Τι άκουσα από τον Γ. Παπανδρέου; Μια επανίδρυση της Ελλάδας, έστω και σε απολογιστικούς τόνους, μιας και εξαγγελία, υπό τη μορφή είδησης, δεν υπήρξε.

Είδα μια αποφασιστικότητα για τα πάντα, κυρίως δε για την παραμονή στο ευρώ, για την οποία \”θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί\”. Άρα, θα πάρουμε και άλλα μέτρα, αν χρειαστεί, υποθέτω…

Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, όχι μόνο ο πρωθυπουργός της χώρας, αλλά οποιοσδήποτε σώφρων πολίτης, να τάσσεται υπέρ της επιστροφής στη δραχμή και στη …δεκαετία του ΄50.

Το θέμα είναι άλλο: όσο πρόθυμο και να είναι το πνεύμα, όσο κι αν θεωρητικά υπάρχουν οι δυνάμεις που το κρατούν, ακόμη, σε εγρήγορση (πλουτοπαραγωγικές πηγές, τουρισμός, προοπτική αποκρατικοποιήσεων, αναδιάρθρωση του δημοσίου και όλα τα σχετικά) με τη σάρκα τι γίνεται;

Ποιος μπορεί να αξιώσει από 1 εκατομμύριο άνεργους πολίτες και από άλλα 3,5 εκατομμύρια σημαντικά φτωχότερους από πριν πολίτες να κινήσουν αυτές τις δυνάμεις; Πώς μπορούν οι νέοι μας , που βλέπουν να ορθώνεται μπροστά τους αυτό το εξάμβλωμα που λέγεται \”ελληνικό κράτος\” να μείνουν στις ρίζες, όταν το εξωτερικό, ακόμη και σε συνθήκες κρίσης, προβάλλει σχεδόν ως παράδεισος μπροστά στην καθημερινή κόλαση που βιώνουμε; 

Μπορούμε – για να χρησιμοποιήσω το ρήμα σε πρώτο πληθυντικό που χρησιμοποίησε κατά κόρον ο πρωθυπουργός – να τα βγάλουμε πέρα με ένα χρέος που από τα 230 δισεκατομμύρια προ διετίας, έχει φτάσει στα 340 ήδη και πάει, με το νέο πακέτο, στα 400 δισεκατομμύρια;

Οι απαντήσεις ας μείνουν στις καρδιές μας και στο μυαλό μας..