Χθες, στη συζήτηση μπήκε το θέμα ένταξης στη διαδικασία του συνόλου των δανείων προς ΔΕΚΟ, με το σκεπτικό ότι πρόκειται για μια άλλη μορφή χρέους του δημοσίου. Τα συνολικά δάνεια που έχουν χορηγηθεί, σε συντριπτική πλειοψηφία από ελληνικές τράπεζες, εκτιμώνται σε 18 δις ευρώ.

Τα δάνεια των υγιών ΔΕΚΟ, τα οποία εξυπηρετούνται σήμερα κανονικά, άρα ο κίνδυνος των επισφαλειών είναι σχετικά περιορισμένος, θα αξιολογηθούν με τη μέθοδο ελέγχου των δανείων ιδιωτών που διεξήγαγε το προηγούμενο διάστημα η Black Rock.

Στο πλαίσιο αυτό, θα μετρηθεί ο δυνητικός κίνδυνος μελλοντικών επισφαλειών σε όλα τα δάνεια που σχετίζονται άμεσα και έμμεσα με το Δημόσιο και θα αποτελέσουν τη βάση υπολογισμού των κεφαλαίων που θα χρειασθεί κάθε τράπεζα για την ανακεφαλαιοποίησή της μετά το κούρεμα του χαρτοφυλακίου ομολόγων και τις διαγραφές των επισφαλών δανείων.

Τα δάνεια προς τις προβληματικές ΔΕΚΟ που θα ενταχθούν στη διαδικασία του PSI+ θα έχουν την ανάλογη με τα ομόλογα μεταχείριση, δηλαδή θα υποστούν μια άλλη μορφή κουρέματος, μέσω εγγραφής επισφαλειών κατά 70% περίπου όσο και η σωρευτική ζημία από το κούρεμα των ομολόγων. Όμως τα κεφάλαια που θα καλύψουν τη ζημία αυτή δεν θα αντιστοιχούν σε κοινές μετά ψήφου μετοχές, άρα θα επηρεάσουν λιγότερο τη μεταβολή του ελεγχόμενου από το κράτος ποσοστού στις τράπεζες.

Αντίθετα, οι ζημίες που θα υπολογιστούν επί τη βάσει της αξιολόγησης της Black Rock λογίζονται ως ευθύνη των τραπεζών και συνεπώς τα κεφάλαια που θα καλύψουν τις ζημίες από τα επισφαλή δάνεια θα αντιστοιχούν σε ανάλογο ποσοστού ελέγχου του δημοσίου στις τράπεζες.

Με την παραπάνω διαδικασία, οι ελληνικές τράπεζες λόγω της μεγάλης έκθεσής τους σε δάνεια προς φορείς και οργανισμούς του δημοσίου, είτε έχουν είτε όχι την εγγύησή του, θα υποστούν μεγαλύτερη ζημία από τις ξένες τράπεζες που κατέχουν μόνον ομόλογα.

Ο υπολογισμός αυτός της συνολικής επίπτωσης από τον κίνδυνο του δημοσίου στις ελληνικές τράπεζες, εξηγεί γιατί ο υπουργός Οικονομικών κάνει λόγο για κεφάλαια ύψους 40 δις ευρώ που θα απαιτηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ενώ οι τράπεζες εκτιμούσαν πως οι ανάγκες δεν θα προσεγγίσουν ούτε τα 30 δις ευρώ. Παράλληλα δημιουργείται το ερώτημα, εάν η κυβέρνηση και ο κ. Βενιζέλος γνώριζαν εξ αρχής πως το PSI δεν πρόκειται να περιοριστεί μόνον στα ομόλογα, αλλά θα συμπεριλάβει στην περίπτωση των ελληνικών τραπεζών και τη συνολική έκθεσή τους σε πάσης φύσεως κινδύνους του δημοσίου.

Μικρές αλλαγές φαίνεται πως υπάρχουν και στους όρους ανταλλαγής των ομολόγων και συγκεκριμένα σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, το μεσοσταθμικό επιτόκιο μειώθηκε λίγο περισσότερο στο επίπεδο του 3,4%, το οποίο θα ξεκινήσει από 3% για τα νέα ομόλογα λήξεως έως το 2020, το οποίο στη συνέχεια θα αυξάνεται έως το 3,7% συνδεόμενο με ρήτρα συνυπολογισμού του θετικού ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας από το 2020 και μετά.

Οσον αφορά στα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ, οι πληροφορίες αναφέρουν πως έχει σχεδόν συμφωνηθεί να «ενταχθούν» στη διαδικασία όχι όμως με τον ίδιο τρόπο του κουρέματος που θα ισχύσει για τα ομόλογα του ιδιωτικού τομέα. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η ΕΚΤ θα μεταβιβάσει τα ομόλογα που κατέχει, συνολικού ύψους περί τα 48 – 50 δις ευρώ,  στο μηχανισμό του EFSF στην τιμή κτήσης τους. Μεσοσταθμικά το κόστος κτήσης για τη ΕΚΤ υπολογίζεται στο 65% με 70% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων.

Στη συμφωνία του PSI θα συμπεριληφθούν τελικά οι ρήτρες συλλογικής δράσης (CACS) βάσει των οποίων η εθελοντική συμμετοχή μπορεί να γίνει υποχρεωτική. Αυτό προϋποθέτει νομοθετική ρύθμιση, το κείμενο της οποίας είναι έτοιμο και αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση από τη Βουλή εντός των ημερών.

Τέλος για τα ομόλογα που κατέχουν ιδιώτες φυσικά πρόσωπα, φαίνεται πως έχει συμφωνηθεί και δεν υπάρχει αλλαγή σ’ αυτό, πως θα εξαιρεθούν από το κούρεμα ως του ποσού των 100.000 ευρώ (το ισόποσο δηλαδή των εγγυημένων από το κράτος καταθέσεων) και θα αποπληρωθούν στην τιμή κτήσης τους, δηλαδή οι σημερινοί ομολογιούχοι θα λάβουν πίσω στο ακέραιο το κεφάλαιο που έχουν επενδύσει σε ομόλογα δημοσίου, χωρίς κούρεμα, αλλά και χωρίς απόδοση.