Όπως αναφέρει στη σχετική ανακοίνωσή της η Ανεξάρτητη Αρχή για το ιστορικό της υπόθεσης, η έγκυος που εργαζόταν επί τέσσερα έτη ως πωλήτρια, ζήτησε αναρρωτική άδεια εξαιτίας προβλημάτων που αντιμετώπιζε στην εγκυμοσύνη της. Ο εργοδότης της ισχυρίστηκε ότι η σύμβαση εργασίας της ήταν ορισμένου χρόνου και ότι είχε λήξει.
Η εργαζόμενη πίστευε ότι εργαζόταν με σύμβαση αορίστου χρόνου και προσέφυγε στην Επιθεώρηση Εργασίας η οποία ενημέρωσε τον Συνήγορο του Πολίτη
Στο αντίγραφο της σύμβασης εργασίας που έλαβε η Ανεξάρτητη Αρχή από τον εργοδότη, φαινόταν να έχει συμφωνηθεί μεταξύ των μερών σύμβαση τετραετούς διάρκειας. Όπως επισημαίνει όμως, από πουθενά δεν προέκυπτε ότι η φύση της σχέσης εργασίας ή το αντικείμενό της δικαιολογούσε το ορισμένο του χρόνου της συμβάσεως και μάλιστα για το συγκεκριμένο διάστημα των τεσσάρων ετών.
Ο Συνήγορος του Πολίτη κατέληξε ότι δεν δικαιολογείτο ο περιορισμός της διάρκειας της σύμβασης της εργαζομένης σε τέσσερα έτη. Ειδικότερα, τα καθήκοντα που συμφωνήθηκαν ήταν να εργάζεται ως πωλήτρια, χωρίς να περιγράφεται κάποιο ειδικότερο έργο το οποίο τυχόν θα δικαιολογούσε το ορισμένο της χρονικής διάρκειας.
Αντίθετα, η εργαζόμενη είχε συμφωνήσει να εργάζεται σ\’ όλα τα υπάρχοντα αλλά και μελλοντικά καταστήματα της εταιρείας. Επομένως, σύμφωνα με την Αρχή, καταχρηστικά η σύμβαση αυτή χαρακτηρίστηκε ως τετραετούς διάρκειας, η οποία δήθεν έληξε, αφού στην πραγματικότητα έπρεπε να θεωρηθεί ως αορίστου χρόνου, οπότε η λύση της από τον εργοδότη ισοδυναμούσε με καταγγελία αυτής.
Κατά συνέπεια, προσθέτει, δεν τηρήθηκαν οι νόμιμες διατυπώσεις για τη λύση της σχέσης εργασίας εγκύου εργαζόμενης, γεγονός που, όπως υπογραμμίζει, καθιστά την απόλυση άκυρη.