Το κοινό χαρακτηριστικό των διαμαρτυριών που ο ατυχής πλην προκλητικός κ. Πολάκης εισέπραξε στην Ιεράπετρα, των όσων αχαρακτήριστων κάνει ο κ. Φίλης στην Παιδεία και γενικά όλων όσων η κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει δυσαρεστώντας φυσικά τους πολίτες είναι το πεπερασμένο των πόρων.
Αυτό που όλοι οι οικονομικοί οργανισμοί, από το ταπεινότερο νοικοκυριό μέχρι τη μεγαλύτερη πολυεθνική γνωρίζουν, πόσα μπορούν να ξοδέψουν, οι λατρεμένοι μας πολιτικοί ποτέ δεν φρόντισαν να μας εξηγήσουν. Ποτέ κανένας πολιτικός δεν «δίδαξε» το λαό το απλούστερο μάθημα, ότι δηλαδή το κράτος δικά του λεφτά δεν έχει, διαχειρίζεται αυτά που οι πολίτες του δίνουν μέσω της φορολογίας. Ποτέ κανένας πολιτικός δεν φρόντισε να μας μυήσει στο «δεύτερο» μάθημα, πως τα δανεικά που παίρνουμε σήμερα, θα τα πληρώσουν τα παιδιά μας αύριο. Μάθαμε σιγά σιγά πως τα λεφτά του κράτους είναι περίπου «ανεξάντλητα» και όσα στο τέλος του χρόνου λείπουν, βάζουμε τον υπουργό των Οικονομικών να τα δανείζετε από τις «αγορές». Τώρα λοιπόν που οι αγορές για τα επόμενα πολλά πολλά χρόνια δεν θα μας δανείσουν με τον τρόπο που μας δάνειζαν πριν, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με… πεπερασμένους πόρους.
Ότι κι αν λέει σήμερα οποιοσδήποτε πολιτικός, η πικρή αλήθεια είναι ότι για να επιστρέψουμε σε φυσιολογικά επίπεδα φορολογίας η χώρα πρέπει να αναπτυχθεί, ώστε το κράτος να εισπράξει το μερίδιο του από έμμεσους και άμεσους φόρους. Για παράδειγμα το σημερινό ΑΕΠ είναι περί τα 175 δις (από 240 προ κρίσης). Αν υπάρξει ανάπτυξη 3% δηλαδή 5,25 δις ευρώ, τα έσοδα του κράτους (ΦΠΑ και άλλοι έμμεσοι φόροι, φόροι εισοδήματος, μειώσεις επιδομάτων κτλ) θα ξεπεράσουν τα 2,5 δις, θα ξεπεράσουν δηλαδή αυτά του ΕΝΦΙΑ. Το συγκεκριμένο σημείο, ότι πρώτα θα υπάρξει ανάπτυξη και μετά θα μειωθούν οι φόροι πρέπει να εμφατικά να τονιστεί, καθώς ακόμα και σήμερα οι πολιτικοί μας μιλάνε με όρους παρελθόντων και αδυνάτως επανελθόντων ετών.
Η ανάπτυξη πρωτίστως είναι θέμα ψυχολογίας και εμπιστοσύνης. Στην περίπτωση μας δεν ωφελεί να μιλήσουμε για ψυχολογία πριν αποκατασταθεί η διασαλευθείσα εμπιστοσύνη, εντός και εκτός της χώρας. Εφόσον αυτό γίνει, θα φανεί πρώτα απ όλα από την επιστροφή στις τράπεζες των χρημάτων που τώρα βρίσκονται στο εξωτερικό ή στα στρώματα. Κατόπιν θα ξεκινήσουν και οι πραγματικά κρίσιμες επενδύσεις, αυτές που θα μειώσουν σε ικανό βαθμό την ανεργία, αυτές των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Για να επιστρέψει η εμπιστοσύνη στη χώρα μας προαπαιτούμενο είναι η πολιτική ομαλότητα, να καταλάβουν όλοι πως αυτά είναι, έτσι θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια. Αν συνεχίσουμε στο δρόμο του λαϊκισμού, η αντιπολίτευση να τάζει λαγούς με πετραχήλια, ο κάθε υπουργός να λέει πως δεν θέλει τις μεταρρυθμίσεις και όλοι μαζί να παριστάνουν πως «προστατεύουν» τους εργαζόμενους, το αποτέλεσμα θα είναι ένα: οι εργαζόμενοι θα μειώνονται , η ανεργία και οι φόροι θα αυξάνονται.