Το πρόσφατο πολιτικό και προγραμματικό συνέδριο της ΔΗ.ΣΥ., εκτός από τις αποφάσεις που έλαβε, και τις εξελίξεις που δρομολόγησε για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, σημαδεύτηκε από τις «επιθέσεις φιλίας» της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. «Επιθέσεις», που αναδεικνύουν τον σημαντικό ρόλο για την χώρα, διαχρονικά, της Δημοκρατικής Παράταξης. Τον πλούτο των ιδεών & των οραμάτων που κομίζει σήμερα. Και φυσικά τον πρωτόγνωρο αριθμό των ικανών, παραγωγικών & αποτελεσματικών στελεχών που διαθέτει.

Κατά την ομιλία τους στο Συνέδριο, τόσο, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και, ο κ. Δημήτρης Τζανακόπουλος, επιχείρησαν να ρίξουν «γέφυρες» στην ΔΗΣΥ. Γέφυρες, μέσα από επίπλαστα διλήμματα! Ζητώντας, ο μεν κ. Μητσοτάκης μια «μεταρρυθμιστική» συνεργασία, χωρίς όμως, ο ίδιος, να ηγείται ενός προοδευτικού κόμματος και να πρεσβεύει ένα γνήσια μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Ο δε, κ. Τζανακόπουλος αντέτεινε την ανάγκη για μια «αριστερή & προοδευτική» συμμαχία, χωρίς όμως, το κόμμα του, και κυρίως ο τρόπος & το ύφος με το οποίο κυβερνά, να διακρίνονται για τίποτα το αριστερό και προοδευτικό!

Ταυτόχρονα, έκρυψαν την τεράστια απόσταση που χωρίζει την Δημοκρατική Συμπαράταξη, από τις ιδέες & τις πολιτικές προτεραιότητες, αλλά κυρίως από τις πρακτικές, των πρωταγωνιστών του «μικρού δικομματισμού». Ενώ, δεν διατύπωσαν καμία αυτοκριτική για τις ανεύθυνες & αντίθετες με το συμφέρον της χώρας επιλογές τους καθ’ όλη την διάρκεια της κρίσης. Την άσκηση κριτικής μέσα από συνομωσιολογικά σενάρια και ανύπαρκτες λύσεις. Και την διχαστική & διαλυτική κάθε εθνικής προσπάθειας ρητορική τους, την περίοδο 2009-2011. 

Δυστυχώς, όμως, ακόμα και εντός του σοσιαλδημοκρατικού χώρου δεν υπάρχει μια κοινή ανάγνωση για το πρόσφατο παρελθόν. Κάτι που διευκολύνει το «παιχνίδι» απόκρυψης των τεράστιων ευθυνών, κυρίως της ΝΔ, και δευτερευόντως του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο για την δημιουργία, όσο και για την ένταση, την διάρκεια και το απροσδιόριστο τέλος της πρωτόγνωρης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μας ταλανίζει.
Η κοινή ανάγνωση του παρελθόντος, όμως, είναι απαραίτητη! Τόσο για την πραγματική ενότητα και την ενδυνάμωση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Όσο και για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των αιτίων της θεσμικής-πολιτικής-οικονομικής-κοινωνικής κρίσης, που αντιμετωπίζουμε. Και άρα την οριστική & πραγματική έξοδο από αυτή!

Έτσι, σε ότι αφορά το εξωτερικό περιβάλλον των τελευταίων ετών, είναι κάτι περισσότερο από προφανές, πως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε μια χρόνια μεγάλη κρίση. Η αιτία, σε μεγάλο βαθμό είναι, ότι το «εργαλείο» της Ευρώπης για την διαχείριση της παγκοσμιοποίησης, η ΟΝΕ δηλαδή, δεν δομήθηκε κυρίως με βάση τις αρχές και τις αξίες της σοσιαλδημοκρατίας. 

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν ένα μονεταριστικό νομικό δημιούργημα μιας κυριαρχίας των Χριστιανοδημοκρατών-Λαϊκού Κόμματος [Κολ (Γερμανία), Αντρεότι (Ιταλία), Μέιτζορ (ΗΒ), Μαρτένς (Βέλγιο), Λούμπερς (Ολλανδία), Σλιότερ (Δανία), Σαντέρ (Λουξεμβούργο), κ.α.] Ενώ από ελληνικής πλευράς φέρει την σφραγίδα των Κων. Μητσοτάκη, Αντ. Σαμαρά & Τίμου Χριστοδούλου! Αυτό είναι ακόμα ένα ζήτημα που χωρίζει την ΔΗ.ΣΥ. από την ελληνική δεξιά & που καθιστά αδιανόητη κάθε διμερή κυβερνητική σύμπραξη!

Παρόμοιοι, και ίσως περισσότερο αρνητικοί, ήταν οι συσχετισμοί για τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, το 2009-10. Τότε, ναι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έκανε ορισμένα λάθη στην διαχείριση της κρίσης. Μια και ήταν κάτι που συνέβη απότομα. Κάτι που συνέβη μέσα σ’ ένα τεράστιο πλαίσιο διεθνούς αβεβαιότητας και αρνητικών συσχετισμών σε επίπεδο Ευρώπης. Και, όπου επιπρόσθετα, έπαιξε καταλυτικά αρνητικό ρόλο η τεράστια έλλειψης αξιοπιστίας της χώρας! Παράλληλα, για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν υπήρξε ο κατάλληλος χρόνος για βαθύ κοινωνικό διάλογο & για τον δομικό σχεδιασμό αλλαγών. Αλλά ούτε και θεσμικό πλαίσιο «διάσωσης» σε επίπεδο Ε.Ε. 

Παρόλα αυτά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία ήταν ο μόνος χώρος που χάραξε την σωστή στρατηγική (παραμονή σε ΕΕ/€, προώθηση μεταρρυθμίσεων, κ.λπ.) και κράτησε υπεύθυνη στάση. Ο μόνος χώρος που έθεσε την χώρα πάνω από την κομματική ή προσωπική επιβίωση πολλών στελεχών του. Ο μόνος χώρος που συνδύασε την αναπόφευκτη δημοσιονομική προσαρμογή με μεταρρυθμίσεις.

Ίσως δεν πρότεινε όλα όσα χρειαζόταν η χώρα. Αλλά, σίγουρα δεν έστησε ψευδεπίγραφα «αντιευρωπαϊκά» σχήματα, δεν έκανε τακτικούς ελιγμούς και θεατρινισμούς διαπραγμάτευσης, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, για να κρατήσει την εξουσία πάση θυσία… Επίσης σίγουρα, ούτε αμάρτησε με δόλο, όπως η ΝΔ. Ούτε αυταπατήθηκε ή εξαπάτησε τον λαό με πρόθεση, όπως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! 

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία κάτω από δύσκολες συνθήκες πέτυχε τους πιο σημαντικούς στόχους και τις περισσότερες δομικές αλλαγές από όλους! Με κυρίαρχο, φυσικά, την μη πτώχευση της χώρας και την διατήρηση του θεσμικού και γεωπολιτικού status της. Status, που τόσο κινδύνευσε, με τα «Ζάππεια» του Αντ. Σαμαρά, τις «πλατείες» του αριστεροδεξιού εθνολαϊκισμού και της ακροδεξιάς, το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ και την διαπραγματευτική παρωδία του Αλ. Τσίπρα.

Σήμερα, ο χώρος της ΔΗ.ΣΥ. αφού αναγνώσει σωστά τις διεθνείς εξελίξεις και τις εθνικές ανάγκες οφείλει να θέσει τις νέες προτεραιότητες. Μια και όπως έχει δείξει η ιστορία των τελευταίων 120 χρόνων, μόνο η προοδευτική και δημοκρατική παράταξη είναι σε θέση να αντιμετωπίζει μεγάλες κρίσεις, να βγάζει την χώρα από τραγικά αδιέξοδα και να αντιμετωπίζει μεγάλες συμφορές που πλήττουν τον λαό μας. Αλλά και να δίνει προοπτική διασφάλισης δικαιωμάτων και ευημερίας στην μεγάλη πλειοψηφία του. 

Η ευθύνη μεγάλη, ο χρόνος λίγος! Μόνο με αλήθεια & τόλμη, μπορούμε να χτίσουμε μια νέα προοδευτική παράταξη. Αλλά κυρίως τη «ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ» που ευαγγελιζόμαστε.

*Μανώλης Πετράκης
Μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας των ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ για την ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και του Περιφερειακού Συντονιστικού Κρήτης & του Συντονιστικού Νομού Ηρακλείου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook