ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Α – Ένα ταξίδι 22 ωρών
 
Κατάσταση: Ταξιδιώτης
Ημερομηνία & ώρα αναχώρησης: 29/02/2016 ώρα 16:35
Μεταφορικό μέσο: Αεροπλάνο
Αναχώρηση: Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος (Αθήνα)
Προορισμός: Αεροδρόμιο Ι. Δασκαλογιάννης (Χανιά)
Ανταποκρίσεις πτήσεων/Ενδιάμεσες στάσεις:0
Εκτιμώμενος χρόνος ταξιδιού: 35 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: από 20ευρώ
Αριθμός επιβατών: περίπου 200
Χωρητικότητα αεροσκάφους: περίπου 220
Οδηγός: Έμπειρος πιλότος
Αιτίες ταξιδιού: λόγοι υγείας, επαγγελματικοί λόγοι, ΔΙΑΚΟΠΕΣ
 
Το αεροσκάφος της Ryanair απογειώνεται με 25 λεπτά καθυστέρησης. Μισή ώρα μετά βρίσκεται πάνω από τον τελικό του προορισμό αναγκασμένο να κάνει κύκλους για άλλα 30 λεπτά καθώς οι άνεμοι ταχύτητας 100km/h δεν επιτρέπουν στον έμπειρο πιλότο να το προσγειώσει. Κάποιοι επιβάτες φοβούνται, όλοι, όμως, παραμένουμε ψύχραιμοι.

Ώρα 18:00. Ο πιλότος αποφασίζει να επιστρέψουμε στο Ελ. Βενιζέλος (Αθήνα). Κάποιοι απ’ τους επιβάτες ανακουφίζονται, άλλοι αδιαφορούν και άλλοι εξοργίζονται (!).

Ώρα 18:30. Το αεροσκάφος προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Όλοι ανακουφισμένοι μετά την περιπέτεια στον αέρα βολευόμαστε στην ασφαλή από καιρικά φαινόμενα πύλη 28 από όπου θα ενημερωνόμαστε για την κατάσταση της πτήσης μας. Παίρνω το έγγραφο με τα δικαιώματα των επιβατών. Δε δικαιούμαστε προς το παρόν τίποτα εφόσον η αιτία είναι «ακραία καιρικά φαινόμενα». Ώρα 20:30. Ενημέρωση. Η πτήση μάλλον θα πραγματοποιηθεί αργότερα εφόσον βελτιωθεί ο καιρός.

Ώρα 23:30. Με ενημέρωση ανά τακτά χρονικά διαστήματα, περιμένουμε την τελική ενημέρωση για την πραγματοποίηση της πτήσης. 7 ώρες μετά την ώρα αναχώρησης, το σώμα κουράζεται, το μυαλό ξεχνάει τον προηγούμενο φόβο και η λογική αποχωρεί: ένταση, διαπληκτισμοί, παράλογες απαιτήσεις του τύπου να φύγει το αεροπλάνο τώρα για Χανιά παρά το ότι τα καιρικά φαινόμενα δεν έχουν υποχωρήσει στο ελάχιστο. Αφορμή της παραπάνω απαίτησης: ο ΕΛΛΗΝΑΣ πιλότος της Aegean κατάφερε να προσγειώσει δύο αεροπλάνα (το ότι τα αεροπλάνα είναι διαφορετικού τύπου δε φαίνεται να προβληματίζει κανέναν! Η καταγωγή του πιλότου φταίει!). Κάποιος (που τυχαία είχα ακούσει να αναφέρεται στους πρόσφυγες ως λαθρομετανάστες που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και τα γυναικόπαιδα αντί να μείνουν να πολεμήσουν για τη χώρα τους…) ξαφνικά γίνεται άτυπα ο «αρχηγός» της αγέλης (προβάτων) και με τη δύναμη του όχλου απαιτεί: απαιτεί να φύγει το αεροπλάνο ΤΩΡΑ, απαιτεί να έρθουν τα κανάλια (είπαμε, τα ΜΜΕ έχουν τη δύναμη να ανεβάζουν και να ρίχνουν κυβερνήσεις αλλά δεν ορίζουν και τον καιρό!), απαιτεί να ξεσηκωθεί ο κόσμος για να απαιτήσουν όλοι μαζί παρέα.

Ώρα 23:30 ακόμα. Σκέφτομαι τη ζωή μου και ενώ τόση ώρα δε συμμετέχω στο θέατρο του παραλόγου που εξελίσσεται στην πύλη (αφού έχω από την πρώτη στιγμή ενημερωθεί για τα μηδενικά μου δικαιώματα), αποφασίζω να μην επιτρέψω σε άλλους να αποφασίσουν για μένα. Ο «αρχηγός» με την αγέλη του απαιτούν να φύγει το αεροπλάνο άμεσα. Σηκώνομαι από τη θέση μου εξοργισμένη, τον πλησιάζω και τον προτρέπω να αποχωρήσει μόνος του εάν το επιθυμεί και ότι δε θα παίξει με τις ζωές κανενός. Επιτέλους, μετά από 5 ώρες σταματάει να μιλάει (επιχειρήματα μηδέν για να με πείσει ότι έχει δίκιο). Ο κόσμος ηρεμεί και σκέφτεται λογικά, εφόσον πλέον δεν επηρεάζεται από έναν «αρχηγό»! Πλέον ζητάνε μόνο ενημέρωση.

Ώρα 23:40. Μας ενημερώνουν ότι δικαιούμαστε κουπόνια διατροφής των 5 ευρώ και ο «αρχηγός» ενημερώνει με περηφάνεια την αγέλη του για την κατάκτηση. 200 άτομα συνωστίζονται.

Ώρα 00:00. Η πτήση ακυρώνεται και επίσημα. Ο συνωστισμός μεγαλώνει (δύο πτήσεις της Ryanair προς Χανιά ακυρώθηκαν) καθώς ο «αρχηγός» θέλει και καταφέρνει να προκαλέσει ντελίριο με τις φωνές του. Ενημερώνομαι ψύχραιμα για τα δικαιώματά μου λόγω ακύρωσης. Ανεβαίνω τρέχοντας στο εκδοτήριο. Είμαι 7η σε μία ουρά περίπου 300 ατόμων.

Ώρα 00:30. Έχουμε ήδη κλείσει θέση για την αυριανή έκτακτη πτήση των 12:20 καθώς και δωμάτιο στο πεντάστερο ξενοδοχείο ακριβώς απέναντι. Κοιτάζω πίσω μου. Μια ατελείωτη ουρά 300 περίπου ατόμων να αναμένουν υπομονετικά. Ο «αρχηγός» ξανακάνει την εμφάνισή του δίπλα μου απαιτώντας με φωνές θέση στην ήδη γεμάτη πτήση των 8:00. Ενημερώνεται από τους υπαλλήλους ευγενικά ότι δεν υπάρχει χώρος και απαιτεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση προσπαθώντας να προκαλέσει ξανά πανικό. Γυρνάω εξοργισμένη και του φωνάζω μέσα στο πρόσωπο ότι οι άνθρωποι είναι ευγενέστατοι, μας ενημέρωσαν, η πτήση είναι γεμάτη και ήρθε η ώρα να σταματήσει να προκαλεί ένταση χωρίς λόγο σε τόσα άτομα. Ω, του θαύματος! Για άλλη μία φορά, η φωνή του χάνει τη δύναμή της μπροστά στην απουσία επιχειρημάτων (πάλι!).

Ώρα 1:00. Είμαι ήδη στο ξενοδοχείο και κοιμάμαι ενώ ο «αρχηγός» περιμένει στο τέλος της ουράς να έρθει το πούλμαν των 3:00 για να τον μεταφέρει σε ξενοδοχείο άλλης περιοχής. Ημέρα Τρίτη 01/03/2016, ώρα 12:20. Απογειωνόμαστε με προορισμό τα Χανιά. Φτάνουμε στον τελικό προορισμό μας μετά από «ταλαιπωρία» 22 ωρών. Μπαίνουμε στο ζεστό σπίτι μας. Μπορούμε να κάνουμε μπάνιο και να φορέσουμε καθαρά ρούχα. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε. Μας φάνηκε σαν περιπέτεια ζωής. Ήταν μόλις 22 ώρες.
 
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Β – Ένα ταξίδι ζωής
 
Κατάσταση: Πρόσφυγας
Ημερομηνία & ώρα αναχώρησης: Άγνωστη, σε αναμονή
Αναχώρηση: τουρκικά παράλια
Προορισμός: Βόρεια Ευρώπη, Καναδάς
Ενδιάμεσες πιθανές χώρες υποδοχής: Ελλάδα, Σκόπια, Αλβανία, Γερμανία, Σουηδία, Καναδάς
Μεταφορικό μέσο: σάπια βάρκα, πόδια
Εκτιμώμενος χρόνος ταξιδιού: περισσότερο από ένα μήνα
Τιμή εισιτηρίου: από 1500 ευρώ
Αριθμός επιβατών: περίπου 100
Χωρητικότητα βάρκας: περίπου 50
Οδηγός: τυχαία κάποιος από τους «επιβάτες»
Αιτία ταξιδιού: ΠΟΛΕΜΟΣ
 
Οι πρόσφυγες έχουν συνωστιστεί στα τουρκικά παράλια περιμένοντας τις οδηγίες του διακινητή για το πότε θα ξεκινήσει η επόμενη βάρκα. Ένας από τους πρόσφυγες θα γίνει ανεπίσημα ο «καπετάνιος» αυτού του ταξιδιού. Μοιράζονται σωσίβια (κάποια απορροφούν πλήρως το νερό) σε κάποιους από τους επιβάτες, η βάρκα γεμίζει ανθρώπινες ψυχές και ξεκινάει το ταξίδι προς το άγνωστο. Εκτιμώμενος χρόνος ταξιδιού μέχρι τα επόμενα ελληνικά (αυτή τη φορά) παράλια γύρω στη 1,5-2 ώρες. Οι πρόσφυγες στριμωγμένοι, με τα κύματα να χτυπούν τη σάπια βάρκα μετρούν το χρόνο που τους απομένει μέχρι να μπορέσουν να ελπίσουν ότι θα ζήσουν.

Δύο περιπτώσεις: 1η περίπτωση: Λίγο πριν περάσουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα, θα συναντήσουν την Ελληνική Ακτοφυλακή. Οι πρόσφυγες θα τρυπήσουν τη βάρκα τους ώστε να προκαλέσουν επιχείρηση διάσωσης. Η Ελληνική Ακτοφυλακή ανά περίπτωση θα προκαλέσει με το σκάφος της κύματα που θα στείλουν τους πρόσφυγες στα τουρκικά χωρικά ύδατα. Όσοι πρόσφυγες καταφέρουν να περάσουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα θα σωθούν (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο) από το ελληνικό λιμενικό σώμα. Για τους υπόλοιπους η ζωή θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη μιας και το ταξίδι προς τη «γη της επαγγελίας» θα πρέπει να επαναληφθεί με το αζημίωτο φυσικά.

2η περίπτωση: Οι βάρκες δε συναντούν πουθενά ακτοφυλακή και συνεχίζουν ανενόχλητες το ταξίδι τους προς τα ελληνικά παράλια (Λέσβος, Χίος, Κως, Λέρος, Σάμος κλπ.). Κρατάω τη δεύτερη περίπτωση. Η βάρκα φτάνει κοντά στα παράλια. Κάποιοι πρόσφυγες βουτάνε στο νερό, κάποιοι άλλοι (που συνοδεύουν γυναίκες και παιδιά) περιμένουν μέχρι η βάρκα να φτάσει στη στεριά. Στα παράλια τους περιμένουν εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού, εθελοντές από άλλες ΜΚΟ, απλοί κάτοικοι, δημοσιογράφοι. Αφού η βάρκα φτάσει, δημιουργούνται ανθρώπινες αλυσίδες ώστε να βγάλουν με ασφάλεια πρώτα τα παιδιά. Οι πρόσφυγες πατούν στη στεριά. Εμφανώς ταλαιπωρημένοι από το ταξίδι ημερών, κάποιοι φιλούν το χώμα. Πιστεύουν ότι σώθηκαν. Δε γνωρίζουν ακόμα. Γίνεται πλιάτσικο σε οτιδήποτε έχει αξία: από τη μηχανή της βάρκας, τα ξύλα της, μέχρι τα τιμαλφή κάποιων προσφύγων.

Στους πρόσφυγες παρέχονται οι πρώτες βοήθειες, ελέγχεται η θερμοκρασία του σώματός τους, εξετάζονται από γιατρό (εάν υπάρχει εκεί κοντά ειδάλλως πρέπει να μεταφερθούν όπου αυτός βρίσκεται). Μεταφέρονται στα transit units, αλλάζουν ρούχα και παίρνουν κάποια μαζί τους για όταν συνεχιστεί το ταξίδι τους. Από τα transit units μεταφέρονται με λεωφορεία στους καταυλισμούς. Τους παρέχεται φαγητό και ύπνος για όσες μέρες μείνουν. Παίρνουν νούμερο για σειρά προτεραιότητας ώστε να γίνει η καταγραφή τους και να μπορέσουν να φύγουν από τους καταυλισμούς. Η καταγραφή δύσκολη, χρονοβόρα (ιδίως αν δεν υπάρχει κρατική οργάνωση). Μένουν για 2-3 μέρες στον καταυλισμό μέχρι να βρεθεί το πλοίο που θα τους μεταφέρει στον Πειραιά. Αφού οργανωθεί το ταξίδι τους, το πλοίο γεμίζει ανθρώπινες ψυχές και αναχωρεί. Πάλι στη θάλασσα. Έπειτα από ταξίδι περίπου 15 ωρών, το πλοίο φτάνει στον Πειραιά.

Πούλμαν μεταφέρουν τους πρόσφυγες στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί οι πρόσφυγες αποφασίζουν να λιαστούν και έπειτα ως δια μαγείας να εξαφανιστούν (που λέει κι η Τασία!). Κάποιοι μεταφέρονται στην Ειδομένη, άλλοι στον Ελαιώνα, στο Σχιστό και άλλοι σε άλλα hotspots που έχουν δημιουργηθεί σε διάφορες πόλεις. Άλλοι, φορτωμένοι μοναχά με τα ρούχα τους, ξεκινούν με τα πόδια το ταξίδι προς τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, καθώς ο σκοπός τους εξ αρχής δεν ήταν να μείνουν στη χώρα μας αλλά να συνεχίσουν προς τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και τον Καναδά, όπου υπάρχουν οι υποδομές να τους υποδεχτούν. 20, 30, 40 ώρες ταξιδιού μέχρι τα σύνορα. Με βροχή, με ήλιο, με κρύο. Τα σύνορα κλείνουν.

Οι πρόσφυγες ΕΓΚΛΩΒΙΖΟΝΤΑΙ σε ένα μέρος που ουδέποτε ήθελαν να παραμείνουν. Προκαλείται ταραχή μετά από τόσες ημέρες ταξιδιού και κακουχίες. Τα κανάλια παρόντα πάντα να πάρουν τα καλύτερα πλάνα με τους πρόσφυγες να κλαίνε, να φωνάζουν, να τσακώνονται. Και οι εικόνες της ταραχής στα σύνορα να εξαπλώνονται παντού. Να δημιουργούνται εσκεμμένα αρνητικές εντυπώσεις εναντίον ανθρώπων που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους, τα σπίτια τους, τα υπάρχοντά τους για έναν πόλεμο που ποτέ δεν επέλεξαν. Οι πρόσφυγες να κατηγορούνται που δεν έμειναν πίσω να πολεμήσουν. Κι εγώ να κάνω αυθόρμητα τον παραλληλισμό: οι Έλληνες νέοι μας που φεύγουν στο εξωτερικό ως οικονομικοί μετανάστες γιατί δε μένουν στην Ελλάδα μας να την αλλάξουν; Κανένα νόημα σε καμία από τις ερωτήσεις. Οι πρόσφυγες συνεχίζουν να κοιμούνται στο δρόμο ενώ βρέχει, να φορτίζουν επί πληρωμή τα κινητά τους, να αγοράζουν το νερό σαν να ήταν χρυσός, να πληρώνουν διανυκτέρευση έξω από τα βενζινάδικα μέχρι να μπορέσουν να φύγουν ξανά. Μία-μία οι χώρες βόρειά μας να κλείνουν τα σύνορά τους: Αλβανία, Σκόπια Γερμανία, Σουηδία. Μαθαίνουμε ότι ο Καναδάς θα δεχτεί 25.000 πρόσφυγες. Γεννιέται ελπίδα. Τα Σκόπια χθες δέχτηκαν να περάσουν μόλις 22 άτομα. Η ελπίδα εξανεμίζεται αλλά δεν πεθαίνει. Ανάμεικτα συναισθήματα από τη μία ώρα στην άλλη.
 
Περίπου 900.000 πρόσφυγες πέρασαν στη χώρα μας μέσα σε ένα χρόνο. Οργάνωση κρατική και υποδομές υπό του μηδενός. Στους Δήμους της Ελλάδας  να προκαλείται διχασμός για το αν θα πρέπει να δημιουργηθούν hotspots για τη φιλοξενία τους που θα προκαλέσει προβλήματα στον τουρισμό (τα λεφτά πάντα ο απώτερος σκοπός!).

Κι εμείς οι Έλληνες, με ιστορία προσφυγιάς πρόσφατη στο αίμα μας, άλλοι να είμαστε αλληλέγγυοι και άλλοι να τους μισούμε για το «κακό» που προκαλούν (εκείνοι!) στη φτωχή την Ελλαδίτσα μας.
Κι εμείς οι Έλληνες με τις 22 ώρες ταξιδιού ακόμα να συζητάμε για εκείνη την πτήση της Ryanair που μας «ταλαιπώρησε».
Κι εκείνοι οι πρόσφυγες ακόμα να περιμένουν το ταξίδι της ελπίδας και να μας βρίσκουν αντιμέτωπους, έχοντας εμείς σαν πρότυπο κάποιους «αρχηγούς».
Εμάς, τους «ταλαιπωρημένους». Εμάς, που μαζεύουμε υπογραφές για το Νόμπελ Ειρήνης…
 
Άννα Σαματά
Μία από τις «ταλαιπωρημένες» επιβάτιδες εκείνης της πτήσης…

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook