Σε όσους επιπόλαια έλεγαν «πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα», θα πρότεινα να σκεφτούν πως ήταν πριν από δύο χρόνια και που είναι τώρα. Δεν συνεχίζω το συλλογισμό γιατί κινδυνεύω να… πολιτογραφηθώ, απλά θέλω να τονίσω ότι παρά τις δυσκολίες που περνάμε, στο κατά κεφαλήν εισόδημα είμαστε ακόμα περίπου στη μέση της κατάταξης των ευρωπαϊκών χωρών. Το ότι με πολλές απ΄ αυτές πριν μερικά χρόνια μας χώριζε οικονομική άβυσσος πρέπει να μας προβληματίσει. Το ότι κινδυνεύουμε οικονομικά να βρεθούμε πίσω από τις χώρες αυτές, πρέπει επιτέλους να μας αφυπνίσει. Αυτό, καθώς και το ότι αν δεν μεσολαβούσε η σημερινή διακυβέρνηση δεν θα πιεζόμασταν τόσο να εκσυγχρονίσουμε τη δημόσια διοίκηση μας, θεωρώ ως μοναδικό σημάδι αισιοδοξίας στην σημερινή συγκυρία.
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή, αυτό το γνωρίζουμε όλοι, αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πότε θα έρθει αυτό το πιο βαθύ σκοτάδι επιτέλους. Ακούμε εδώ και επτά χρόνια πως χειρότερα δεν γίνεται και με θλίψη διαπιστώνουμε πως δυστυχώς ναι, γίνεται. Τώρα ακούμε για τη διπλή ανάσταση που θα γιορτάσουμε φέτος, αφού εκτός από αυτή του Κυρίου θα έρθει και του λαού μας. Αφήνουν να εννοηθεί οι επαγγελματίες ψεύτες πως επιτέλους πιάσαμε πάτο, μόλις τελειώσουμε με τις αξιολογήσεις όλα θα γίνουν μέλι γάλα. Μέχρι και «κυβερνητική» κρίση για μια κουβέντα δημιουργούν, μόνο και μόνο για να μας πείσουν πως αυτά που λένε τα… εννοούν. Αγαπημένη τους λέξη, αυτή που αγαπούν να μισούν είναι ο νεοφιλελευθερισμός, τον έχουν αναγάγει σε τέρας που τρώει ανθρώπους, καταστρέφει ζωές και βίαια διαλύει βεβαιότητες.
Το κακό είναι πως η πολυπόθητη ανάπτυξη, η μόνη που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας για να μειωθεί το πραγματικό τέρας της ανεργίας, δεν θα έρθει με κουβέντες, αλλά με πολιτικές που θα διευκολύνουν τη ζωή αυτών που δημιουργούν θέσεις εργασίας. Διότι το πράγμα στη ουσία του είναι εξαιρετικά απλό. Ας υποθέσουμε πως βρίσκουμε την ιδανική ιδεολογία κι ας την βαφτίσουμε όπως θέλουμε. Ας την εφαρμόσουμε κατά γράμμα, σαν τους καλύτερους μαθητές που υπάρχουν, τι θα αλλάξει; Το ότι εμείς αντλούμε ευχαρίστηση που στην πατρίδα μας υιοθετούμε τις τέλειες ιδέες, είναι σαν την χοντρή που φοράει δέκα κορσέδες και θαυμάζεται στον καθρέφτη που… αδυνάτησε. Δεν έχει σημασία καμία. Το βάρος της συνεχίζει να παραμένει το ίδιο.
Οι ιδεολογίες έπαιζαν κάποιο ουσιαστικό ρόλο σε εποχές που υπήρχαν μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, που άτομο μιας κοινωνικής τάξης δύσκολα μεταπηδούσε σε ανώτερη και που φυσικά οι εθνικές οικονομίες ήταν κλεισμένες ερμητικά. Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που κάποιος με μία και μόνη καλή ιδέα μπορεί να γίνει πλούσιος σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, αυτά ακούγονται εντελώς παράταιρα. Σημασία σήμερα έχει να είσαι παντού ανταγωνιστικός, στην πόλη σου, στη χώρα σου, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο. Τα λόγια είναι εύκολα, ας κάνουν την οικονομία ανταγωνιστική, κι ας ονομάσουν την ιδεολογία του όπως επιθυμούν.