Όπως σίγουρα γνωρίζουν οι τακτικοί αναγνώστες μου, ανέκαθεν λάτρευα τις Porsche 911, με τον ίδιο τρόπο που έχω στην καρδιά μου τις στοματικές άφθες, την Ελλάδα, τις διακοπές με τροχόσπιτο, τους αντικαπνιστικούς νόμους, τα γκάτζετ που είναι περίπλοκα χωρίς λόγο, το γλυκό λευκό κρασί, τις γενειάδες, το Boeing 777 και την αίσθηση που σου δίνει η επαφή με μια αγελάδα. Με άλλα λόγια, ποτέ δεν χώνεψα την Porsche 911. Ισχυρίστηκα ότι η απαρέσκειά μου είχε να κάνει με το ότι είναι ένας στυμμένος Σκαραβαίος, τον οποίον, μάλιστα, τον σχεδίασε ο Χίτλερ. Αλλά δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος. Τότε τι είναι; Μήπως η σχεδίασή τους; Οπωσδήποτε όχι. Γιατί εάν λάβει κανείς υπόψη του τους πιο πρόσφατους πειραματισμούς της Porsche με την κομπλεξική Boxster, την αισθητικώς τραγική Cayenne και εκείνο το κήτος με ρόδες, την Panamera, μάλλον οφείλουμε ευγνωμοσύνη στη διοίκηση της που δεν άλλαξε ποτέ το βασικό της σχήμα. Και, τέλος πάντων, θα αρκούσε μόνο το ότι η 911 διατηρήθηκε σε αξιοπρεπείς διαστάσεις παρά το ότι πολλά άλλα αυτοκίνητα έχουν πρηστεί και παραφουσκώσει.
Το πρόβλημά μου με τις 911 ήταν η χωροθέτηση του κινητήρα. Το να τον τοποθετείς πίσω από τους πίσω τροχούς είναι τόσο λάθος όσο και μια εισβολή στη Ρωσία ενώ έχεις ανοιχτό το Δυτικό Μέτωπο. Ποτέ δεν πρόκειται να δουλέψει σωστά και το όλο πράγμα μοιάζει με ψυχαναγκαστική εμμονή στην καταδικασμένη προσπάθεια να ξεπεράσεις ένα εγγενές πρόβλημα, τη στιγμή που θα μπορούσες, πολύ απλά, να τα παρατήσεις και να ξαναρχίσεις από το μηδέν. Θα δεχτώ ότι χάρη στην τοποθέτηση του κινητήρα πίσω υπάρχει μεγαλύτερο βάρος στους πίσω τροχούς, άρα, εκτός γραμμής, όταν δηλαδή η ουρά του αυτοκινήτου έχει αποσταθεροποιηθεί, έχεις περισσότερη πρόσφυση. Λιγότερο σπινάρισμα. Πιο άμεση επιτάχυνση. Θαυμάσια. Έτσι, θα φτάσεις στη στροφή μπροστά από τον αντίπαλό σου. Και λοιπόν; Θα στρίψεις το τιμόνι, δεν θα υπάρχει βάρος στους εμπρός τροχούς, θα έχεις υποστροφή και, εάν αφήσεις γκάζι για να διορθώσεις, το εμπρός μέρος θα βουτήξει προς το έδαφος, οι πίσω τροχοί θα χάσουν την πρόσφυσή τους και οποιαδήποτε προσπάθεια να σώσεις το επικείμενο γλίστρημα θα είναι μάταιη. Κι αυτό διότι ο κινητήρας είναι πίσω και λειτουργεί σαν γιγαντιαίο εκκρεμές.
Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη 911 που οδήγησα, είχα ακούσει όμως τόσες ιστορίες τρόμου για το κράτημά της, ώστε δεν τόλμησα να κινηθώ με περισσότερα από 10 χλμ./ώρα. Αυτό σήμαινε ότι είχα απεριόριστο χρόνο στη διάθεσή μου για να εξετάσω λεπτομερώς το γελοιωδώς σπαρτιάτικο ταμπλό και τα χειριστήρια της θέρμανσης που αποδείχθηκαν πως δεν ήταν συνδεδεμένα με τίποτα απολύτως.
Προϊόντος του χρόνου οδήγησα πολλές διαφορετικές 911 και ποτέ δεν είχα κανένα πρόβλημα, αυτό όμως έγινε επειδή γνώριζα τι θα συνέβαινε εάν πλησίαζα στα όριά της. Κι επειδή το γνώριζα, έμενα πάντα μακριά τους, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η μαμά σου δεν ζυγώνει ποτέ στην άκρη ενός γκρεμού. Όταν εκπαιδεύτηκα στην τέχνη της πλαγιολίσθησης και παρόλο που οδηγούσα με κλειδωμένο ανάποδο αναρίθμητες φορές επί χρόνια, ποτέ δεν αποπειράθηκα να το κάνω με μια 911. Ή θα χτυπούσα τον καμεραμάν ή κάποιο δέντρο. Καλύτερα να έλεγα ότι δεν μου άρεσαν και να οδηγούσα κάτι άλλο.
Κι ύστερα ήρθε η μεγάλη ημέρα – και η πλαγιολίσθηση με μια 911 ήταν πανεύκολη. Όχι μόνο: Ήταν κάτι θαυμάσιο. Καθώς δεν ένιωθα πια μειονεκτικά μπροστά στις 911, άρχισα να τις οδηγώ γρήγορα και παρόλα αυτά εξακολουθούσα να απεχθάνομαι το εσωτερικό τους, η θέρμανση ποτέ δεν λειτούργησε και τα αυτοκίνητα που ήταν μια χαρά στην πίστα, στον κανονικό δρόμο ήταν σαν ψάρια έξω από το νερό. Σαν να μην έφταναν αυτά, η Porsche εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να παράγει έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό παραλλαγών της 911: Είχαμε την Carrera, την Carrera S και την Carrera με τετρακίνηση, με ή χωρίς σταθερή οροφή, με φουσκωμένους θόλους ή με κάποιο συνδυασμό όλων των προηγούμενων. Πίστευα ότι όλα αυτά είναι προγραμματισμένα να κάνουν τους κατόχους Porsche ακόμη πιο βαρετούς.
Στην αρχή του τρέχοντος έτους, άρχισα να βλέπω με θαυμασμό την όψη αυτών των αυτοκινήτων, το μέγεθος που είχαν πλέον προσλάβει. Θαύμαζα επίσης την οδική συμπεριφορά κάποιων από αυτές, αλλά να μου αρέσουν; Όχι. Η προκατάληψή μου απέναντι στις Porsche 911 ήταν πολύ καλά ριζωμένη για να αλλαξοπιστήσω. Αυτά όμως ίσχυαν έως ότου συνάντησα την GT3, την οποία ερωτεύτηκα. Δεν μου άρεσε απλώς. Την ερωτεύτηκα. Φυσικά, έχω τις ενστάσεις μου ως προς την αισθητική, αλλά πιστεύω ότι η Porsche 911 GT3 στρίβει καλύτερα από οτιδήποτε έχω οδηγήσει στη ζωή μου. Ακόμη και υπερ-αυτοκίνητα με τη διπλάσια τιμή αγοράς όπως η Ferrari 458, δεν θα τα έβγαζαν πέρα εύκολα μαζί της.
Η GT3 μου άρεσε τόσο πολύ ώστε άρχισα να δοκιμάζω άλλες 911, για να δω εάν πράγματι είναι τόσο καλή ή εγώ έπαθα κάτι. Ξεκίνησα με την GT3RS. Δεν μου άρεσε γιατί δεν ήταν τόσο καλή στο δρόμο όσο η GT3, δεν είχε ηχοσύστημα, δεν είχε δορυφορική πλοήγηση, δεν είχε πετούγιες στις πόρτες. Και τα ελαστικά της GT3RS δεν λειτουργούν σε χαμηλές θερμοκρασίες. Να μου λείπει. Αφού δοκίμασα και την κάμπριο -δεν με έπεισε για την ακαμψία της- κατέληξα: Η Porsche GT3 είναι ένα σπουδαίο αυτοκίνητο. Και μια απόδειξη ότι όταν επιμένεις να κάνεις το ίδιο πράγμα επί χρόνια, ακόμη και εάν θεωρητικά είναι εσφαλμένο, μπορεί μια φορά να πετύχεις το σωστό.