Ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου περιγράφει την πεζοπορία στα χωριά του Πάνω Μεραμπέλλου που έγινε την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου.
“Την άνοιξη μες στο Φλεβάρη απολαύσαμε την Κυριακή 19 Φλεβάρη, στην πεζοπορία μας στις Ενωμένες Πολιτείες, όπως ονομάτιζαν οι παλιοί τα πολυάριθμα χωριά του Πάνω Μεραμπέλλου.
Με εξαιρετικό καιρό και θερμοκρασίες που δεν θύμιζαν χειμώνα, ξεκινήσαμε μια διαδρομή που για πρώτη φορά δοκίμαζε η ομάδα μας. Ο καταγάλανος ουρανός και ο ζεστός, λαμπερός ήλιος, έκαναν να μοιάζει πολύ μακρινή η πεζοπορία της προηγούμενης μόλις Κυριακής στις βόρειες πλαγιές της Δίκτης, τις σκεπασμένες από πυκνή ομίχλη και με θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Οι ολάνθιστες μυγδαλιές με την εντυπωσιακή, αν και εφήμερη λουλουδάτη ‘φορεσιά’ τους, μας έπεισαν ότι η άνοιξη βρίσκεται …προ των πυλών.
Ξεκινήσαμε την πορεία μας από το γραφικό χωριό Καρύδι, περάσαμε κοντά από τον οικισμό Δίλακκο και κάναμε στάση στο παλιό μοναστήρι στα Περάμπελλα. Ολοκληρώσαμε μετά από 5 ώρες μια κυκλική διαδρομή μήκους 12,5 χλμ, σε μια περιοχή που αν και την έχουμε επισκεφτεί αρκετές φορές πάντα μας εντυπωσιάζει.
Ισως είναι η απίστευτη ποσότητα γκρίζας πέτρας, που με περισσή φροντίδα και ανείπωτο κόπο οι ξωμάχοι αλλοτινών καιρών προσπάθησαν να μαζέψουν κτίζοντας αναρίθμητους ‘τράφους’. ΄Ισως είναι το απίστευτο δίκτυο παλιών μονοπατιών, που οριοθετούνται από επιβλητικούς τοίχους από ξερολιθιά. Μονοπάτια που αρκετά έχουν πλάτος 4μ (πλάτος αρκετό για δυό φορτωμένα γαϊδούρια) και που σχηματίζουν πραγματικό λαβύρινθο, αν τα παρατηρείς από ψηλά. ΄Ισως είναι τα αμέτρητα χιλιόμετρα από πετρόκτιστες ‘πεζούλες’, που σκαρφαλωμένες και στο πιο απρόσιτο σημείο προσπαθούν να συγκρατήσουν το λιγοστό εύφορο χώμα. ΄Ισως είναι τα πολυάριθμα ξωκλήσια και μοναστήρια, που δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό της περιοχής σαν το ‘΄Αγιο ΄Ορος της Κρήτης’. Μπορεί να είναι και τα όμορφα χωριά με τα παραδοσιακά πετρόκτιστα σπίτια, άλλα εγκαταλειμμένα, άλλα με λιγοστούς κατοίκους και μερικά να προσπαθούν να συνεχίσουν την πορεία τους στο χρόνο και να κρατήσουν κάτι από την αίγλη του παρελθόντος.
Ισως τελικά να είναι πολλοί οι λόγοι που κάνουν αυτή την τόσο κοντινή μας περιοχή μοναδική. Μια περιοχή άνυδρη και άγονη (στο μεγαλύτερο τμήμα της), που όμως κατάφερε να συντηρεί, τις προηγούμενες δεκαετίες, ένα πολυάριθμο πληθυσμό και προσφέρει μάθημα σωστής διαχείρισης πόρων στον σύγχρονο επισκέπτη. Το διαπιστώσαμε από την αρχή της διαδρομής μας, καθώς κοντά στο χωριό Καρύδι συναντήσαμε εντυπωσιακές δεξαμενές μέσα στη γη, που μοιάζουν με τεράστια ανοικτά πετρόκτιστα κυκλικά πηγάδια και συγκεντρώνουν το νερό της βροχής. Στα μοναστήρια υπάρχουν κλειστές υπόγειες δεξαμενές και στα χωράφια στέρνες, για να μην χάνεται ούτε μια σταγόνα νερό…
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας κατηφορικά από αγροτικούς δρόμους, έχοντας λάβει οικολογικά μηνύματα από μια εποχή που οι άνθρωποι δεν είχαν τη λέξη ‘οικολογία’ στο λεξιλόγιο τους, αφού απλά φρόντιζαν ενστικτωδώς το περιβάλλον για να επιβιώσουν! Συνεχίσαμε από μονοπάτι ανάμεσα από λιόδεντρα και σύντομα βρεθήκαμε να περπατάμε στην κοίτη ενός ανοικτού φαραγγιού που σχημάτιζαν δυό χαμηλοί λόφοι, με τις πλαγιές τους σκεπασμένες από αρωματικούς θάμνους.
Συνεχίσαμε ανηφορικά άλλοτε από μονοπάτια κάτω από ασημοπράσινα λιόδεντρα και άλλοτε από αγροτικούς δρόμους. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η πλαγιά με τα ακαλλιέργητα λιόδεντρα, που οι τεράστιοι στρουφιχτοί κορμοί τους μαρτυρούν ότι μετράνε αρκετούς αιώνες ζωής. Συνεχίζουμε από βουνοπλαγιές κατάφυτες από θυμάρια, φασκομηλιές, σφεντηλιές και ασκελοτούρες. Η άνοιξη πάντα παρούσα με μικρές μωβ ανεμώνες, λευκές μαργαρίτες, πολύχρωμες ίριδες, μανουσάκια και κρινάκια να ξεπετάγονται θαρρετά μέσα από το νοτισμένο χώμα. Αρκετά χωράφια σε πλαγιές που τις ζεσταίνει ο ήλιος πρόλαβαν κιόλας να βαφτούν κατακίτρινα από τις ανθισμένες ξινήθρες.
Φτάνουμε στον κοινοτικό δρόμο, που περνά πάνω από τον έρημο οικισμό ‘Μακρυγένισσα’, μια χούφτα πέτρινα σπιτάκια και μια απέριττη λευκή εκκλησούλα, τριγυρισμένα από εγκαταλειμμένα χωράφια. Τριγύρω πάνω στους λόφους διακρίνουμε αρκετά ξωκλήσια, μοναστήρια και μερικές αγροικίες, ενώ στο βάθος στο άνοιγμα ανάμεσα από δυό βουνοκορφές ξεχωρίζει η θάλασσα.
Περνάμε σε αρκετή απόσταση από τον οικισμό Δίλακκο, που αναφέρεται σαν τοποθεσία από τα Ενετικά χρόνια και κατευθυνόμαστε προς τα Περάμπελλα. Κάνουμε στάση για ξεκούραση και για την καθιερωμένη ρακί στο παλιό μοναστήρι αφιερωμένο στην Θεοτόκο. Το επιβλητικό φρούριο-μοναστήρι, χρονολογείται από την εποχή της Ενετοκρατίας και είχε παλιότερα μεγάλη περιουσία. Σήμερα ο χώρος της εκκλησίας και του περίβολου είναι φροντισμένα, τα περισσότερα κελιά όμως είναι ερειπωμένα με βουλιαγμένη σκεπή και χορταριασμένους τοίχους.
Αφήνουμε τη μονή το μεσημέρι και σύντομα βρισκόμαστε να ανηφορίζουμε μια κατακόρυφη βουνοπλαγιά με πολύ απότομη κλίση. Η μεσημεριανή ζέστη, οι αγκαθωτοί ασπάλαθοι (που σου υπενθυμίζουν επώδυνα την ύπαρξη τους σε κάθε άγγιγμα) και το δυσδιάκριτο μονοπάτι που ελίσσεται φιδογυριστά ανάμεσα στα βράχια, κάνουν την ανάβαση ιδιαιτέρα κοπιαστική.
Φτάνουμε λαχανιασμένοι στην κορυφή, με τις χιονισμένες κορφές να διακρίνονται στο βάθος, ενώ το νησάκι των Αγίων Πάντων μόλις που ξεχωρίζει στη μέση του κόλπου. Από χωματόδρομο φτάνουμε στην αφετηρία, για να καταλήξουμε σε παραδοσιακή ταβέρνα στο Νικηθιανό, όπου με κρεατικά ψημένα στα κάρβουνα και ντόπιο κρασί …τιμούμε την προτελευταία Κυριακή της Αποκριάς.”
