Στην πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας στην προσπάθεια του να υπεραμυνθεί των κινήσεων της κυβερνήσεως του στο μεταναστευτικό, χαρακτήρισε προνοητική την στάση του να δημιουργήσει ξεχωριστό υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής.
Τα όσα συνέβησαν την περίοδο της πρώτης κυβερνήσεως του, με την αρμόδια υπουργό δημόσια να δηλώνει πως οι μετανάστες στην αρχή λιάζονται και μετά κατά μαγικό τρόπο… εξαφανίζονται, εξαφανίστηκαν και αυτά. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά φτάσαμε στο σημείο της επίσημης παραδοχής από τον υπουργό κ. Μουζάλα ότι «Η Ελλάδα από χώρα διέλευσης θα γίνει χώρα εγκατάστασης».
Στο οικονομικό πεδίο τώρα, τα πράγματα όπως όλα δείχνουν πήραν το δρόμο τους. Ενόψει του χάους που το παρατεταμένο αδιέξοδο στην αξιολόγηση θα έφερνε, ευρέθη με τους ευρωπαίους η «χρυσή τομή», η οποία για μία ακόμα φορά θα στείλει την οριστική λύση του ασφαλιστικού μερικά χρόνια πίσω. Το «σχέδιο» είναι να μην θιγούν τα λεγόμενα κατοχυρωμένα δικαιώματα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την επιβάρυνση της παραγωγής και την οικονομική περιθωριοποίηση ολόκληρων επαγγελματικών κλάδων. Με την τοποθέτηση της αόρατης γραμμής διαχωρισμού πλούσιων και φτωχών στις τριάντα χιλιάδες ευρώ εισόδημα, επισημοποιείτε η ένταξη της Ελλάδας στον τρίτο κόσμο.
Γίνεται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο αντιληπτό ότι το πολιτικό μας προσωπικό παρά τη δημιουργία πλούτου προτιμά τη διαχείριση της φτώχιας, από το αφεθούν όσοι μπορούν να γίνουν πλούσιοι, ας μη γίνει κανένας, ας γίνουν όλοι φτωχοί. Γίνετε με λίγα λόγια το «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» επίσημη πολιτική. Το χειρότερο όλων είναι πως και αυτή η φοβική κυβερνητική πολιτική, συνέχεια των «αναλόγων προσόντων» προκατόχων της, θα αποδειχθεί μία από τα ίδια, προοιωνίζοντας ανάλογα με τα έως τώρα αποτελέσματα. Το θέμα μας βέβαια δεν είναι η μετά από λίγο τύχη του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του, αλλά η για μία ακόμα φορά οπισθοδρόμηση της χώρας.
Δυστυχώς οι κυβερνήσεις μας παριστάνουν πως ακόμα δεν έχουν καταλάβει την αναγκαιότητα της αύξησης του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, της δημιουργίας δηλαδή νέου, επιπλέον του σημερινού πλούτου. Η έννοιες του χρέους, της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού και μίας ακόμα σειράς δεικτών κρίσιμων για την ευημερία των Ελλήνων, είναι συνδεδεμένες με το ΑΕΠ. Το ασφαλιστικό ας πούμε μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους, ο ένας είναι η μείωση των παρεχόμενων συντάξεων με παράλληλη αύξηση των εισφορών. Αυτό πρόσκαιρα μόνο θα λύσει το πρόβλημα, αφού θα αυξήσει το κόστος παραγωγής και συνακόλουθα την ανεργία.
Το σύστημα γρήγορα θα οδηγηθεί στον φαύλο κύκλο των νέων μειώσεων συντάξεων, νέας αύξησης της ανεργίας κτλ. Ο δεύτερος τρόπος είναι η προσέλκυση επενδύσεων για δημιουργία ενάρετου κύκλου μέσω νέων θέσεων εργασίας, άρα μείωσης επιδομάτων (αφού ο πρώην άνεργος θα βρει δουλειά), αύξησης της κατανάλωσης (αφού θα υπάρχει μισθός), κάτι που θα οδηγήσει σε νέες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, νέα μείωση της ανεργίας, νέα αύξηση της κατανάλωσης κτλ. Αυτόν εμείς πεισματικά τον αρνούμαστε.