις πολλών παραγόντων, ξένων μέσων ενημέρωσης, στελεχών της κομισιόν, ακόμα και υπουργών, οι απαιτήσεις προς τη χώρα μας έχουν αρχίσει να ξεπερνούν τα όρια.
Οι βεβαιότητες περί μύθου για τη δυσκολία φύλαξης των θαλάσσιων συνόρων από το Πολεμικό μας Ναυτικό (!), που διατυπώθηκαν από την αυστριακή υπουργό των εσωτερικών, έως τη σκέψη για κατασκευή πόλης στρατοπέδου συγκέντρωσης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών του βέλγου ομολόγου της και την ιδέα ανταλλαγής μεταναστών με περικοπή χρέους των F.T, περιγράφουν το βάλτο μέσα από τον οποίο πρέπει να περάσουμε. Ας μη μας ξεγελά πως οι μεγάλες χώρες κρατούν «σοβαρή» στάση, αυτές είναι που δίνουν το πράσινο φως για να δουν οι «ιδέες» αυτές το φως της δημοσιότητας, ώστε με ασφάλεια να μετρήσουν τις αντιδράσεις. Το κακό είναι πως στην οικονομική θέση που βρίσκεται η χώρα ειδικά μετά το πισωγύρισμα του τελευταίου χρόνου, διόλου απίθανο κάποιες από τις «ιδέες» αυτές να βρουν ευήκοα ώτα θεωρώντας πως έστω κι έτσι, θα δοθούν στην κυβέρνηση οικονομικές ανάσες απαραίτητες για την μακροημέρευση της.
Μερικοί μπορεί και να πιστεύουν πως η έξοδος μας από τη συνθήκη Σένγκεν μπορεί να είναι και θετική, μιας και οι τουρίστες δε θα χρειάζονται πλέον βίζα, έτσι θα πλημυρίσουμε από πλούσιους Ρώσους. Η Ισπανία που έλυσε με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα δείχνει το δρόμο. Το χειρότερο όμως είναι άλλο: Το ότι με δική μας πρωτοβουλία και ευθύνη αποδεχόμαστε να μετατραπούμε σε χωματερή ψυχών, με αντάλλαγμα κάτι που οι Ευρώπη έχει υποσχεθεί να τακτοποιήσει ήδη από το 2012. Εκτός αν θεωρούμε πως το κολαστήριο που θα χτίσουμε θα γίνει καινοτόμος βιομηχανική παραγωγή ή πρότυπο τουριστικό αξιοθέατο.