Το 1989 ήταν επώδυνη και επικίνδυνη χρονιά. Κατέρρευσαν όλα σχεδόν τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Χωρίς ούτε μια τουφεκιά.
Το 2008, η πτώχευση μιας από τις μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές εταιρείες των Η. Π .Α, προκάλεσε τσουνάμι χρηματοπιστωτικών και οικονομικών κρίσεων σε περισσότερες χώρες.
Σήμερα η ανθρωπότητα, η γνωστή και προσιτή σε εμάς βιώνει κρίσεις και ήττες.
Η Μεγάλη Βρετανία , πρωταγωνίστρια του πιο αιματηρού θριάμβου κατά του φασισμού και ναζισμού στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο , το Ηνωμένο Βασίλειο, ένα από τους πιο φυσικούς πυλώνες της θεσμικής μετατροπής της Ευρώπης σε μία τεράστια ζώνη ειρήνης, ασφάλειας και δημιουργίας, αποχωρεί από την Ευρώπη. Τη «γηραιά», πλην ζωντανή σε θεμελιώδεις κανόνες και δημοκρατικές αρχές.
Στις Η.Π. Α, μετά από μια ιστορική και λαμπρή οκταετία του Μπάρακ Ομπάμα ο κίνδυνος να περιέλθει το ανώτατο αξίωμα της υπερδύναμης σε ένα αλαζόνα πολυεκατομμυριούχο και πολιτικά αμετροεπή είναι ορατή.
Στην Αυστρία, ο ακροδεξιός υποψήφιος για το αξίωμα του ανωτάτου άρχοντος έφθασε σχεδόν στην πηγή , και ανεκόπη προσωρινά. Πλην, όμως, φαίνεται να επανακάμπτει χάρις την απόφαση του Συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας τους.
Σε όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο ανθίζουν οι ευρωσκεπτικιστές. Και πολλαπλασιάζονται. Χωρίς όμως να αποκτούν ταυτότητα. Κωμωδοί και τηλεπερσόνες διεκδικούν ολονέν και περισσότερα κομμάτια εξουσίας. Χωρίς, βέβαια, η ανάπτυξή τους να είναι συνεχής και με γραμμική φορά.
Αρκετές χώρες του πρώην «ανατολικού μπλοκ» φλερτάρουν ακόμα και με νεοφασιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Σε εμάς, η ιδεολογική κρίση είναι βαθύτερη. Και εξαιρετικά επώδυνη. Δεν αντιμετωπίζουμε μια δημοσιονομική, μόνο, κρίση. Είναι οικονομική, με αφόρητες συνέπειες. Η κρίση είναι και πολιτική. Η κρίση είναι και θεσμική.
Και επιτείνεται από την ακολουθούμενη πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Εφαρμόζει την πιο ακραιφνή νεοφιλελεύθερη οικονομική και κοινωνική πολιτική. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια και αντοχές. Υποβαθμίζει συστηματικά τη Βουλή. Ιδίως στη νομοθετική λειτουργία της. Αποκεφαλίζει τις Ανεξάρτητες Αρχές. Και «τσαλαβουτάει» στα της Δικαιοσύνης. Υπονομεύει τον Τύπο. Γενικώς η κυβέρνηση δε σέβεται τους θεσμούς.
Η ίδια, βέβαια, δε νιώθει καμιά δυσανεξία από την έλλειψη οποιασδήποτε δημοφιλίας. Γι΄ αυτό και καταφεύγει συχνά σε χαμηλής ποιότητας επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Όπως εντελώς πρόσφατα. Με την κατάθεση νομοσχεδίου για ένα νέο εκλογικό σύστημα. Της «απλής» πλην «δόλιας» αναλογικής. Προπαγανδίζει ένα νέο Σύνταγμα, που δεν προσδιορίζει τις δήθεν νέες τομές και δομές. Και οδηγεί την αναγκαία ενημέρωση και διάλογο σε ομιχλώδεις ιδέες και ύποπτες «παπαρολογίες».
Με το εκλογικό νομοσχέδιο είναι πεντακάθαρη η επιδιωκόμενη μετεκλογική ασυναρτησία. Με τον ολοφάνερο (και ολόγυμνο) σχεδιασμό της να μην αποκτήσουμε ποτέ σταθερές κυβερνήσεις. Ή, αλλιώς, να καταστήσουμε το δεύτερο κόμμα (μέχρι εκεί φθάνουν οι επόμενες φιλοδοξίες τους!) ακλόνητο διαιτητή των μετεκλογικών κυβερνητικών συνεργασιών.
Δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη η σπορά ιδεών , προτάσεων και επιτηδευμένων στοχασμών πάνω στο ενδεχόμενο Αναθεώρησης του Συντάγματος. Η άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, απευθείας δηλαδή από το λαό, συνιστά πηγή διαρκών ρήξεων μέσα στο Σύνταγμα. Λείπει άλλωστε από τον πολιτισμό μας και από την πολιτική κουλτούρα μας ένα άτυπο σχήμα «σοφών γερόντων».
Ούτε η κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών θα συμβάλει σε μια νέα και πιο γόνιμη αφήγηση της επόμενης ιστορικής φάσης μας. Και όσοι υποστηρίζουν την άνετη παράδοση των κορυφαίων πολιτικών (…των υπουργών!) σε νεαρούς ακτιβιστές δικαστές , μάλλον αγνοούν την δικαιοπολιτική πραγματικότητα της χώρας μας. Ουδείς θα αντιλέξει στην κατάργηση της ασφυκτικής παραγραφής, όπως ισχύει μέχρι σήμερα. Όπως και στην απαλλαγή της Βουλής από προανακριτικά ή ψευδοανακριτικά καθήκοντα. Όπως και στο δικαστικό έλεγχο των interna corporis της Βουλής. Ειδικά ως προς τους συνταγματικά κατοχυρωμένους κανόνες νομοθέτησης.
Μια νέα πρόταση, μια Αναθεώρηση του Συντάγματος, απαιτεί ηγετική ομάδα με καθαρό λόγο. Με πεντακάθαρες θέσεις. Και με σεβασμό της Αναθεωρητικής Διαδικασίας όπως προσδιορίζεται στο ίδιο το Σύνταγμα. Κύρωση των νέων διατάξεων με Δημοψήφισμα δεν επιτρέπεται. Ούτε ως συμβουλευτική γνώμη. Και οπωσδήποτε δεν επιτρέπεται η προτεινόμενη διεύρυνση του αντικειμένου των μελλοντικών δημοψηφισμάτων. Ειδικά ως προς τη «Μορφή του Πολιτεύματος». Όπως, τόσο επιπόλαια και αστόχαστα, προτείνει ο Πάνος Καμμένος και οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες». Ως ξυλοσχίστες που χρησιμοποιούν τη μέγκενη για να σφίγγουν αντικείμενα (εδώ το λαό) κατά τη διάρκεια της δικής τους επεξεργασίας .
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 3.7.2016