Οι δημοσκόποι δεν το περίμεναν. Ούτε οι αναλυτές. Κυρίως, δεν το περίμενε η Ευρώπη. Μπορεί οι κάτοικοι της «γηραιάς ηπείρου» να μην το ομολογούν άνετα. Το καθεστώς όμως της ασφάλειας και ειρήνης, που απολαμβάνουν, έχει ένα σημαντικό πυλώνα προστασίας. Τις ΗΠΑ.
Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί προσωπικό του θρίαμβο.
Ήρθε σε αντιπαράθεση με το κατεστημένο των ρεπουμπλικάνων. Που τελικά τον υιοθέτησαν. Οι ιδέες και οι προτάσεις του δεν ήταν απολύτως συνεπείς με τον κύριο κορμό των απόψεων της συντηρητικής παράταξης των ΗΠΑ. Σημαντικά στελέχη των ρεπουμπλικάνων δεν τον στήριξαν. Ακόμη και την ίδια μέρα των εκλογών. Χαρακτηριστικά, ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος, άφησε να εννοηθεί ότι δεν τον ψήφισε.
Αποδοκιμάστηκε με ένταση από το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Απέναντί του στάθηκε και ο εξαιρετικά δημοφιλής Μπάρακ Ομπάμα. Ακόμα και η χαρισματική σύζυγός του. Αρκετοί παράγοντες της οικονομίας. Πολεμήθηκε από τους ακαδημαϊκούς. Και από πολλούς καλλιτέχνες. Από σημαντικούς δημοσιογράφους γνώμης των ΗΠΑ. Από τις περισσότερες έγκριτες εφημερίδες.
Στο τέλος τα κατάφερε. Μαζί του συντάχθηκαν οι περισσότεροι εκλέκτορες, όχι όμως οι περισσότεροι εκλογείς. Τον ψήφισαν οι περισσότεροι άνδρες. Και, αντίστοιχα, οι γυναίκες δεν αποφάσισαν να αγαπήσουν με θέρμη την αντίπαλό του. Παρά τον διάχυτο και χυδαίο σεξισμό της συμπεριφοράς και των λόγων του. Οι λευκοί προστέθηκαν στις δυνάμεις στήριξής του. Ειδικά οι μη πτυχιούχοι. Και, αντίστοιχα, οι ισπανόφωνοι και οι άλλες μειονότητες δεν έσπευσαν να αγκαλιάσουν την όχι και τόσο δημοφιλή Χίλαρι Κλίντον.
Άρεσε πολύ η φραστική βαναυσότητα των μηνυμάτων του. Μπορούσε να λοιδορεί και να υβρίζει, ακατάσχετα. Να απαξιώνει διαχρονικά δημόσια αγαθά και να υπόσχεται τον αφανισμό τους. Να συκοφαντεί και να λασπολογεί αδιακρίτως. Και τελικώς ωμά να αρνιέται όλες τις αξίες και θεσμικές κατακτήσεις της Δύσης. Ακόμα και αυτές, που ανήκουν στο σκληρό πυρήνα των δημοκρατικών θεσμών. Δε θέλησε, καν, να δεσμευθεί για την αναγνώριση του αποτελέσματος των εκλογών, αν αυτό δεν θα του άρεσε.
Πώς τα κατάφερε; Γιατί, πράγματι, πρόκειται για άθλο. Πολλοί προσπάθησαν να τον ερμηνεύσουν. Δεν αποκλείουμε καμιά ερμηνεία. Πρέπει όμως να επιμείνουμε σε δύο. Που δεν περιορίζονται μόνο στο λαό των ΗΠΑ.
Οι λαοί των περισσότερων ανεπτυγμένων και αναπτυσσομένων χωρών του κόσμου βρίσκονται σε κατάσταση οργής και θυμού. Δεν είναι ευχαριστημένοι με τις συνθήκες που διαβιούν. Ούτε τις υλικές, Ούτε τις κοινωνικές. Ούτε τις θεσμικές. Και φταίνε, στην αντίληψή τους, όλοι οι άλλοι. Οι απέναντι. Όχι εμείς.
Έχουν δίκιο. Κατά το μεγαλύτερο μέρος. Η ψαλίδα των εισοδηματικών ανισοτήτων μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια. Ολοένα και πιο γοργά. Και ο πλούτος των λίγων είναι προκλητικός. Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας δεν ευνοεί μία δίκαιη ανάπτυξη. Και εξαφανίζει την ίδια ώρα μεγάλα τμήματα της μεσαίας τάξης. Κάποτε γινόταν παγκοίνως αποδεκτό ότι η κάθε μία κοινωνία τους θα ήταν «ανοιχτή». Δεν υπήρχαν περιορισμοί. Ούτε περιθώρια και αποκλεισμοί. Κάποτε αυτή η «ανοιχτή κοινωνία» αποτελούσε «όραμα». Για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Το 1989 συνετρίβησαν, αν δεν εξαερώθηκαν, τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Οι νεοφιλελεύθεροι του άλλου άκρου θριαμβολόγησαν, πιστεύοντας αφελώς ότι τους χαρίστηκε «Το Τέλος Της Ιστορίας». Οι αυταπάτες τους και οι συναφείς απάτες συντηρήθηκαν μέχρι το Σεπτέμβριο του 2008.Τότε που η πτώχευση της Lehman Brothers προκάλεσε ένα τσουνάμι δραματικών χρηματοπιστωτικών, κοινωνικών και πολιτικών καταστροφών και ζημιών.
Υπάρχει, όμως και ένας δεύτερος παράγοντας. Πολύ ισχυρός. Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία, που επικρατεί στο δημόσιο λόγο. Και στο λόγο που παράγουν τα ηλεκτρονικά, κυρίως, μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και στο λόγο όπως τον αναπαράγουν χωρίς έμπνευση οι πολιτικοί.
Αυτός ο λαϊκισμός και αυτή η αχαλίνωτη δημαγωγία έσπρωξαν μεγάλες λαϊκές μάζες να ψηφίσουν την αυτοκαταστροφική έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Αυτός ο λαϊκισμός και η δημαγωγία ενθαρρύνουν τους λαούς να υιοθετήσουν στην πράξη ιδέες, που ανήκουν στα άκρα και, κυρίως, στα αντιδημοκρατικά άκρα των συντηρητικών ιδεών. Αυτός ο λαϊκισμός και η δημαγωγία υπονομεύουν τις δημοκρατίες. Απανταχού της γης.
Η επόμενη ημέρα μετά την εκλογή του Τραμπ δε θα είναι η ίδια. Όπως, τουλάχιστον, την ξέραμε. Εδώ και πολλές δεκαετίες.