«Εγώ πριν από τις γιορτές, πέρασα μία πάρα πολύ έντονη κρίση με όλα αυτά που γινόντουσαν γύρω μου. Με οδήγησε σε μία κατάθλιψη… Ξυπνούσα το πρωί και έλεγα «Οοο… είναι μία ολόκληρη μέρα; Να κοιτάω το ταβάνι όλη μέρα… Δηλαδή έπαθα μία κανονική κρίση… είχε να κάνει με το ότι ήμουν απλήρωτη και εξακολουθώ να είμαι απλήρωτη, με το ό,τι είχα μάθει να ζω από τα χρήματα που έβγαζα, με το ότι ένιωθα ότι κατέρρεαν όλα, με το που φτάναμε στον πάτο…
Από εκείνη τη στιγμή είπα: Να σου πω κιόλας δεν θα πεθάνω».
Η μάνα μου εμένα δεν με ξανακάνει. Δεν έφτασα στο επίπεδο του «σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι»…Ξέρω ότι τον Ιούνιο υπάρχουν τα μέτρα… Δεν θέλω να σκεφτώ… Θα το αντιμετωπίσω όταν έρθει, μέχρι τότε θα γυρίσω στο σπίτι μου θα διαβάσω το βιβλίο μου θα βάλω ένα cd, θα ακούσω μουσική θα πάρω μία φίλη μου, θα είμαι καλή μανά γιατί δεν μπορώ να είμαι καλή μάνα, όταν είμαι καταθλιπτική και θα το αντιμετωπίσω στην ώρα του.
Αν αυτό είναι ένα μήνυμα που μπορώ να το περάσω και σε πέντε ανθρώπους παραπάνω και θέλουν και μπορούν να το κάνουν ας το κάνουν»! «Μας έχουν κάνει τα όνειρα ταπετσαρία… Να λέμε ευχαριστώ που είμαστε γεροί»!